[h=1] جلوگیری از نابینایی با ریزربات‌های تزریقی!
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92030301071
جمعه ۳ خرداد ۱۳۹۲ - ۰۹:۳۰
ریزربات‌های مجهز به حسگر برای اندازه‌گیری میزان سطوح اکسیژن در شبکیه چشم به کار می‌روند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درست مانند سایر بخش‌های بدن، شبکیه چشم نیز برای بقا به اکسیژن نیاز دارد.
در صورتی که این عضو، اکسیژن کافی دریافت نکند، ذخیره خونی آن محدود شده و این امر می‌تواند منجر به نابینایی شود؛ بنابراین، هر چه زودتر پزشکان از دریافت ناکافی اکسیژن توسط شبکیه آگاه شوند، شانس بهتری برای اقدام به موقع وجود دارد.
پزشکان به زودی می‌توانند از ریزربات‌های قابل تزریق برای دریافت اطلاعات مورد نیازشان در این زمینه، استفاده کنند.
محققان دانشگاه ETH زوریخ به رهبری بردلی نلسون، پیشتر میکروربات‌هایی را برای کاربرد احتمالی در ارائه دارو یا برطرف‌کردن بافت بخیه درون چشم ابداع کرده بودند.
طول این ابزار، یک میلی‌متر و عرض آن یک سوم میلی‌متر است و توسط میدان‌های مغناطیسی اعمال‌شده از خارج از خلال مایع زجاجیه در درون چشم هدایت می‌شود.
به منظور تبدیل این ربات‌ها به حسگرهای اکسیژن، دانشمندان آن‌ها را با نانوکره‌هایی که از رنگ ساخته شده‌اند، پوشاندند.
این رنگ که در دانشگاه گرانادای اسپانیا ساخته شده، هنگامی که در معرض یک پالس با طول موج نوری خاص قرار می‌گیرد، می‌درخشد.
هر چه این درخشندگی زودتر غیب شود، میزان اکسیژن موجود در محیط پیرامون رنگ، بالاتر است.
میکروربات‌های دارای پوشش رنگی در نمونه‌های آب با سطوح متغیر اکسیژن، آزمایش شده‌اند.
برای استفاده آن‌ها در چشم، فناوری جدید ابتدا باید به درون مایع زجاجیه تزریق شده و سپس به سمت سطح شبکیه هدایت شود.
سپس یک پالس نوری اعمال می‌شود و مدت درخشندگی ربات به طریق میکروسکوپی از خلال مردمک مشاهده می‌شود.
برای خارج‌کردن این ریزربات‌ها، یک بار دیگر سوزنی در درون چشم گذاشته می‌شود و ربات‌ها به لحاظ مغناطیسی به آن جذب می‌شوند.
شیوه‌های دیگری نیز برای اندازه‌گیری سطوح اکسیژن درون چشم وجود دارند، اما ETH مدعی است که این روش‌ها به اندازه کافی حساس نیستند.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92030301071
جمعه ۳ خرداد ۱۳۹۲ - ۰۹:۳۰
ریزربات‌های مجهز به حسگر برای اندازه‌گیری میزان سطوح اکسیژن در شبکیه چشم به کار می‌روند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درست مانند سایر بخش‌های بدن، شبکیه چشم نیز برای بقا به اکسیژن نیاز دارد.
در صورتی که این عضو، اکسیژن کافی دریافت نکند، ذخیره خونی آن محدود شده و این امر می‌تواند منجر به نابینایی شود؛ بنابراین، هر چه زودتر پزشکان از دریافت ناکافی اکسیژن توسط شبکیه آگاه شوند، شانس بهتری برای اقدام به موقع وجود دارد.
پزشکان به زودی می‌توانند از ریزربات‌های قابل تزریق برای دریافت اطلاعات مورد نیازشان در این زمینه، استفاده کنند.
محققان دانشگاه ETH زوریخ به رهبری بردلی نلسون، پیشتر میکروربات‌هایی را برای کاربرد احتمالی در ارائه دارو یا برطرف‌کردن بافت بخیه درون چشم ابداع کرده بودند.
طول این ابزار، یک میلی‌متر و عرض آن یک سوم میلی‌متر است و توسط میدان‌های مغناطیسی اعمال‌شده از خارج از خلال مایع زجاجیه در درون چشم هدایت می‌شود.
به منظور تبدیل این ربات‌ها به حسگرهای اکسیژن، دانشمندان آن‌ها را با نانوکره‌هایی که از رنگ ساخته شده‌اند، پوشاندند.
این رنگ که در دانشگاه گرانادای اسپانیا ساخته شده، هنگامی که در معرض یک پالس با طول موج نوری خاص قرار می‌گیرد، می‌درخشد.
هر چه این درخشندگی زودتر غیب شود، میزان اکسیژن موجود در محیط پیرامون رنگ، بالاتر است.
میکروربات‌های دارای پوشش رنگی در نمونه‌های آب با سطوح متغیر اکسیژن، آزمایش شده‌اند.
برای استفاده آن‌ها در چشم، فناوری جدید ابتدا باید به درون مایع زجاجیه تزریق شده و سپس به سمت سطح شبکیه هدایت شود.
سپس یک پالس نوری اعمال می‌شود و مدت درخشندگی ربات به طریق میکروسکوپی از خلال مردمک مشاهده می‌شود.
برای خارج‌کردن این ریزربات‌ها، یک بار دیگر سوزنی در درون چشم گذاشته می‌شود و ربات‌ها به لحاظ مغناطیسی به آن جذب می‌شوند.
شیوه‌های دیگری نیز برای اندازه‌گیری سطوح اکسیژن درون چشم وجود دارند، اما ETH مدعی است که این روش‌ها به اندازه کافی حساس نیستند.
