خودتو با یه شعر وصف کن...!
- شروع کننده موضوع secret_f
- تاریخ شروع
دنیایی می خواهم پر از سادگیهای بچه گانه
مالامال از خاله بازی ِ من و عروسک هایم
بی تکلف و بی ریا
گوشه دنجی که عشقم را در دل بپرورانم
پاییزی که خش خشی از نو به پا سازد
و بارانی که آرامم سازد
آه
من از تو خودم را می خواهم.
.مالامال از خاله بازی ِ من و عروسک هایم
بی تکلف و بی ریا
گوشه دنجی که عشقم را در دل بپرورانم
پاییزی که خش خشی از نو به پا سازد
و بارانی که آرامم سازد
آه
من از تو خودم را می خواهم.
آموخته ام این عشق است که زخم ها را شفا می دهد نه زمان. http://cheshmansia.blogfa.com/
آدمیست دیگر ...
یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد
دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور ...!
"حسین پناهی"
یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد
دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور ...!
"حسین پناهی"
غمی غمناک
غمی غمناک
شب سردی است، و من افسرده.
راه دوری است،و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.
می کنم، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت،
غمی افزود مرا بر غم ها.
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر،سحر نزدیک است.
هر دم این بانگ برآرم از دل:
وای،این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟
مثل این است که شب نمناک است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من، لیک، غمی نمناک است.
غمی غمناک
شب سردی است، و من افسرده.
راه دوری است،و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.
می کنم، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت،
غمی افزود مرا بر غم ها.
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر،سحر نزدیک است.
هر دم این بانگ برآرم از دل:
وای،این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟
مثل این است که شب نمناک است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من، لیک، غمی نمناک است.
آخرین ویرایش:
روزنه ای به رنگ
روزنه ای به رنگ
در شب تردید من،برگ نگاه!
می روی با موج خاموشی کجا؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب:
من کجا،خاک فراموشی کجا.
دور بود از سبزه زار رنگ ها
زورق بستر فراز موج خواب.
پرتوی آیینه را لبریز کرد:
طرح من آلوده شد با آفتاب.
اندهی خم شد فراز شط نور:
چشم من در آب می بیند مرا.
سایه ترسی به ره لغزید و رفت.
جویباری خواب می بیندمرا.
در نسیم لغزشی رفتم به راه،
راه، نقش پای من از یاد برد.
سرگذشت من به لب ها ره نیافت:
ریگ بادآورده ای را باد برد.
روزنه ای به رنگ
در شب تردید من،برگ نگاه!
می روی با موج خاموشی کجا؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب:
من کجا،خاک فراموشی کجا.
دور بود از سبزه زار رنگ ها
زورق بستر فراز موج خواب.
پرتوی آیینه را لبریز کرد:
طرح من آلوده شد با آفتاب.
اندهی خم شد فراز شط نور:
چشم من در آب می بیند مرا.
سایه ترسی به ره لغزید و رفت.
جویباری خواب می بیندمرا.
در نسیم لغزشی رفتم به راه،
راه، نقش پای من از یاد برد.
سرگذشت من به لب ها ره نیافت:
ریگ بادآورده ای را باد برد.
دو زلفات بود تا ربابم
چه می خواهی از حال خرابم
تو که با ما سر یاری نداری
چرا هر نمیه شب آیی به خوابم
چه می خواهی از حال خرابم
تو که با ما سر یاری نداری
چرا هر نمیه شب آیی به خوابم
یادَمـ باشد بگویـَمَـتـــ
دیگر از این لبخنـ ـدهآ
آن همـ ناگهــ ـانی،
نثـآر ِ چشمــ های ِ
بیقــرارَمـ نکنی؛
دلــَمـ
طاقتــِ این همـِ عاشقی ِ یکــ جآ را ندارد !!!
دیگر از این لبخنـ ـدهآ
آن همـ ناگهــ ـانی،
نثـآر ِ چشمــ های ِ
بیقــرارَمـ نکنی؛
دلــَمـ
طاقتــِ این همـِ عاشقی ِ یکــ جآ را ندارد !!!
ای لوله بربت زن تو مست تری یا من؟
ای پیش تو چو مستی افسون من افسانه
ای پیش تو چو مستی افسون من افسانه
behrouz1100
عضو جدید
از این کوچه گذر کردی ،برای چه؟
دل زارم بتر کردی ،برای چه؟
به حال زخم خود خو کرده بیدم
تو زخمم تازه تر کردی ،برای چه؟
بابا طاهر
دل زارم بتر کردی ،برای چه؟
به حال زخم خود خو کرده بیدم
تو زخمم تازه تر کردی ،برای چه؟
بابا طاهر
تو رفته‌ای
من مانده‌ام
و این طوطیِ دروغ‌گوو!
که هِی تکرار می‌کند: دوستت دارم، دوستت دارم،...
من مانده‌ام
و این طوطیِ دروغ‌گوو!
که هِی تکرار می‌کند: دوستت دارم، دوستت دارم،...
اگر که بیهُده زیباست شب
برای چه زیباست
شب
برای که زیباست؟
شب و رود بی انحنای ستارگان
که سرد می گذرد.
و سوگ وارانِ دراز گیسو
بر دو جانبِ رود
بادآوردِ کدام خاطره را
با قصیده نفس گیر غوکان
تعزیتی می کنند
به هنگامی که هر سپیده
به صدای هم آوازِ دوازده گلوله
سوراخ
می شود؟
اگر که بیهُده زیباست شب
برای که زیباست شب
برای چه زیباست؟
برای چه زیباست
شب
برای که زیباست؟
شب و رود بی انحنای ستارگان
که سرد می گذرد.
و سوگ وارانِ دراز گیسو
بر دو جانبِ رود
بادآوردِ کدام خاطره را
با قصیده نفس گیر غوکان
تعزیتی می کنند
به هنگامی که هر سپیده
به صدای هم آوازِ دوازده گلوله
سوراخ
می شود؟
اگر که بیهُده زیباست شب
برای که زیباست شب
برای چه زیباست؟
فراقی
فراقی
چه بی تابانه می خواهم ات ای دوری ات آزمون تلخ زنده به گوری!
چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی
نوزین
که قرارش نیست.
و فاصله
تجربه یی بیهوده است.
بوی پیراهنت،
اینجا
و اکنون
کوه ها در فاصله سردند.
دست
در کوچه و بستر
حضور مانوس دست تو را می جوید،
و به راه اندیشیدن.
فراقی
چه بی تابانه می خواهم ات ای دوری ات آزمون تلخ زنده به گوری!
چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی
نوزین
که قرارش نیست.
و فاصله
تجربه یی بیهوده است.
بوی پیراهنت،
اینجا
و اکنون
کوه ها در فاصله سردند.
دست
در کوچه و بستر
حضور مانوس دست تو را می جوید،
و به راه اندیشیدن.
noom
عضو جدید
بگویید به مرگ طبیعی مرد
هیچ چیزدر این دنیا،
طبیعی تر از،
بی تو مردن نیست
(http://sangkaghazgheychi.blogfa.com)
هیچ چیزدر این دنیا،
طبیعی تر از،
بی تو مردن نیست
(http://sangkaghazgheychi.blogfa.com)
زندگی
زندگی
زندگی یعنی چکیدن،همچو شمع
از گرمی عشق
زندگی یعنی لطافت،
گم شدن در وادی عشق
زندگی یعنی دویدن،بی امان در وادی عشق
رفتن و آخر رسیدن بر درِ آبادی عشق
می توان هر لحظه، هرجا، عاشق و دل داده بودن
پر غرور،چون آبشاران
بودن اما ساده بودن
می شود اندوه شب را، از نگاه صبح فهمید
یا به وقت ریزش اشک،شادیِ بُگذشته را دید
می توان در گریه ی ابر
با خیال غنچه خوش بود
زایش آینده را در،هر خزانی دید وآسود.
زندگی
زندگی یعنی چکیدن،همچو شمع
از گرمی عشق
زندگی یعنی لطافت،
گم شدن در وادی عشق
زندگی یعنی دویدن،بی امان در وادی عشق
رفتن و آخر رسیدن بر درِ آبادی عشق
می توان هر لحظه، هرجا، عاشق و دل داده بودن
پر غرور،چون آبشاران
بودن اما ساده بودن
می شود اندوه شب را، از نگاه صبح فهمید
یا به وقت ریزش اشک،شادیِ بُگذشته را دید
می توان در گریه ی ابر
با خیال غنچه خوش بود
زایش آینده را در،هر خزانی دید وآسود.
دیگر نمی توانم شعری بنویسم
دستم جامانده در دستهایت.
دستم جامانده در دستهایت.
از هجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب:
مرده ای را جان به رگ ها ریخت،
پاشد از جا در میان سایه و روشن،
بانگ زد بر من: مرا پنداشتی مرده
و به خاک روزهای رفته بسپرده؟
لیک پندار تو بیهوده است:
پیکر من مرگ را از خویش می ربند.
سرگذشت من به زهر لحظه های تلخ آلوده است.
مرده ای را جان به رگ ها ریخت،
پاشد از جا در میان سایه و روشن،
بانگ زد بر من: مرا پنداشتی مرده
و به خاک روزهای رفته بسپرده؟
لیک پندار تو بیهوده است:
پیکر من مرگ را از خویش می ربند.
سرگذشت من به زهر لحظه های تلخ آلوده است.
سهراب
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
آموزش وزن شعر فارسی | اشعار و صنايع شعری | 0 | |
|
شعر-بحر طویل | اشعار و صنايع شعری | 4 | |
|
کارگاه شعر تجربی و آموزش | اشعار و صنايع شعری | 28 | |
|
یه بیت به انتهای شعر اضافه کن | اشعار و صنايع شعری | 115 | |
|
داستان عاشقانه یک شعر معروف از مهرداد اوستا | اشعار و صنايع شعری | 2 |