معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
صدایم کرد
بی اعتنا گذشت ...
پنداشتم فقط صدایم می کند ...
صدایم کرد ...
این بار صدایش جور دیگری بود !
برگشتم ...
رد صدایش را گرفتم ...
دیر شده بود ...
او سالها پیش مرده بود ...
و من فقط انعکاس صدایش را می شنیدم ...!
بی اعتنا گذشت ...
پنداشتم فقط صدایم می کند ...
صدایم کرد ...
این بار صدایش جور دیگری بود !
برگشتم ...
رد صدایش را گرفتم ...
دیر شده بود ...
او سالها پیش مرده بود ...
و من فقط انعکاس صدایش را می شنیدم ...!
باورهایت را
باورهایم را
رها نکرده ام.
تنهاییم را
تنهاییت را
رها کرده ای.
من خسته نمی شوم فقط...
فقط دلم تنگ می شود
برای تو
برای حرف هایت
برای حرف هایم
و برای خاطره هایی که فقط از حرف هایمان
دارم.
من خسته نمی شوم
اما تو...
لااقل صفحه دیدارت را رمز دار نکن.http://www.www.www.iran-eng.ir/images/smilies/icon_gol.gif
تنهاییم را
تنهاییت را
رها کرده ای.
من خسته نمی شوم فقط...
فقط دلم تنگ می شود
برای تو
برای حرف هایت
برای حرف هایم
و برای خاطره هایی که فقط از حرف هایمان
دارم.
من خسته نمی شوم
اما تو...
لااقل صفحه دیدارت را رمز دار نکن.http://www.www.www.iran-eng.ir/images/smilies/icon_gol.gif
باورهایم را
پیوست ها
-
v7715_PersianStar.jpg
کاش …
کاش همان کودکی بودم که حرفهایش را از نگاهش میتوان خواند …
اما اکنون اگر فریاد هم بزنم کسی نمی شنود
دلخوش کرده ام که سکوت کرده ام …
سکوت پر بهتر از فریاد توخالیست !!!
دنیا راببین …
بچه بودیم از آسمان باران می آمد ،
بزرگ شده ام از چشمهایمان می آید …
بچه بودیم درد دل را با هزار ناله می گفتیم ، همه می فهمیدند …
بزرگ شده ایم ، درد دل را به صد زبان می گوییم ،
اما هیچ کسی نمی فهمد …
کاش همان کودکی بودم که حرفهایش را از نگاهش میتوان خواند …
اما اکنون اگر فریاد هم بزنم کسی نمی شنود
دلخوش کرده ام که سکوت کرده ام …
سکوت پر بهتر از فریاد توخالیست !!!
دنیا راببین …
بچه بودیم از آسمان باران می آمد ،
بزرگ شده ام از چشمهایمان می آید …
بچه بودیم درد دل را با هزار ناله می گفتیم ، همه می فهمیدند …
بزرگ شده ایم ، درد دل را به صد زبان می گوییم ،
اما هیچ کسی نمی فهمد …
می بوسم و می گذارم کنار ...
تمام چیزهایی که ندارم را !
دست هايت را ...
عاشقی ات را ...
همه را !
عادت احمقانه ای ست
چسبیدن به چیزهایی که ندارمشان ...!
تمام چیزهایی که ندارم را !
دست هايت را ...
عاشقی ات را ...
همه را !
عادت احمقانه ای ست
چسبیدن به چیزهایی که ندارمشان ...!
در میان من و تو فاصله هاست
گاه می اندیشم:
می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
تو توانایی بخشش داری
دست های تو توانایی آن را دارد
که مرا زندگانی بخشد
چشم های تو به من می بخشد
شور عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زیبا
سطح برجسته ای از زندگی من هستی
دفتر عمر مرا با تو شکوهی دیگر
رونقی دیگر هست
می توانی تو به من زندگانی بخشی
یا بگیری از من
آنچه را می بخشی
گاه می اندیشم:
می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
تو توانایی بخشش داری
دست های تو توانایی آن را دارد
که مرا زندگانی بخشد
چشم های تو به من می بخشد
شور عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زیبا
سطح برجسته ای از زندگی من هستی
دفتر عمر مرا با تو شکوهی دیگر
رونقی دیگر هست
می توانی تو به من زندگانی بخشی
یا بگیری از من
آنچه را می بخشی
پیوست ها
-
d9av1wegx8mh3x5dbzky.jpg
از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه موهومی بود
این دایره کبود، اگر عشق نبود
از آینه ها غبار خاموشی را
عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود
در سینه هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه موهومی بود
این دایره کبود، اگر عشق نبود
از آینه ها غبار خاموشی را
عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود
در سینه هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟
گاهی بهتر بخندی نه
به ادمهابه
اتفاقهای تلخ زندگیت که
یه روزی وقتی بهشون فکر میکنید دیگه
اشک نمیریزی بلکه بهشون میخندی که چه چیزهایی
یه روز
برات تلخ بودند
به ادمهابه
اتفاقهای تلخ زندگیت که
یه روزی وقتی بهشون فکر میکنید دیگه
اشک نمیریزی بلکه بهشون میخندی که چه چیزهایی
یه روز
برات تلخ بودند
پروردگارا
خطا از من است، می دانم.
از من که سالهاست گفته ام “ایاک نعبد”
اما به دیگران هم دلسپرده ام
از من که سالهاست گفته ام ” ایاک نستعین”
اما به دیگران هم تکیه کرده ام
اما رهایم نکن
بیش از همیشه دلتنگم
به اندازه ی تمام روزهای نبودنم
خطا از من است، می دانم.
از من که سالهاست گفته ام “ایاک نعبد”
اما به دیگران هم دلسپرده ام
از من که سالهاست گفته ام ” ایاک نستعین”
اما به دیگران هم تکیه کرده ام
اما رهایم نکن
بیش از همیشه دلتنگم
به اندازه ی تمام روزهای نبودنم
محبوب من آن است که دارد رخ زیبا
با جام طرب آید و گوید که بفرما
خوش خلق و طربناک و ظریف است همیشه
لبخند به لب دارد و آغوش مهیا
بر طرف چمن جوجه کبابی و شرابی
یک جرعه بکام من و یک بوسه به لبها
تا کور شود زاهد خود بین منافق
ما مست و خراباتی و از زهد مبرا
یا رب به فروم و همه رندان نظری کن
تا شکر گزاریم در این بزم و مصلا
با جام طرب آید و گوید که بفرما
خوش خلق و طربناک و ظریف است همیشه
لبخند به لب دارد و آغوش مهیا
بر طرف چمن جوجه کبابی و شرابی
یک جرعه بکام من و یک بوسه به لبها
تا کور شود زاهد خود بین منافق
ما مست و خراباتی و از زهد مبرا
یا رب به فروم و همه رندان نظری کن
تا شکر گزاریم در این بزم و مصلا
به یاد روزهایی که گذشت ...
بر جای پای خود ...
گام می گذارم !
بر جای پای خود ...
گام می گذارم !
لبخند عکسها افسرده می شود
در خاطره ای که شادیمان نمی بخشد
از اندوه به شادمانی
شاهراهی بود
که در میانبر عشق
گمش کردیم
در خاطره ای که شادیمان نمی بخشد
از اندوه به شادمانی
شاهراهی بود
که در میانبر عشق
گمش کردیم
همه مداد رنگی ها مشغول بودند بجز مداد سفید.
هیچ کسی به او کار نمیداد.
همه می گفتند: تو به هیچ دردی نمی خوری.
یک شب که مداد رنگی ها توی سیاهی کاغذ گم شده بودند مداد سفید تا صبح کار کرد .
ماه کشید. مهتاب کشید و آنقدر ستاره کشید که کوچک و کوچک تر شد .
صبح نوی جعبه مداد رنگی جای خالی او با هیچ رنگی پر نشد...
هیچ کسی به او کار نمیداد.
همه می گفتند: تو به هیچ دردی نمی خوری.
یک شب که مداد رنگی ها توی سیاهی کاغذ گم شده بودند مداد سفید تا صبح کار کرد .
ماه کشید. مهتاب کشید و آنقدر ستاره کشید که کوچک و کوچک تر شد .
صبح نوی جعبه مداد رنگی جای خالی او با هیچ رنگی پر نشد...
به دنبال واژه ای میگردم!
تا قلمم راسیراب کنم
واین آخرین شاید هم آغازی برای فرداییست
که هنوز در راه نیست
و کاغذهای مچاله شده ی زباله دان گواه به این راز دارند
و این آیینه خسته تر از همیشه زیر غباری از دور تنها تصویر مرا بدونه هیچ واژه ای به سکوت فریاد می زند
امروز غبارت را به باد می دهند .
تا قلمم راسیراب کنم
واین آخرین شاید هم آغازی برای فرداییست
که هنوز در راه نیست
و کاغذهای مچاله شده ی زباله دان گواه به این راز دارند
و این آیینه خسته تر از همیشه زیر غباری از دور تنها تصویر مرا بدونه هیچ واژه ای به سکوت فریاد می زند
امروز غبارت را به باد می دهند .