تیم ملی والیبال ایران دو روز پیش پیروز شد، آن هم نه بر تیم هایی مثل کره و ژاپن که تا شش سال قبل از همه آنها می باخت، بلکه بر برزیل قهرمان والیبال جهان. نه در استادیوم آزادی بلکه در کشور برزیل و در میان ده هزار تماشاگر حساس برزیلی، نه با نتیجه 3 بر 2 بلکه به نتیجه سه بر صفر. این را داشته باشید تا سری به فدراسیون فوتبال بزنیم و ببینیم چرا فوتبال ایران با این همه حمایت مردمی، این اقتصاد عظیم، این همه توجه دولت و مردم و داشتن تاریخی پنجاه ساله هنوز از خودش و گذشته اش عقب است و خبرهای تیم فوتبال را باید با اخبار جرم و جنایت، لباس فروشی و ماشین فروشی و فساد دولتی بشنویم. اصلا برای چی والیبال ایران در شرایط روانی و اجتماعی برابر یک سروگردن از فوتبال کشور جلوتر می افتد. به نظرم این عوامل در پیشرفت فوتبال ایران موثر بوده است.
یک: هیچ مقام دولتی و سردار سپاه و دلسوزان نظام در فدراسیون والیبال حضور ندارند.
دو: میلیاردها سرمایه و پورشه و خانه های میلیاردی و خریدوفروش بازیکن در والیبال وجود ندارد.
سه: قهرمانی والیبال ایران در سطح جهانی برای مطبوعات و رسانه های ایران از انگشت شیث رضایی و مچ بند علی کریمی و متلک علی دائی و گزارش های خیابانی و... ارزش کمتری دارد.
چهار: خوشبختانه موجودی مثل حمید رسائی برای همراهی با تیم والیبال به برزیل نمی رود، چه بسا الآن اصلا در استخر مشغول فعالیت های انگشت شمار زیرآبی اش باشد.
یک: هیچ مقام دولتی و سردار سپاه و دلسوزان نظام در فدراسیون والیبال حضور ندارند.
دو: میلیاردها سرمایه و پورشه و خانه های میلیاردی و خریدوفروش بازیکن در والیبال وجود ندارد.
سه: قهرمانی والیبال ایران در سطح جهانی برای مطبوعات و رسانه های ایران از انگشت شیث رضایی و مچ بند علی کریمی و متلک علی دائی و گزارش های خیابانی و... ارزش کمتری دارد.
چهار: خوشبختانه موجودی مثل حمید رسائی برای همراهی با تیم والیبال به برزیل نمی رود، چه بسا الآن اصلا در استخر مشغول فعالیت های انگشت شمار زیرآبی اش باشد.
