magnet
عضو جدید
چند ماهی بود که مقامات دولتی ایالات متحده امریکا از پروژه‌ای سخن می‌گفتند که می‌تواند قوانین داخلی کشورهای موردنظر امریکا را در فضای مجازی دور بزند و به شهروندان این کشورها اینترنت بدون محدودیت ارائه کند. با گذشت زمان، جزییات بیش‌تری از این پروژه منتشر شد و هم اکنون کاربران اینترنت این پروژه را با عنوان “اینترنت چمدانی” می‌شناسند. اما این پروژه چیست؟
این پروژه نزدیک به ۲میلیون دلار برای وزارت خارجه امریکا هزینه داشته است.
ساشا مینراث که به‌عنوان مدیر برنامه فناوری باز، مسئول طرح اینترنت چمدانی است گفت: ما نوعی زیرساخت مستقل را بنا خواهیم کرد که تقریبا غیرقابل قطع، کنترل یا نظارت است. در این چمدان یک آنتن بی‌سیم که می‌تواند میدان ارتباطی را گسترش دهد، یک لپ‌تاپ برای مدیریت شبکه و حافظه و سی‌دی‌هایی جاسازی می‌شوند که این برنامه، امکان پیاده کردن نرم‌افزار مربوطه را برای مشترکان به این شبکه نامرئی فراهم می‌سازد.
اینترنت چمدانی می‌آید
در خردادماه ۹۰، شبکه خبری راشا تودی در گزارش درباره اینترنت چمدانی می‌گوید: طبق گزارش نیویورک تایمز، دولت آمریکا از پروژه ای که هدف آن، ساخت شبکه های سرّی تلفن همراه در برخی کشورهاست حمایت می‌کند. البته این حمایت شامل پروژه “اینترنت چمدانی” نیز می شود که به کاربران اجازه می دهد به صورت وایرلس به شبکه اینترنت وصل شوند. هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا نیز در حمایت های سخاوتمندانه آمریکا از این پروژه ها نقش کلیدی دارد.
این شبکه خبری در ادامه گزارش خود می‌نویسد: پروژه اینترنت چمدانی نیز از سوی آمریکا با اختصاص ۲میلیون دلار در حال پیگیری و برنامه ریزی است. این پروژه ضمن ارائه امکان وصل شدن به اینترنت در هر نقطه ای، احتمالاً از رهگیری مصون است و قادر به ارسال سیگنال های وایرلس (بدون سیم) در یک فضای بزرگ است.
هدف‌ها مشخص شده‌اند
البته کشورهای هدف این پروژه از همان ابتدا مشخص شده‌اند. این‌طور که پیداست وزارت امور خارجه آمریکا هم اکنون در حال برنامه ریزی برای اختصاص بودجه به ایجاد شبکه وایرلس اینترنت یا همان اینترنت چمدانی در سه کشور ایران، سوریه و لیبی است.
بهانه وزارت خارجه ایالات متحده هم در این زمینه مشخص است. دن بائر، دستیار معاون وزارت خارجه به شبکه خبری بلومبرگ گفت که این برنامه به تولید نرم‌افزارهایی کمک خواهد کرد که در ایران و سوریه کاربرد گسترده دارند و هدف آن کمک به فعالان سیاسی برای پرهیز از شناسایی‌شدن است.
کلای شیرکی، استاد دانشگاه نیویورک در زمینه دوگانگی سیاست‌های دولت امریکا در انقلاب‌های خاورمیانه و شمال آفریقا اظهار کرده است: نمی‌توان گفت که همه آنچه ما می‌خواهیم ایجاد آزادی بیان برای مردم است. بلکه هدف اصلی سرنگونی حکومت‌های مستبد است.
وی همچنین اخطار داده است که اگر آمریکا دست از حمایت و پشتیبانی از کشورهایی چون عربستان سعودی یا بحرین برندارد، ممکن است به دلیل وجود تناقض بین ایجاد این فناوری‌ها و این نوع حمایت‌ها متهم به دورویی شود.
واکنش‌های مقامات ایرانی
رامین مهمانپرست، سخنگوی وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران نخستین فردی بود که به صورت رسمی به این پروژه واکنش نشان داد.
مهمانپرست در این زمینه در پاسخ به سئوال خبرنگاری پیرامون پروژه اینترنت چمدانی گفت: آمریکایی‌ها با وارد شدن به فضای سایبری، جریان بسیار قوی را علیه خودشان به راه می‌اندازند و حرکت برخلاف حقوق ملت‌ها، پاسخ دندان‌شکنی خواهد داشت.
حیدر مصلحی، وزیر اطلاعات هم در این زمینه گفت: این اقدام اخیر که با عنوان اینترنت چمدانی مطرح کردند بحث جدیدی نیست. یعنی با بررسی هایی که انجام دادیم و نوع مقابله ای که با تهدیدات سایبری آمریکایی ها و اروپایی ها انجام می دهیم در واقع بیشتر، بخش عمده ای از آن، جنگ روانی است.
هشت ماه دیگر چمدان حاضر می‌شود!
ساشا مینراث در گفت‌وگو با سایت رادیو آزادی، اعلام می‌کند که این نرم افزار از همین امروز از سایت این پروژه قابل دریافت است، اما هنوز در حال آزمایش بوده و امنیت کامل ندارد. البته مینراث می‌گوید که استفاده از آن نیازمند دانش فنی بالایی است: به احتمال زیاد طی شش تا هشت ماه آینده ما اولین نسخه ساده تر این نرم افزار را عرضه خواهیم کرد که می تواند توسط افرادی که دانش اینفورماتیک آنها در سطح معمول است مورد استفاده قرار بگیرد. البته توصیه من این است که فعلا مردم برای دستیابی به این نرم افزار خود را به خطر نیاندازند. ما قرار است این نرم افزارها را در نقاط مختلف آمریکا به کار بسته و درعمل نقاط ضعف آن را بررسی کنیم. برای ما این نکته بسیار مهم است که این طرح همانطوریکه از آغاز نیز تصمیم گرفته شده است، ابزاری باشد برای تقویت امکانات فن آوری شهروندان و نهادهای مدنی. به همین خاطر در هر مورد که این ابزارها را در اختیار دیگران قرار می دهیم ابتدا با نهادهای مدنی و گروههایی که در آن منطقه فعال هستند مشورت می کنیم.
مینراث در پاسخ به این سئوال که این چمدان قرار است چگونه وارد کشورهای مورد نظر بشود می‌گوید: البته حمل یک چمدان کار دشواری نیست ولی قاعدتا در کشورهایی که حمل این وسایل خطرناک و غیرقانونی است مسلما نمی توان به راحتی آن را حمل کرد و از مرز عبور کرد. در عین حال هر وسیله ای که دارای حافظه کافی باشد، مثلا سی دی، کارت های حافظه ( یو اس بی ) می توانند این نرم افزار را منتقل کنند. و یا این نرم افزار می تواند روی اینترنت قرار گرفته و افراد آن را پیاده کنند.
مدیر این پروژه امکان ردیابی این شبکه در داخل کشورهای هدف را تکذیب نمی‌کند و می‌گوید: همواره راهها و یا امکانهایی برای ردیابی و یافتن افراد وجود دارد. این فن آوری نیز یک راه حل جادویی برای گریز از تعقیب و ردیابی افراد نیست ولی می توان گفت که ردیابی افرادی که از این فن آوری استفاده می کنند بسیار دشوارتر از ردیابی روشهایی ارتباطی معمول است.
برای آزادی یا برای جاسوسی؟
انتشار فیلم این پروژه، این تفکر را که این شبکه بیشتر به یک شبکه جاسوسی شبیه است تقویت می‌کند. با این حال به نظر می‌رسد با سابقه دولت امریکا در این زمینه، هدف این پروژه بیش از گسترش آزادی و دموکراسی، هدف این پروژه تأمین اهداف ایالات متحده امریکا باشد.
با این تفاسیر، برخی معتقدند این پروژه دخالت آشکار در امور داخلی کشورها محسوب می‌شود. برخی دیگر هم این پروژه را یک بلوف می‌دانند و عده‌ای دیگر هم بر این باورند که این پروژه بهانه‌ای مناسب برای خرج بودجه‌های کلان ایالات متحده در راه گسترش آزادی است. اما مقامات امریکایی با جدیت برای دستیابی به منافع خود، این پروژه را پیگیری میکنند.
منبع
.gif){kind=icon}
