ghiamat
عضو جدید
زمين آب مي خواهد، آسمان آب مي خواهد، قلب ها تشنه اند،چشم ها از عطش ترك خورده اند، فرياد وا عطشا از حلقوم زمين و زمينيان برخاسته است، ماهي ها دعا مي كنند و پرندگان نيز. ساكنان بي تاب و عطشان زمين، دست فرا چشم خويش گرفته ـ تا ناكجاـ خيره به را نگرانند و چشم انتظار.
اين انتظار، تنها روح اميد است؟؛ تنها راه نجات ـ تولدي دوباره اما نامكررـ كه در اين تن مرده همچو انفاس مسيحايي مي دمد و خفتگان را از گور خويش برمي انگيزد.
به ما گفته بودند: آبتان به زمين فرو مي رود! گفته بودند وقتي كه چشم هايتان هيچ نجات دهنده اي نديد و قلبتان هيچ صدايي نشنيد،وقتي كه دستانتان به هيچ ريسماني نياويخت، به كجا چنگ مي زنيد؟ چه مي كنيد؟ چگونه احيا مي شويد؟
به ما گفته بودند اگر ناگهان آبتان به زمين فرو رود و ديگر هرگز نتوانيد آب به دست آوريد، كيست كه براي شما آب پديد آورد؟
بدون آب چگونه مي توان روئيد؟ چگونه مي توان سبز شد؟ بهار آورد، شكوفه زد؟!چگونه مي توان قد كشيد؟! از بي آبي خاك را با پنجه مي خراشيم، در هر مردابي فرو مي رويم، در رسيدن به هر سرابي مي كوشيم امام باز هم ...
باز هم اين نداي "هل من ناصر ينصرني" از ما نيست كه فرامرز اين كره خاكي رفته است، اين نداي آن "حبل المتين آسماني" است كه ما را براي نجات مي خواند، تا از درياي زلال و گواراي وجودش، جرعه اي بنوشاند. كجا را جستجو مي كنيم؟
خاك مكان تعلق نيست، اين زمين نه جاي ماندن است، اين تن جاي پروراندن كرم ابريشم نيست؛ پيله اي است كه پروانه اي دل آن را بشكافد و به سوي منشأ نور به پرواز در آيد. اين چه بي خبري است كه دلبسته مركب تن شده ايم؟ چه غفلتي است كه به تبعيدگاه خويش خو گرفته ايم؟ كدام حادثه شفاف تر است از خورشيدي كه در سجده "امن يجيب ... انتظار طلوع خويش را بر شب تيره ما مي كشد؟! كدام حقيقت ضروري تر از نوشيدن آبي گواراست براي تشنه اي كه از عطش مي سوزد؟
چشم هايي كه از اقيانوس سرشارترند، انتظار بيداريمان را مي كشند؛ ظرف هايمان واژگون است وگرنه باران حضورش، يك ريز و پي در پي فرو مي بارد ....
آري ما عادت كرده ايم بگوييم منتظريم، عادت كرده ايم بعد از صلوات هايمان و "عجل فرجهم" بگوييم، عادت كرده ايم دعاي فرج بخوانيم و از روي عادت هر روز پس از نماز براي سلامتي اش دعا كنيم...
اين انتظار، تنها روح اميد است؟؛ تنها راه نجات ـ تولدي دوباره اما نامكررـ كه در اين تن مرده همچو انفاس مسيحايي مي دمد و خفتگان را از گور خويش برمي انگيزد.
به ما گفته بودند: آبتان به زمين فرو مي رود! گفته بودند وقتي كه چشم هايتان هيچ نجات دهنده اي نديد و قلبتان هيچ صدايي نشنيد،وقتي كه دستانتان به هيچ ريسماني نياويخت، به كجا چنگ مي زنيد؟ چه مي كنيد؟ چگونه احيا مي شويد؟
به ما گفته بودند اگر ناگهان آبتان به زمين فرو رود و ديگر هرگز نتوانيد آب به دست آوريد، كيست كه براي شما آب پديد آورد؟
بدون آب چگونه مي توان روئيد؟ چگونه مي توان سبز شد؟ بهار آورد، شكوفه زد؟!چگونه مي توان قد كشيد؟! از بي آبي خاك را با پنجه مي خراشيم، در هر مردابي فرو مي رويم، در رسيدن به هر سرابي مي كوشيم امام باز هم ...
باز هم اين نداي "هل من ناصر ينصرني" از ما نيست كه فرامرز اين كره خاكي رفته است، اين نداي آن "حبل المتين آسماني" است كه ما را براي نجات مي خواند، تا از درياي زلال و گواراي وجودش، جرعه اي بنوشاند. كجا را جستجو مي كنيم؟
خاك مكان تعلق نيست، اين زمين نه جاي ماندن است، اين تن جاي پروراندن كرم ابريشم نيست؛ پيله اي است كه پروانه اي دل آن را بشكافد و به سوي منشأ نور به پرواز در آيد. اين چه بي خبري است كه دلبسته مركب تن شده ايم؟ چه غفلتي است كه به تبعيدگاه خويش خو گرفته ايم؟ كدام حادثه شفاف تر است از خورشيدي كه در سجده "امن يجيب ... انتظار طلوع خويش را بر شب تيره ما مي كشد؟! كدام حقيقت ضروري تر از نوشيدن آبي گواراست براي تشنه اي كه از عطش مي سوزد؟
چشم هايي كه از اقيانوس سرشارترند، انتظار بيداريمان را مي كشند؛ ظرف هايمان واژگون است وگرنه باران حضورش، يك ريز و پي در پي فرو مي بارد ....
آري ما عادت كرده ايم بگوييم منتظريم، عادت كرده ايم بعد از صلوات هايمان و "عجل فرجهم" بگوييم، عادت كرده ايم دعاي فرج بخوانيم و از روي عادت هر روز پس از نماز براي سلامتي اش دعا كنيم...
قرآن بجز حب علی آیه ندارد
نه بهر تو ونه بهر من می گردد
