بیشتر آدما اطرافیانشون رو واسه خاطر خودشون نمیخوان بلکه واسه چیزایی که هستن یا دارن میخوان
مثلا امین رو دوست دارند چون کارمند بانک هست و میتونه واسشون فلان وام رو جور کنه
حمید رو دوست دارند چون پولداره و میشه رفت ویلاشون چند شبی رو خوش گذروند
نسترن رو دوست دارند چون خوشگله و اگه باهاش باشن ملت کف میکنن
ولی بعضیام هستن که آدم رو فقط واسه خود آدم میخوان. مثلا اگه کسی با اسم علی رو دوست دارن نه واسه اینکه علی کاره ای هست یا صاحب چیزیه, نه؛ فقط چون علی واسشون علیه. هزارتا بهتر یا بدتر از علی تو زندگیشون بیاد واسشون مهم نیست چون علی علیه! وقتی علی رو میبینن چنان خوشحال میشن که محاله بتونن جلوی لبخندشونو بگیرن و نگن سلام علی جون چطوری؟!
محاله اگه بهرام به کمکشون نیاز داشته باشه و اونا کاری از دستشون بر بیاد و دریغ کنن.
یا مثلا محاله اگه دوستشون ستاره حالش خوش نیست پای حرفاش نشینن و بگن خسته هستن و میخوان بخوابن.
این آدما تعدادشون خیلی کمه ولی هستن. امیدوارم تو زندگی به پستتون بخورن.
