وجود برآمدگی بزرگ، دید ناظر را بالا می آورد و درون ساختمان با گسترش محیط بومی در هم آمیخته است. این برآمدگی بزرگ به عنوان یک نماد فرهنگی مثبت تلقی می شود، مکانی امن، و تفریحگاهی برای برانگیختن فرهنگی انرژی و زنده دلی در post-Katrina new Orleans. این تکنولوژی رسانه ای به عنوان یک برجستگی از فرهنگ در شهر، پناهگاه ارتباطی و تبادل از طریق رسانه و انسجام عمومی عمل می نماید. ردیف ها تغییر شکل می دهند و در قالب یک عکس العمل به برنامه ساختمان متغیر می شوند. این اجازه می دهد که ردیف در یک روش چند مقیاسی نمایان شود که شامل: ایجاد فرصت هایی برای کنسرت ها و پشتیبانی آن ها توسط هزاران نفر، اجرا در تالار کنفرانس برای صدها نفر و گردهم آیی های کوچکتر در سالن سخنرانی، کلاس ها، و فضاهای مطالعه خصوصی برای رد و بدل کردن اطلاعات در هر مقیاسی اختصاص داده شده است. سه موقعیت محلی در سایت و ساختمان پایه ریزی شده است: میدان عمومی، پارک عمومی و پیاده رو. میدان به عنوان یک فضای باز برای گردهم آیی که تا قسمت داخلی ساختمان امتداد یافته در سمت غرب بنا شده است. معماری به گونه است که گویی پارک عمومی به بالا ادامه می یابد و درون ساختمان در سمت شرق یک گردش مداوم باد را به وسیله تراسهای کوچک مقیاس مرتفع به وجود می آورد. پیاده روها روی نیم اشکوب های مسطح به عنوان فضای تراکم برنامه ها در طبقات اصلی به منظور رابطی استوار، ردیف های متغیری را به وجود آورده است. برنامه در دو آکس تدوین شده است، عمودی: به شخصیت فرهنگی(نمایش دادن، پروژه، همگرا شدن، معاشرت و تبادل) و افقی به عملکرد داخلی(مشاهده کردن، کاتالوگ، سرهم بندی، کارگاه، به صورت فردی در آوردن). دو سمت ردیف قسمت جداشده از پروژه به بالا می رود. و نیز عملکرد چند مقیاسی ساختمان با به وجود آوردن مکان کوچک متناوبی از فضا و متمایز کردن میان دو جهت یابی ساختمان ترفیع می یابد.
