سیزده بدر یکی از سنتهای رایج و ستوده ایرانی است که به جرأت می توان گفت قدمتی برابر با تاریخ کهن این مرز و بوم دارد . این سنت نیکو ، در رویکردی اجتماعی و در گذر زمان ، به صورت یک اسطوره معنی دار درآمده است . در خصوص چگونگی بوجود آمدن این رسم نیکو در میان آثار به جای مانده از گذشتگان وحدت نظر خاصی به چشم نمی خورد ، ولی باید قبول کرد که این روز در میان ساکنین فلات قاره ایران از جایگاه خاصی برخوردار بوده است . در اساطیر ایرانی ، عمر جهان هستی 12 هزار سال پیش بینی شده و معتقدند پس از این دوره نبرد میان خیر و شر ، تاریکی و روشنایی به پایان رسیده است و با ظهور سوشیانس ( ناجی موعود ) سرانجام خیر و نیکی به پیروزی و سعادت ادبی می رسد . به نظر می رسد عدد 12 از بروج دوازده گانه گرفته شده باشد که این مطلب نشان از وسعت دانش ایرانیان در زمینه علم ستاره شناسی دارد.
به این ترتیب ، دربین ایرانیان دوازده روز سال تمثیلی از 12 هزار سال زندگی و نبرد با اهریمن است و روز سیزدهم هم تمثیلی از هزاره سیزدهم و رهایی از جهان مادی و سرآغاز زندگی معنوی به شمار می رود . درواقع ، روز سیزدهم نمادی از زندگی انسانها در بهشت موعود و سرشار از نشاط و شادی می باشد ، زیرا نزول باران بهاری باعث سرسبزی و تراوت زمین شده و تصویری از بهشت را در چشم بیننده جلوه گر می کند .این اعتقاد در ایران باستان موجب می شد که سیزدهم نوروز ، روزویژه طلب باران بهاری برای کشتزارهای نودمیده تلقی شود .بنابراین ، سیزده بدر نه تنها روز نحسی شمرده نمشود ، بلکه باید آن را روز نیک آغاز با برکت برای سالی که در پیش است به شمار آورد در این روزها ، خانواده ها دسته دسته در کنار آب و سبزه ها یا زیر درختان سبز ، سفره خود را می چینند و اجاق و آتش روشن می کنند و جشن می گیرند سیزده نوروز و آیین های مربوط به آن از جمله بیرون رفتن جمعی از خانه ها و پیوستن به جمع مردم دیگر ، پناه گرفتن در دامن طبیعت در آب افکندن سبزه های رویانده و رهایی از هر قید و بند اجتماعی و پرداختن به نوشکامی و بازی و شادی و نشانه هایی از پایان گرفتن دوره گذار و سرآغاز زندگی اجتماعی دوباره در سال نو است .
