مفهوم عشق از نگاه مولانا اشعار زیبای مولانا در مورد عشق

[meysam_ie]

مفهوم عشق از نگاه مولانا:
توی 6 دفتر مثنوی معنوی مفهیم زیر از عشق از شعر مولانا برداشت میشه
1-عشق در کل جهان ساری و جاری است.و در واقع عشق سبب خلقت جهان است و تمامی موجودات از موهبت آن در حرکت و پویایی هستند.
2-عشق تمام اجزا هستی را به هم پیوند می دهد در واقع گردش آسمان و زمین از جذبه عشق است.
3-عشق به ما می آمورد که تمام زیبایی ها و نیکویی هی دنیا پرتوی از جمال خداوند است عشق جز بر او جایز نیست
4-عشق جسم و جان آدمی را پاک و منزه از فات زشت می گرداند.خس و خاشاک وجود را می سوزاند و قوای ذهنی را تمرکز میدهد.
5-عشق بی نیاز از غم و شادی بیرونی است و به ما مسرت درونی می دهد.عشق شفا دهنده جسم و روح است.
6-عشق دو سویه و دوجانبه است اما تاثیر عشق در عاشق و معشوق متفاوت است.
عشق قهار است،شجاعت و دلیری می آفریند ترس و اضطراب را می زداید.
عاشق از بند منیت ها رها می گردد در صفات خود می میرد و به عشق حق زنده می شود.عاشق از فنا شدن هراسی ندارد او مانند قطره ایست که به دریا می پیوندد جاودان می گردد.
در وصفش می توان گفت :آفتاب آمد دلیل آفتاب

 

[meysam_ie]

هر که را جامی زعشقی پاک شد
او زحرص و عیب کلی پاک شد
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علت های ما
ای دوای نخوت و ناموس ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما
جسم خاک از عشق بر افلاک شد
کوه در رقص آمد و چالاک شد
جمله معشوق است و عاشق پرده ای
زنده معشوق است و عاشق مرده ای
چون نباشد عشق را پروای او
او چو مرغی ماند بی پر ،وای او

 

[meysam_ie]

شعر مولانا

شعر مولانا

علت عشق از همه دین ها جداست
عاشقان را ملت و مذهب خداست

 

[meysam_ie]

لعل را گر مهر نبود باک نیست
عشق در دریای غم غمناک نیست

 

[meysam_ie]

هر کجا شمع بلا افروختند
صدهزار جان عاشق سوختند
عاشقانی که درون خانه اند
شمع روی یار را پروانه اند

 

[meysam_ie]

آفرین بر عشق کل اوستاد
صدهزاران ذره را داد اتحاد
همچو خاک مفترق در ره گذر
یک سبوشان کرد دست کوزه گر

 

[meysam_ie]

از محبت تلخ ها شیرین شود
از محبت مس ها زرین شود
از محبت درها صافی شود
از محبت دردها شافی شود
از محبت مرده زنده می کنند
از محبت شاه بنده می کنند

 

[meysam_ie]

تلخ از شیرین لبان خوش می شود
خار از گلزار دلکش می شود
حنظل از معشوق خرما می شود
خانه از همخانه صحرا می شود

 

[meysam_ie]

یار تو خورجین توست و کیسه ات
گر تو رامینی مجو جز ویسه ات
ویسه و معشوق تو هم ذات تو
وین برونیها همه آفات توست

 

[meysam_ie]

بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع
تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع
عشق تو بر هر چه آن موجود بود
آن زوصف حق زراندود بود

 

[meysam_ie]

هست عشقی آتشی اشکال سوز
هر خیالی را بروبد نورِ روز

 

[meysam_ie]

هست معشوق آنکه او یکتو بود
مبتدا و منتهایت او بود
چون بیابی اش نمانی منتظر
هم هویدا او بود هم نیزِسر

 

[meysam_ie]

منگر اندر نقش زشت و خوب خویش
بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش
منگر آنکه تو حقیری یا ضعیف
بنگر اندر همت خود ای شریف

 

[meysam_ie]

تو به هر حالی که باشی می طلب
آب می جو دائما ای خشک لب
کین طلبکاری مبارک جنبشی است
این طلب در راه حق مانع کشی است
گر چه آلت نیستت تو می طلب
نیست آلت حاجت،اندر راه رب

 

[meysam_ie]

د.زخ اوصاف او عشقست و او
سوخت مر اوصاف خود را مو به مو

 

[meysam_ie]

حرص اندر عشق تو فخر است و جاه
حرص اندر غیر تو ننگ و تباه
در میان بحر اگر بنشسته ام
طمع در آب سبو هم بسته ام

 

[meysam_ie]

حیله ء باریک ما چون دم ماست
عشق ها بازیم با دم چپ و راست
روبها!این دم حیلت را بهل
وقف کن دل بر خداوندان دل

 

[meysam_ie]

سال ها رفتم سفر از عشق ماه
بی خبر از راه حیران در اله
پابرهنه می روی بر خاک و سنگ
گفت:من حیرانم و بی خویش و دنگ
تو مبین این پاها بر زمین
زانکه بر دل می رود عاشق یقین
از ره منزل زکوتاه و دراز
دل چه داند ؟کوست مست دلنواز؟

 

[meysam_ie]

از کلیم حق بیاموز ای کریم
بین چه می گوید:زمشتاقی کلیم
یا چنین جاه و چنین پیغمبری
طالب خضرم زخودبینی بری
می روم یعنی نم ارزد بدان؟
عشق جانان کم مدان از عشق نان

 

[meysam_ie]

کور از خلقان طمع دارد زجهل
من زتو کز توست هر دشوار سهل
کور عشقست این کوری من
حب یعمی و یصمست ای حسن
کورم از غیر خدا بینا بدو
مقتضای عشق این باشد بگو

 

[meysam_ie]

شید می آری غلط می افکنی
لاف عشق و لاف قربت می زنی
با کدامین روی چون دل مرده ای
روی سوی آسمان ها کرده ای؟

 

[meysam_ie]

کای بسا معشوق کاید ناشناخت
پیش بدبختی نداند عشق باخت
عاشق خویشند و صنعت کرد خویش
دم ماران را سر مارست کیش
نه در آن دم دولتی و نعمتی
نه در آن سر راحتی و لذتی
گرد سرگردان بود آن دم مار
لایق اند و درخورند آن هر دو یار

 

[meysam_ie]

گفت معشوق به عاشق کای فتی
تو به غربت دیده ای بس شهرها
پس کدامین شهر زآنها خوشتر است؟
گفت آن شهری که در وی دلبر است

 

[meysam_ie]

منگر اندر نقش زشت و خوب خویش
بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش
منگر آنکه تو حقیری یا ضعیف
بنگر اندر همت خود ای شریف

 

[vooroojak khanoom]

پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی‌پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها ای آن بیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

چون منزل ما خاک نیست گر تن بریزد باک نیست اندیشه‌ام افلاک نیست ای وصل تو کیوان من

بر یاد روی ماه من باشد فغان و آه من بر بوی شاهنشاه من هر لحظه‌ای حیران من

ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا بی تو چرا باشد چرا ای اصل چارارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من
​

​

​

​

​

​

 

[vooroojak khanoom]

ای یوسف خوش نام ما خوش می​روی بر بام ما
ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما
ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می​شود انگور ما
ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
اتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما
در گل بمانده پای دل جان می​دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای​

 

[vooroojak khanoom]

آمده​ام که سر نهم عشق تو را به سر برم
ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم
آمده​ام چو عقل و جان از همه دیده​ها نهان
تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم
آمده که رهزنم بر سر گنج شه زنم
آمده​ام که زر برم زر نبرم خبر برم
گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن
گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم
اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم
اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم
آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند
پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم
گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود
تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم
آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد
و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم
در هوس خیال او همچو خیال گشته​ام
وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم
این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من
گفت بخور نمی​خوری پیش کسی دگر برم​

 

[vooroojak khanoom]

ای دل شکایت​ها مکن تا نشنود دلدار من
ای دل نمی​ترسی مگر از یار بی​زنهار من
ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من
نشنیده​ای شب تا سحر آن ناله​های زار من
یادت نمی​آید که او می کرد روزی گفت گو
می گفت بس دیگر مکن اندیشه گلزار من
اندازه خود را بدان نامی مبر زین گلستان
ا ین بس نباشد خود تو را کآگه شوی از خار من
گفتم امانم ده به جان خواهم که باشی این زمان
تو سرده و من سرگران ای ساقی خمار من
خندید و می گفت ای پسر آری ولیک از حد مبر
وانگه چنین می کرد سر کای مست و ای هشیار من
چون لطف دیدم رای او افتادم اندر پای او
گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من
گفتا مباش اندر جهان تا روی من بینی عیان
خواهی چنین گم شو چنان در نفی خود دان کار من
گفتم منم در دام تو چون گم شوم بی​جام تو
بفروش یک جامم به جان وانگه ببین بازار من​

 

[vooroojak khanoom]

با من صنما دل یک دله کن
گر سر ننهم آنگه گله کن

مجنون شده‌ام از بهر خدا
زان زار تو مرا یک سلسله کن

آخر تو شبی رحمی نکنی
بر رنگ و رخ همچون زر من

تو سرو و گل و من سایه تو
من کشته تو تو حیدر من

تازه شد از او باغ و بر من
شاخ گل من نیلوفر من

رحمی نکند چشم خوش تو
بر نوحه و این چشم تر من

روي خوش تو دين و دل من
بوي خوش تو پيغمبر من

باده نخورم ور زآن که خورم
بوسه دهد او بر ساغر من

آن کس که منم پابسته او می‌گردد او گرد سر من​

 

[vooroojak khanoom]

دوست دارد یار این آشفتگی
کوشش بیهود به از خفتگی

اندرین ره میتراش و می خراش
تادم آخر همی فارغ مباش​