-2- علف كش ها
آلتمن(1985 اثرات علف كش ها را روي بيماري پاخوره مورد بررسي قرار داد و به اين نتيجه رسيد كه علف هاي هرز باريك برگ دائمي نظير بيد گياه (Elytrigia repens ) در انتقال آلودگي از گياهان بينابين و مقاوم نقش مهمي دارند. اين علف هاي هرز از طريق رقابت در جذب ازت و ساير عناصر غذايي مي توانند موجب افزايش حساسيت گياه نسبت به بيماري شوند و كاربرد برخي علف كش ها ( از قبيل مكوپروپ 21 و مشتقات اسيد بنزوئيك) گاهي موجب شديد تر شدن اثرات بيماري مي شوند ( نيلسون ، 1937)، (توتمان و تامپسون، 1978) در خاك استريل نشده بيشتر علف كش ها مانند تريفلورالين، ديكوات+پاراكوات ، و بخصوص بيشتر گليفوزيت،موجب افزايش بيماري پاخوره مي شوند . زيرا احتمال دارد اين علف كش ها موجب كاهش جمعيت ميكروب هاي دشمن پاخوره شوند. برخي قارچ هاي خاكزي به عنوان تشديد كنندگان گليفوزيت عمل مي كنند. از اين نوع قارچ ها مي توان به FusariumCulmorum,RhizoctoniaSsp,Gaeumannomyces -graminis,pythium spp
اشاره كرد.
1- خط مشي هاي مديريت بيماري پاخوره
1-3- عمليات زراعي
در حال حاضر، بهترين خط مشي كنترل بيماري پاخوره ، محدود كردن خسارت آن مي باشد. يعني به منظور كاهش اثرات بيماري پاخوره روي رشد گياه ميزبان ، عمليات زراعي را بايد طوري تغيير داد كه آب و هوا ، بيشتر براي رشد گياه ميزبان مساعد شود، نه براي عامل بيماري . محدوديت اين خط مشي ممكن است سود آوري توليد گندم و الگوهاي كشت معقول را نيز تا حد زيادي محدود كند.
2-3- تغذيه گياه ميزبان
بررسي تغذيه گياه ميزبان به مدت چند سال نشان داد كه معمولا كمبود عناصر غذايي موجب تشديد بيماري مي شود. در شرايط مناسب ازت آمونيوم ، كلرورپتاسيم ويا ساير كودهاي معدني موجب كاهش شدت بيماري پاخوره يا كاهش اثرات آن روي گياه ميزبان مي شوند. خوشبختانه مصرف كودهاي شيميايي به منظور افزايش توليد گياه زراعي نيز معمولا در مقايسه با گياهان ضعيف تر از نظر كود دهي موجب كاهش شدت بيماري پاخوره مي شود. در صورت مشاهده بيماري پاخوره در مزرعه گندم ، مصرف ازت را مي توان طوري تنظيم كرد كه تا اثرات مخرب بيماري روي گياه ميزبان جبران شود. به عنوان مثال ، مصرف سرك كود ازت در مزراع گندم رتا مستد يك بار در اوايل يا اواسط اسفند ماه به ميزان 40 كيلوگرم ازت در هكتار و بار دوم در فروردين ماه به ميزان 160 كيلوگرم ازت در هكتار ، بخصوص بعد از زمستان پر باران و برف، موجب كاهش شدت بيماري پاخوره شد پريو و همكاران، (1986)، اما اثرات آن ممكن است متغير باشد (هورن باي و همكاران (1990).
وركروگيليگان(1990) دريافتند كه اثر زمان و مقدار مصرف ازت در بهار روي اين بيماري نامنظم و زودگذر مي باشد و نتيجه گرفتند كه تصميم گيري در اين مورد براي كنترل بيماري، يك راهبرد خنثي است.