[h=4]تاریخ هند باستان ( 3300 – 200 قبل از میلاد)[/h]
تاریخ قدیم هند مربوط میشود به ساکنان اطراف رود هندو ودره سند که از شمال پاکستان کنونی شروع شده و در حوالی کراچی به اقیانوس هند میریزد. این مردم که از 3300 ق م در این دره حاصلخیز به کشاورزی مشغول شدند، حدود 2600 ق م تمدنی را پی ریزی کردند که بنام تمدن دشت هند نامیده میشود که شهرهای هارپار، موهنجودارا، مهرگار و لوتهال چهار شهر بزرگ آن بوده و گستره این تمدن از شمال پاکستان کنونی تا بلوچستان کشیده میشود.
تمدن هندوستان از حدود دو تا چهار هزار سال پیش از میلاد شروع میشود، قبائل آریایی از شمال هند در حدود ۱۵۰۰ ق . م. وارد آن سرزمین شدهاند، و تمدن برهمایی را آغاز کردهاند و در نتیجه اصول مذهب «هندویی» به وجود آمدهاست.
در قرن ششم قبل از میلاد، «بودا» ظهور کرد، و پیش از آن مذهب «هندویی» مذهب رسمی پادشاهان «موری» بود ولی «آشوکا» در قرن سوم قبل از میلاد دین «بودا» را دین رسمی کرد. فرهنگ هندی از زمان شاهان جوبتو (۳۲۰ تا ۵۴۴ م.) رونق یافت و سپس هنگامی که راجبوتیها بر مناطق شمال غربی هند تسلط یافتند و به ایجاد حکومت ملوک طوایف پرداختند، آنها و خاندانهای پیش، از تشکیلات همدیگر تجاربی مفید به دست آوردند.
وقتی نام هندوستان برده میشود آئین هندوبیاد آورده میشود و لذا باید اول در این باره صحبت کنیم:
آئین هندو در قدیم دین برهمایی خوانده میشد که به برهما، خدای هندوان اشاره میکرد.
در آئین هندو پروشارتا عبارتند از چهار اصل و هدف زندگی:
1- موکشا، رهائی از سیکل تناسخ (هندو معتقد است که بعد از مرگ روح به نسبت اعمال خوب و بد این زندگی وارد بدن حیوان یا انسان دیگری میشود و این رنج زندگی مرتباً تکرار میشود تا که نهایتاً روح به بهشت و عمر جاودان وارد شود).
2- دارما، پرهیزکاری و تقوی و دیانت
3- آرتا، ثروت
4- کاما، لذات جسمانی و عشق
اعتقاد و احترام به کتاب های باستانی و سنت های دینی برهمنان، از اصول اعتقادی این دین به شمار می رود. از اصول دیگر آیین هندو رعایت مقررات طبقات اجتماعی در معاشرت و ازدواج و احترام به موجودات زنده، به ویژه گاو است.
گا نِش، یکی از شناخته شده ترین و مورد احترام ترین خدایان در مذهب هندوئیسم است.
او اولین فرزند شیوا و پارواتی است. نام او را میتوان ترکیبی از دو کلمه گا- به معنی هوش و نهَ- به مفهوم عقل دانست.
او خدایی است که شکمی بزرگ با سری فیل گونه دارد. اغلب او را طوری تصویر میکنند که بر زمین نشسته و پاهایش را زیر خود جمع کرده است.
در پرستش، گانش معمولا برطرف کننده مشکلات و موانع است و بسیاری از محصلین در طول امتحانات به درگاه این خدا (که ترکیبی از رفع کننده مشکل و خدای هوش و عقل است) نیایش می کنند.
ادعیه و آیین های هندوان در مجموعه ای به نام «وداها» به معنای دانش به زبان سانسکریت گرد آمده است. در این آیین مناسک دینی، فلسفی، عرفانی و ادبی بی شماری وجود دارد که به زبان های مختلف ترجمه شده است. اصل کتاب معروف کلیله و دمنه به زبان سانسکریت است. کتاب های مهابهاراتا و رامایانا همچون شاهنامه فردوسی با محتوای اساطیری وداها قدیمیترین کتاب آریاییان است که قدیمیترین قسمت آن تقریباً در سال ۵۰۰۰ پیش از میلاد؛نوشته شده است. مفسرین هندو؛ وداها را نوشته بشر نمیدانند و معتقدند که خدا این کتاب را برای بشر نازل کردهاست. سرودهای کتاب ودا در نمازهای هندو خوانده میشود. کتاب ودا به ترتیب قدمت به چهار بخش ریگ ودا، یجورودا، ساماودا و اثروا ودا تقسیم میشود.
ایندیرا یكی از خدایان هندو- ایرانی است که خدای جنگاوری و طبقه ی جنگاور بوده است . آریاییان كه به ایزدان متعدد ایمان داشتند پنج ایزد را برتر می شمردند ١. میترا ٢. ایندرا ٣. وَرونا ٤. نَساتیا.
کتاب معروف و جذاب بهگودگیتا (Bhagavad-gita) یعنی سرود خدای مجید، در اصل بخشی از مهابهاراتا به شمار می رود که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این کتاب که گاهی به تخفیف گیتا خوانده می شود، گفت وگوی کریشنا با شاهزاده ای به نام ارجونا (Arjuna) است
در کتاب های هندوان، به وجود منجی و ظهور پر برکت او آشکارا اشاره شده است. در این جا به قسمت هایی از آنها اشاره می کنیم.
در کتاب اوپانیشاد که از کتاب های معتبر آنهاست، نوید ظهور حضرت منجی چنین آمده است: این مظهر ویشنو در انقضای کلی، یا عصر آهن، سوار بر اسب سفید در حالی که شمشیر برهنه درخشانی به صورت ستاره دنباله دار در دست دارد، ظاهر می شود، و شریران را تماما هلاک می کند؛ خلقت را از نو تجدید و پاکی را بر می گرداند ...
در «ریگ ودا» که از قدیمی ترین وداها به شمار می رود، بشارت ظهور منجی این گونه آمده است: ویشنو، در میان مردم ظاهر می گردد، ... او از همه کس قوی تر و نیرومندتر
” چون مدت روز تمام شود، دنیای کهنه نو شود و صاحب ملک تازه پیدا شود از فرزندان دو پیشوای بزرگ جهان که یکی «ناموس آخرالزمان» و دیگری «صدیق اکبر» یعنی وصی بزرگ تر وی که «پشن» نام دارد. نام آن صاحب ملک تازه، راهنما است. به حق پادشاه شود و خلیفه «رام» باشد و حکم براند و او را معجزه بسیار باشد. هر که به او پناه برد و دین پدران او اختیار کند، سرخ روی باشد در نزد «رام». دولت و حکومت او طولانی باشد و آخر دنیا به او تمام شود... «جگرنات» به فرمان او به سخن آید و به خاک افتد، پس آن را بشکند و به دریای اعظم اندازد. هر بتی در هر جا باشد، بشکند. ... “
بنگال غربی یکی از ایالات شرقی کشور هند است. ایالت بنگال غربی با کشور بنگلادش هممرز است و این ایالت بههمراه بنگلادش، منطقه قومی- زبانی بنگال را تشکیل میدهند. در شمال خاوری این ایالت، ایالتهای آسام و سیکیم و کشور بوتان قرار دارد و در جنوب باختری آن، ایالت اریسا. بنگال غربی همچنین از سوی باختر با ایالتهای جارکند و بیهار و از سوی شمال باختری با نپال هممرز است.
مرکز ایالت بنگال غربی، شهر کلکته است.
بازماندههای تمدن در ناحیه بنگال بزرگ به ۴ هزار سال پیش، یعنی زمان سکونت اقوام دراویدی، تبتی- برمهای و آستروآسیایی برمیگردد. ریشه واژه بنگال به درستی روشن نیست ولی آن را مشتقی از نام ایل دراویدی زبان «بنگ» دانستهاند. این ایل ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد در این ناحیه نشیمن گزیده بود. پس از ورود آریائیان به این ناحیه، در سده ۷ ق م پادشاهی ماگادا شکل گرفت که مناطق بیهار و بنگال را دربرمیگرفت.
تاریخ قدیم هند مربوط میشود به ساکنان اطراف رود هندو ودره سند که از شمال پاکستان کنونی شروع شده و در حوالی کراچی به اقیانوس هند میریزد. این مردم که از 3300 ق م در این دره حاصلخیز به کشاورزی مشغول شدند، حدود 2600 ق م تمدنی را پی ریزی کردند که بنام تمدن دشت هند نامیده میشود که شهرهای هارپار، موهنجودارا، مهرگار و لوتهال چهار شهر بزرگ آن بوده و گستره این تمدن از شمال پاکستان کنونی تا بلوچستان کشیده میشود.
تمدن هندوستان از حدود دو تا چهار هزار سال پیش از میلاد شروع میشود، قبائل آریایی از شمال هند در حدود ۱۵۰۰ ق . م. وارد آن سرزمین شدهاند، و تمدن برهمایی را آغاز کردهاند و در نتیجه اصول مذهب «هندویی» به وجود آمدهاست.
در قرن ششم قبل از میلاد، «بودا» ظهور کرد، و پیش از آن مذهب «هندویی» مذهب رسمی پادشاهان «موری» بود ولی «آشوکا» در قرن سوم قبل از میلاد دین «بودا» را دین رسمی کرد. فرهنگ هندی از زمان شاهان جوبتو (۳۲۰ تا ۵۴۴ م.) رونق یافت و سپس هنگامی که راجبوتیها بر مناطق شمال غربی هند تسلط یافتند و به ایجاد حکومت ملوک طوایف پرداختند، آنها و خاندانهای پیش، از تشکیلات همدیگر تجاربی مفید به دست آوردند.
وقتی نام هندوستان برده میشود آئین هندوبیاد آورده میشود و لذا باید اول در این باره صحبت کنیم:
آئین هندو در قدیم دین برهمایی خوانده میشد که به برهما، خدای هندوان اشاره میکرد.
در آئین هندو پروشارتا عبارتند از چهار اصل و هدف زندگی:
1- موکشا، رهائی از سیکل تناسخ (هندو معتقد است که بعد از مرگ روح به نسبت اعمال خوب و بد این زندگی وارد بدن حیوان یا انسان دیگری میشود و این رنج زندگی مرتباً تکرار میشود تا که نهایتاً روح به بهشت و عمر جاودان وارد شود).
2- دارما، پرهیزکاری و تقوی و دیانت
3- آرتا، ثروت
4- کاما، لذات جسمانی و عشق
اعتقاد و احترام به کتاب های باستانی و سنت های دینی برهمنان، از اصول اعتقادی این دین به شمار می رود. از اصول دیگر آیین هندو رعایت مقررات طبقات اجتماعی در معاشرت و ازدواج و احترام به موجودات زنده، به ویژه گاو است.
گا نِش، یکی از شناخته شده ترین و مورد احترام ترین خدایان در مذهب هندوئیسم است.
او اولین فرزند شیوا و پارواتی است. نام او را میتوان ترکیبی از دو کلمه گا- به معنی هوش و نهَ- به مفهوم عقل دانست.
او خدایی است که شکمی بزرگ با سری فیل گونه دارد. اغلب او را طوری تصویر میکنند که بر زمین نشسته و پاهایش را زیر خود جمع کرده است.
در پرستش، گانش معمولا برطرف کننده مشکلات و موانع است و بسیاری از محصلین در طول امتحانات به درگاه این خدا (که ترکیبی از رفع کننده مشکل و خدای هوش و عقل است) نیایش می کنند.
ادعیه و آیین های هندوان در مجموعه ای به نام «وداها» به معنای دانش به زبان سانسکریت گرد آمده است. در این آیین مناسک دینی، فلسفی، عرفانی و ادبی بی شماری وجود دارد که به زبان های مختلف ترجمه شده است. اصل کتاب معروف کلیله و دمنه به زبان سانسکریت است. کتاب های مهابهاراتا و رامایانا همچون شاهنامه فردوسی با محتوای اساطیری وداها قدیمیترین کتاب آریاییان است که قدیمیترین قسمت آن تقریباً در سال ۵۰۰۰ پیش از میلاد؛نوشته شده است. مفسرین هندو؛ وداها را نوشته بشر نمیدانند و معتقدند که خدا این کتاب را برای بشر نازل کردهاست. سرودهای کتاب ودا در نمازهای هندو خوانده میشود. کتاب ودا به ترتیب قدمت به چهار بخش ریگ ودا، یجورودا، ساماودا و اثروا ودا تقسیم میشود.
ایندیرا یكی از خدایان هندو- ایرانی است که خدای جنگاوری و طبقه ی جنگاور بوده است . آریاییان كه به ایزدان متعدد ایمان داشتند پنج ایزد را برتر می شمردند ١. میترا ٢. ایندرا ٣. وَرونا ٤. نَساتیا.
کتاب معروف و جذاب بهگودگیتا (Bhagavad-gita) یعنی سرود خدای مجید، در اصل بخشی از مهابهاراتا به شمار می رود که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این کتاب که گاهی به تخفیف گیتا خوانده می شود، گفت وگوی کریشنا با شاهزاده ای به نام ارجونا (Arjuna) است
در کتاب های هندوان، به وجود منجی و ظهور پر برکت او آشکارا اشاره شده است. در این جا به قسمت هایی از آنها اشاره می کنیم.
در کتاب اوپانیشاد که از کتاب های معتبر آنهاست، نوید ظهور حضرت منجی چنین آمده است: این مظهر ویشنو در انقضای کلی، یا عصر آهن، سوار بر اسب سفید در حالی که شمشیر برهنه درخشانی به صورت ستاره دنباله دار در دست دارد، ظاهر می شود، و شریران را تماما هلاک می کند؛ خلقت را از نو تجدید و پاکی را بر می گرداند ...
در «ریگ ودا» که از قدیمی ترین وداها به شمار می رود، بشارت ظهور منجی این گونه آمده است: ویشنو، در میان مردم ظاهر می گردد، ... او از همه کس قوی تر و نیرومندتر
” چون مدت روز تمام شود، دنیای کهنه نو شود و صاحب ملک تازه پیدا شود از فرزندان دو پیشوای بزرگ جهان که یکی «ناموس آخرالزمان» و دیگری «صدیق اکبر» یعنی وصی بزرگ تر وی که «پشن» نام دارد. نام آن صاحب ملک تازه، راهنما است. به حق پادشاه شود و خلیفه «رام» باشد و حکم براند و او را معجزه بسیار باشد. هر که به او پناه برد و دین پدران او اختیار کند، سرخ روی باشد در نزد «رام». دولت و حکومت او طولانی باشد و آخر دنیا به او تمام شود... «جگرنات» به فرمان او به سخن آید و به خاک افتد، پس آن را بشکند و به دریای اعظم اندازد. هر بتی در هر جا باشد، بشکند. ... “
بنگال غربی یکی از ایالات شرقی کشور هند است. ایالت بنگال غربی با کشور بنگلادش هممرز است و این ایالت بههمراه بنگلادش، منطقه قومی- زبانی بنگال را تشکیل میدهند. در شمال خاوری این ایالت، ایالتهای آسام و سیکیم و کشور بوتان قرار دارد و در جنوب باختری آن، ایالت اریسا. بنگال غربی همچنین از سوی باختر با ایالتهای جارکند و بیهار و از سوی شمال باختری با نپال هممرز است.
مرکز ایالت بنگال غربی، شهر کلکته است.
بازماندههای تمدن در ناحیه بنگال بزرگ به ۴ هزار سال پیش، یعنی زمان سکونت اقوام دراویدی، تبتی- برمهای و آستروآسیایی برمیگردد. ریشه واژه بنگال به درستی روشن نیست ولی آن را مشتقی از نام ایل دراویدی زبان «بنگ» دانستهاند. این ایل ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد در این ناحیه نشیمن گزیده بود. پس از ورود آریائیان به این ناحیه، در سده ۷ ق م پادشاهی ماگادا شکل گرفت که مناطق بیهار و بنگال را دربرمیگرفت.