مشاعرۀ سنّتی

[@ RESPINA @]

شبهاي ملال آور پاييز است
هنگام غزلهاي غم انگيز است

گويي همه غم هاي جهان امشب
در زاري اين بارش يكريز است

تو عمر خواه و صبوري كه چرخ شعبده باز
هزار بازي ازين طرفه تر بر انگيزد

 

[محـسن ز]

دردا و حسرتا که عنانم زدست رفت
دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست
شبت زیبا و دلپسند گلاب جان

 

[@ RESPINA @]

عشق تو نهال حيرت آمد
وصل تو كمال حيرت آمد

بس غرقه حال وصل كاخر
هم بر سر حال حيرت آمد


دوستان شب همگي خوش...خيلي عالي و دلچسب بود ممنونم

شبتون بخیر

دوش وقت سحر از غصه ترك مي خوردم

كاهنان شعبده در كار خدا مي كردند

سر چنگيز به خون خفته لامذهب را

از تن زخمي زرتشت جدا مي كردند

 

[*زهره*]

دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش
بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش

قوت شرح عشق تو نیست زبان خامه را
گرد در امید تو چند به سر دوانمش

 

[nooshafarin]

دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش
بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش

قوت شرح عشق تو نیست زبان خامه را
گرد در امید تو چند به سر دوانمش

شهریارا بی حبیب خود نمیکردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چـــــرا

 

[mob]

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

 

[nooshafarin]

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

ای آبشار نوحه گر از بهر چیستی؟
چین بر جبین فکنده ز اندوه کیستی؟
دردت چه درد بود که چون من تمام شب
سر را به سنگ میزدی و میگریستی؟

 

[ELAHE.R]

يا رب مرا ياري بده ، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم
از بوسه هاي آتشين ، وز خنده هاي دلنشين
صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم
در پيش چشمش ساغري ، گيرم ز دست دلبري
از رشک آزارش دهم ، وز غصه بيمارش کنم
بندي به پايش افکنم ، گويم خداوندش منم
چون بنده در سوداي زر ، کالاي بازارش کنم
گويد ميفزا قهر خود ، گويم بخواهم مهر خود
گويد که کمتر کن جفا ، گويم که بسيارش کنم
هر شامگه در خانه اي ، چابکتر از پروانه اي
رقصم بر بيگانه اي ، وز خويش بيزارش کنم
چون بينم آن شيداي من ، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوي او ، باشد که ديدارش کنم

 

[nooshafarin]

يا رب مرا ياري بده ، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم
از بوسه هاي آتشين ، وز خنده هاي دلنشين
صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم
در پيش چشمش ساغري ، گيرم ز دست دلبري
از رشک آزارش دهم ، وز غصه بيمارش کنم
بندي به پايش افکنم ، گويم خداوندش منم
چون بنده در سوداي زر ، کالاي بازارش کنم
گويد ميفزا قهر خود ، گويم بخواهم مهر خود
گويد که کمتر کن جفا ، گويم که بسيارش کنم
هر شامگه در خانه اي ، چابکتر از پروانه اي
رقصم بر بيگانه اي ، وز خويش بيزارش کنم
چون بينم آن شيداي من ، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوي او ، باشد که ديدارش کنم

مکانم لامکان باشد
نشانم بی نشان باشد
نه تن باشد
نه جان باشد
که من از جان جانانم
دویی را چون برون کردم
دو عالم را یکی دیدم
یکی بینم
یکی جویم
یکی دانم
یکی خوانم

مولانا

 

[gh_engineer]

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی​کشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کنند​

 

[MAHYAR.H]

دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد

میان گریه می‌خندم که چون شمع اندر این مجلس
زبان آتشینم هست لیکن در نمی‌گیرد

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را
که کس مرغان وحشی را از این خوشتر نمی‌گیرد

سخن در احتیاج ما و استغنای معشوق است
چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی‌گیرد

من آن آیینه را روزی به دست آرم سکندروار
اگر می‌گیرد این آتش زمانی ور نمی‌گیرد

 

[gh_engineer]

دلم رفت و ندیدم روی دلدار
فغان از این تطاول آه از این زجر​

 

[nooshafarin]

دلم رفت و ندیدم روی دلدار
فغان از این تطاول آه از این زجر​

رندی حافظ نه گناهی ست صعب
با کرم پادشــــــــــــــــه عیب پوش

 

[gh_engineer]

رندی حافظ نه گناهی ست صعب
با کرم پادشــــــــــــــــه عیب پوش

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل​ها​

 

[محـسن ز]

این عقربه تند زمان است که خندد
بر راه دراز و قدم آهستگی ما

 

[gh_engineer]

او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود
کام بستانم از او یا داد بستاند ز من​

 

[محـسن ز]

نصیبم شود همچو پروانه ای
پس از ساختن و سوختن کاشکی

 

[gh_engineer]

نصیبم شود همچو پروانه ای
پس از ساختن و سوختن کاشکی

یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند
گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود​

 

[محـسن ز]

در دل جمعم و عمری دل من تنها سوخت
ای خوش آن لاله که چندی در دل صحرا سوخت

 

[naghmeirani]

تو مده پندم از اين عشــــــق كه مـــــن دير زماني

خود به جــــان خواستم از دام تمنــــاي تو رستن​

 

[محـسن ز]

ندانم کنون با که سودا کنم
کجا جوشم و از چه پروا کنم
نه عشقی که دل را به دریا زنم
نه شوری که رو سوی صحرا کنم

 

[sh85]

ندانم کنون با که سودا کنم
کجا جوشم و از چه پروا کنم
نه عشقی که دل را به دریا زنم
نه شوری که رو سوی صحرا کنم

من از آن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

 

[noosh_l]

من از آن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر آن طاير قدسي ز درم باز آيد
عمر بگذشته پيرانه سرم باز آيد

 

[naghmeirani]

اگر آن طاير قدسي ز درم باز آيد
عمر بگذشته پيرانه سرم باز آيد

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دعـوي چه كني؟ داعيه داران همه رفتند[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] شـو بــار سفـــر بند كه يـاران همه رفتند[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]آن گــرد شتــابنده كه در دامـن صحراست[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] گويد چه نشيني كه ســواران همــه رفتند[/FONT]​

 

[sh85]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دعـوي چه كني؟ داعيه داران همه رفتند[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] شـو بــار سفـــر بند كه يـاران همه رفتند[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]آن گــرد شتــابنده كه در دامـن صحراست[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] گويد چه نشيني كه ســواران همــه رفتند[/FONT]​

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما
گفت آنکس که یافت می نشود آنم آرزوست

 

[MAHYAR.H]

تاب بنفـشـه مي‌دهد طره مشـک ساي تو
پرده غنـچـه مي‌درد خـنده دلـگـشاي تو
اي گل خوش نسيم من بلبل خويش را مـسوز
کز سر صدق مي‌کند شب همه شـب دعاي تو

 

[pink girl]

واعظان كاين جلوه در محراب و منبر مي كنند
چون به خلوت مي روند آن كار ديگر ميكنند
مشكلي دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمايان چرا خود توبه كمتر ميكنند

 

[!/!]

دل تنگم ز سنگ غم شکسته
به تيغ نا مرادي گشته خسته
ببين از دوريت اي نا زنينم
غبار حسرتم بر دل نشسته

 

[sh85]

واعظان كاين جلوه در محراب و منبر مي كنند
چون به خلوت مي روند آن كار ديگر ميكنند
مشكلي دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمايان چرا خود توبه كمتر ميكنند

دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

 

[MAHYAR.H]

تو عيب كسان هيچگونه مجوي ----- كه عيب آورد بر تو بر عيبگوي