mohsenjoon
عضو جدید
شماری از نمايندگان مجلس شورای اسلامی درخواست کرده اند که مجسمه های شيروخورشيد که پس از انقلاب از روی دروازه ورودی مجلس شورای ملی در ميدان بهارستان تهران برداشته شد، دوباره در جای خود نصب شود.
اين دو مجسمه بيش از يک قرن پيش که نخستين مجلس قانونگذاری ايران برپا شد،
بر سر در ساختمانی که ميرزا حسن رشديه در اختيار مجلس گذاشت نصب گرديد
رئيس مجلس شورای اسلامی در پاسخ به اين درخواست گفته که اگر افکار عمومی، بازگرداندن اين شيرها را "احيای شعائر قبل از انقلاب" محسوب نکند، هيئت رئيسه مجلس مخالفتی با نصب دوباره مجسمه شيرها نخواهد داشت. به گفته وی، موافقت يا مخالفت افکار عمومی با چنين اقدامی قرار است با کمک رسانه ها و از طريق نظرسنجی مشخص شود.
اين دو مجسمه بيش از يک قرن پيش که نخستين مجلس قانونگذاری ايران برپا شد، بر سردر ساختمانی که ميرزا حسن رشديه در اختيار مجلس گذاشت نصب گرديد.
هر دو شير، شمشير به دست و خورشيد در پشت داشتند، همانند نشان ملی ايران که پس از انقلاب و با روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی، از پرچم ايران و هر جای ديگری که استفاده می شد، محو گرديد.
از اين لحاظ، بازگشت شيروخورشيد به سردر مجلس شورای ملی به نوعی بازگشت نشان ملی دوران شاهنشاهی تلقی می شود و در صورتی که نظرسنجيها، موافقت افکار عمومی را با آن نشان دهد، می تواند حذف اين نشان از پرچم ايران را که 28 سال پيش با تأييد آيت الله خمینی، بنيانگذار جمهوری اسلامی صورت گرفت زير سؤال ببرد.
حذف نشان شيروخورشيد در فضای هيجانزده پس از انقلاب صورت گرفت که تلاش می شد کليه نمادهايی که به نوعی نشان دهنده نظام 2500 ساله شاهنشاهی در ايران باشد محو گردند، تا آنجا که برخی از روحانيون حتی تا آستانه تخريب تخت جمشيد و برخی ديگر از آثار باستانی ايران نيز پيش رفتند.
شير و خورشيد نيز همچون تخت جمشيد اثری کهن است و به عمق تاريخ ايران باز می گردد.
قداست خورشيد در ايران قدمتی چندهزار ساله دارد و به آيين مهرپرستی (ميتراييسم) باز می گردد که به عنوان کيش ايرانيان پيش از گرويدن به آيين زردشت شناخته می شود و تصاوير شير نيز در بسياری از کهنترين آثار باستانی ايرانی به چشم می خورد.
نشان شيروخورشيد شبيه آنچه بر پرچم پيش از انقلاب ايران نقش بسته بود، در نقوش کاشيکاری بازمانده از قرن هفتم هجری (سيزدهم ميلادی) به چشم می خورد.
اين نشان از زمان نادرشاه در قرن هيجدهم ميلادی رسماً بر پرچم ايران که در آن زمان سه گوش بود جای گرفت و بعدها در زمان محمدشاه قاجار در نيمه قرن نوزدهم، شمشير نيز به دست آن داده شد.
حذف نشانی با اين سابقه مورد نارضايتی بسياری از مورخان و چهره های فرهنگی ايران پس از انقلاب بوده و اکنون ابراز علاقه به بازگشت اين نشان در ميان قانونگذاران جمهوری اسلامی نيز حس می شود.
حکومت جمهوری اسلامی اگرچه در آغاز روی کارآمدنش در ايران کوشيد با احساسات ملی گرايانه مقابله کند و اسلامگرايی را جانشين ملی گرايی کند اما روحيات ملی گرايانه در ميان ايرانيان، بويژه جوانان رشد کرد و نظام حاکم نيز در مواردی که ناچار به تکيه بر توده مردم شد، ناگزير به تشويق روحيات ملی گرايانه گرديد.
از جمله در روزهای پايانی جنگ ايران و عراق که شرايطی بحرانی بر جبهه های جنگ حاکم شده بود، راديو دولتی ايران در فراخوان مردمی برای پيوستن به صفوف رزمندگان، سرود ملی گرايانه ای ايران را پس از سالها پخش کرد و در سالهای اخير نيز که فعاليت اتمی ايران، اين کشور را دچار رويارويی شديدی با قدرتهای جهانی کرده و هر از گاهی احتمال حمله به ايران مطرح می شود، مقامات ايرانی بر خلاف گذشته که تاريخ ايران کهن را يکسره تحت عنوان "ستمشاهی" نفی می کردند، پيوسته بر عظمت و اقتدار ايران باستان تکيه می کنند.
ابراز تمايل نمايندگان مجلس به بازگشت شير و خورشيد بر سردر مجلس شورای ملی، اگرچه می تواند ريشه در احساسات و خواست قلبی آنان به عنوان شهروندان ايرانی داشته باشد، شايد بتوان آن را تلاشی برای جلب حمايت مردمی از طريق اقناع بخش کوچکی از خواسته های ملی گرايانه آنان نيز تلقی کرد.
در مورد شيروخورشيد، آنچه می تواند کار نظام اسلامی را برای آشتی با نمادی ملی گرايانه سهلتر کند، ريشه های اسلامی است که به اين نشان ملی نسبت داده می شود.
در برخی از تعابيری که از نشان شيروخورشيد صورت می گيرد، از آن با عنوان نمادی شيعی تلقی می گردد، به اين ترتيب که شير به حضرت علی، امام اول شيعيان اشاره دارد که "اسدالله" يا شيرخدا لقب داشت، خورشيد نماد دين اسلام و نبوت پيامبر اسلام است و شمشيری که به دست شير داده شده نيز اشاره به همان شمشير معروف ذوالفقار است که به حضرت علی تعلق داشت.
اين دو مجسمه بيش از يک قرن پيش که نخستين مجلس قانونگذاری ايران برپا شد،
بر سر در ساختمانی که ميرزا حسن رشديه در اختيار مجلس گذاشت نصب گرديد
رئيس مجلس شورای اسلامی در پاسخ به اين درخواست گفته که اگر افکار عمومی، بازگرداندن اين شيرها را "احيای شعائر قبل از انقلاب" محسوب نکند، هيئت رئيسه مجلس مخالفتی با نصب دوباره مجسمه شيرها نخواهد داشت. به گفته وی، موافقت يا مخالفت افکار عمومی با چنين اقدامی قرار است با کمک رسانه ها و از طريق نظرسنجی مشخص شود.
اين دو مجسمه بيش از يک قرن پيش که نخستين مجلس قانونگذاری ايران برپا شد، بر سردر ساختمانی که ميرزا حسن رشديه در اختيار مجلس گذاشت نصب گرديد.
هر دو شير، شمشير به دست و خورشيد در پشت داشتند، همانند نشان ملی ايران که پس از انقلاب و با روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی، از پرچم ايران و هر جای ديگری که استفاده می شد، محو گرديد.
از اين لحاظ، بازگشت شيروخورشيد به سردر مجلس شورای ملی به نوعی بازگشت نشان ملی دوران شاهنشاهی تلقی می شود و در صورتی که نظرسنجيها، موافقت افکار عمومی را با آن نشان دهد، می تواند حذف اين نشان از پرچم ايران را که 28 سال پيش با تأييد آيت الله خمینی، بنيانگذار جمهوری اسلامی صورت گرفت زير سؤال ببرد.
حذف نشان شيروخورشيد در فضای هيجانزده پس از انقلاب صورت گرفت که تلاش می شد کليه نمادهايی که به نوعی نشان دهنده نظام 2500 ساله شاهنشاهی در ايران باشد محو گردند، تا آنجا که برخی از روحانيون حتی تا آستانه تخريب تخت جمشيد و برخی ديگر از آثار باستانی ايران نيز پيش رفتند.
شير و خورشيد نيز همچون تخت جمشيد اثری کهن است و به عمق تاريخ ايران باز می گردد.
قداست خورشيد در ايران قدمتی چندهزار ساله دارد و به آيين مهرپرستی (ميتراييسم) باز می گردد که به عنوان کيش ايرانيان پيش از گرويدن به آيين زردشت شناخته می شود و تصاوير شير نيز در بسياری از کهنترين آثار باستانی ايرانی به چشم می خورد.
نشان شيروخورشيد شبيه آنچه بر پرچم پيش از انقلاب ايران نقش بسته بود، در نقوش کاشيکاری بازمانده از قرن هفتم هجری (سيزدهم ميلادی) به چشم می خورد.
اين نشان از زمان نادرشاه در قرن هيجدهم ميلادی رسماً بر پرچم ايران که در آن زمان سه گوش بود جای گرفت و بعدها در زمان محمدشاه قاجار در نيمه قرن نوزدهم، شمشير نيز به دست آن داده شد.
حذف نشانی با اين سابقه مورد نارضايتی بسياری از مورخان و چهره های فرهنگی ايران پس از انقلاب بوده و اکنون ابراز علاقه به بازگشت اين نشان در ميان قانونگذاران جمهوری اسلامی نيز حس می شود.
حکومت جمهوری اسلامی اگرچه در آغاز روی کارآمدنش در ايران کوشيد با احساسات ملی گرايانه مقابله کند و اسلامگرايی را جانشين ملی گرايی کند اما روحيات ملی گرايانه در ميان ايرانيان، بويژه جوانان رشد کرد و نظام حاکم نيز در مواردی که ناچار به تکيه بر توده مردم شد، ناگزير به تشويق روحيات ملی گرايانه گرديد.
از جمله در روزهای پايانی جنگ ايران و عراق که شرايطی بحرانی بر جبهه های جنگ حاکم شده بود، راديو دولتی ايران در فراخوان مردمی برای پيوستن به صفوف رزمندگان، سرود ملی گرايانه ای ايران را پس از سالها پخش کرد و در سالهای اخير نيز که فعاليت اتمی ايران، اين کشور را دچار رويارويی شديدی با قدرتهای جهانی کرده و هر از گاهی احتمال حمله به ايران مطرح می شود، مقامات ايرانی بر خلاف گذشته که تاريخ ايران کهن را يکسره تحت عنوان "ستمشاهی" نفی می کردند، پيوسته بر عظمت و اقتدار ايران باستان تکيه می کنند.
ابراز تمايل نمايندگان مجلس به بازگشت شير و خورشيد بر سردر مجلس شورای ملی، اگرچه می تواند ريشه در احساسات و خواست قلبی آنان به عنوان شهروندان ايرانی داشته باشد، شايد بتوان آن را تلاشی برای جلب حمايت مردمی از طريق اقناع بخش کوچکی از خواسته های ملی گرايانه آنان نيز تلقی کرد.
در مورد شيروخورشيد، آنچه می تواند کار نظام اسلامی را برای آشتی با نمادی ملی گرايانه سهلتر کند، ريشه های اسلامی است که به اين نشان ملی نسبت داده می شود.
در برخی از تعابيری که از نشان شيروخورشيد صورت می گيرد، از آن با عنوان نمادی شيعی تلقی می گردد، به اين ترتيب که شير به حضرت علی، امام اول شيعيان اشاره دارد که "اسدالله" يا شيرخدا لقب داشت، خورشيد نماد دين اسلام و نبوت پيامبر اسلام است و شمشيری که به دست شير داده شده نيز اشاره به همان شمشير معروف ذوالفقار است که به حضرت علی تعلق داشت.
