mehdisepehri
عضو جدید
عنوان این یادداشت نیاز به مقدمه و طرح مسأله را مرتفع می‌کند و فقط یک سوال می‌ماند؛ چرا؟!
پاسخ هم به قدر پرسش ساده است و چیزی نیست جز اطمینان حکومت در فرانسه و تردید نظام در ایران نسبت به انگیزه اعتراض و اعتصاب! اطمینانی درست و تردیدی صحیح به حکم تجربه!
وقتی برآیند خواست عمومی معترضین تغییراتی در قالب نظام موجود باشد، مجموعه حکومت نسبت به موجودیت خود احساس خطر نمی‌کند پس نیازی به اعمال ممنوعیت نیست و محدودیت‌های قانونی برای کنترل اوضاع کافی است. برای مثال بیش از هزار خودرو در فرانسه به آتش کشیده می‌شود، شریانهای اصلی انرژی و رفت و آمد دچار اختلال می‌گردد و استعداد صف اول معترضین به میلیونها نفر می‌رسد اما بدترین پیش‌بینی از آینده حکومت فقط احتمال عدم توفیق دولت کنونی در انتخابات آتی است.
در مقابل وقتی جریان معترض در مسیر طرح شعارهای حداقلی در پی تحقق اهداف حداکثری باشد نظام سیاسی به مثابه یک موجود زنده که در معرض خطر است متناسبا پیچیده‌ترین و بالاترین اقدامات دفاعی را به کار خواهد گرفت.
به عنوان مثال وقتی یکصد دانشجوی ایرانی شروع به تظاهرات می‌کند طولی نمی‌کشد که اعتراض به بسته شدن یک روزنامه به تصمیم فتح مرکز حکومت می‌انجامد.
بنابراین عنوان یادداشت را تصحیح میکنم؛ "اعتراض و اعتصاب - محدودیت در فرانسه، ممنوعیت در ایران" و نیز برای تبدیل این ممنوعیت به آن محدودیت دو کار باید کرد:
اول. قانع شدن مردم به آنکه می‌شود تغییرات حداقلی را بدون وقوع رخدادهای حداکثری دنبال کرد.
دوم. قانع شدن حکومت به آنکه معترضین در پی تحقق خواسته‌های دیگری جز آنچه شعار می‌دهند نیستند!
منبع:
http://alef.ir/1388/content/view/85576/
پاسخ هم به قدر پرسش ساده است و چیزی نیست جز اطمینان حکومت در فرانسه و تردید نظام در ایران نسبت به انگیزه اعتراض و اعتصاب! اطمینانی درست و تردیدی صحیح به حکم تجربه!
وقتی برآیند خواست عمومی معترضین تغییراتی در قالب نظام موجود باشد، مجموعه حکومت نسبت به موجودیت خود احساس خطر نمی‌کند پس نیازی به اعمال ممنوعیت نیست و محدودیت‌های قانونی برای کنترل اوضاع کافی است. برای مثال بیش از هزار خودرو در فرانسه به آتش کشیده می‌شود، شریانهای اصلی انرژی و رفت و آمد دچار اختلال می‌گردد و استعداد صف اول معترضین به میلیونها نفر می‌رسد اما بدترین پیش‌بینی از آینده حکومت فقط احتمال عدم توفیق دولت کنونی در انتخابات آتی است.
در مقابل وقتی جریان معترض در مسیر طرح شعارهای حداقلی در پی تحقق اهداف حداکثری باشد نظام سیاسی به مثابه یک موجود زنده که در معرض خطر است متناسبا پیچیده‌ترین و بالاترین اقدامات دفاعی را به کار خواهد گرفت.
به عنوان مثال وقتی یکصد دانشجوی ایرانی شروع به تظاهرات می‌کند طولی نمی‌کشد که اعتراض به بسته شدن یک روزنامه به تصمیم فتح مرکز حکومت می‌انجامد.
بنابراین عنوان یادداشت را تصحیح میکنم؛ "اعتراض و اعتصاب - محدودیت در فرانسه، ممنوعیت در ایران" و نیز برای تبدیل این ممنوعیت به آن محدودیت دو کار باید کرد:
اول. قانع شدن مردم به آنکه می‌شود تغییرات حداقلی را بدون وقوع رخدادهای حداکثری دنبال کرد.
دوم. قانع شدن حکومت به آنکه معترضین در پی تحقق خواسته‌های دیگری جز آنچه شعار می‌دهند نیستند!
منبع:
http://alef.ir/1388/content/view/85576/
