سلام دوستان
امروز یک ایمیل از دوست خوبم آقای امید بختیاری دریافت کردم مطلب مهمی بود برای همین توی این تاپیک میزارمش.
"کمیته بین المللی نجات دشت پاسارگاد" روز هفتم آبان را روز ملی ایران نامگذاری کرده است. همه ما کم و بیش از نارساییها و دردهای کشورمان، کشوری که کوروش بزرگ، پایه گذاری کرد، آگاهیم و می دانیم برای بازگشت ایران به شکوهی در خور کشوری که نخستین منشور حقوق بشر از اندیشه پایه گذارش (آن هم بیش از 2500 سال پیش) برآمده، "منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید". اما باید بدانیم که هر راهی را آغازیست و لاجرم پایانی. روزگاری در این کشور از ایرانی و ایرانی نامی نمانده بود و حتی سخن راندن نیز به گویشی بیگانه بود اما بزرگانی چون فردوسی، از آتش زیر خاکستر فرهنگ ایرانی شعله ای درخشان ساختند که از باد و باران گزندی نیافت و بن مایه بسیاری از حرکتهای سازنده ملی گرایانه تا امروز شده است.
شاید هر یک از ما در جایگاه چندان تعیین کننده ای برای تعیین مسیر بازگشت ایران به شکوه و اقتدار نباشیم اما دست کم می توانیم با شمع برافروخته خرد، آگاه شویم و آگاه سازیم، بدانیم که از اسب افتاده ایم نه از اصل، باشد که روزی کشور کوروش بزرگ، ایران ما، به شکوه دگربارش بازگردد و در آن منشور حقوق بشر کوروش به راستی به کار در آید. به امید آن روز که باز با گردنی افراشته در همه جا و در آنسوی مرزهای ایران بگوییم ایرانی هستیم و برای این مهم باید یکایکمان بخواهیم.
با مهر امید بختیاری
امروز یک ایمیل از دوست خوبم آقای امید بختیاری دریافت کردم مطلب مهمی بود برای همین توی این تاپیک میزارمش.
"کمیته بین المللی نجات دشت پاسارگاد" روز هفتم آبان را روز ملی ایران نامگذاری کرده است. همه ما کم و بیش از نارساییها و دردهای کشورمان، کشوری که کوروش بزرگ، پایه گذاری کرد، آگاهیم و می دانیم برای بازگشت ایران به شکوهی در خور کشوری که نخستین منشور حقوق بشر از اندیشه پایه گذارش (آن هم بیش از 2500 سال پیش) برآمده، "منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید". اما باید بدانیم که هر راهی را آغازیست و لاجرم پایانی. روزگاری در این کشور از ایرانی و ایرانی نامی نمانده بود و حتی سخن راندن نیز به گویشی بیگانه بود اما بزرگانی چون فردوسی، از آتش زیر خاکستر فرهنگ ایرانی شعله ای درخشان ساختند که از باد و باران گزندی نیافت و بن مایه بسیاری از حرکتهای سازنده ملی گرایانه تا امروز شده است.
شاید هر یک از ما در جایگاه چندان تعیین کننده ای برای تعیین مسیر بازگشت ایران به شکوه و اقتدار نباشیم اما دست کم می توانیم با شمع برافروخته خرد، آگاه شویم و آگاه سازیم، بدانیم که از اسب افتاده ایم نه از اصل، باشد که روزی کشور کوروش بزرگ، ایران ما، به شکوه دگربارش بازگردد و در آن منشور حقوق بشر کوروش به راستی به کار در آید. به امید آن روز که باز با گردنی افراشته در همه جا و در آنسوی مرزهای ایران بگوییم ایرانی هستیم و برای این مهم باید یکایکمان بخواهیم.
با مهر امید بختیاری
