اینو همین امروز از تو یه کتاب خوندم
خیلی به نظرم قشنگ اومد
چون خدا رو تو اون لحظه حس کردم
"داوود پیغامبر در مناجات خویش گفت:الهی!جلال لم یزل منعوت به نعت کمال،موصوف به صفت استغنا،از همه هستی مستغنی و به نعت خود باقی،نه تو را به کس حاجت و نه تو را از کسی یاری و معونت،این خلق چرا افریدی؟و در وجود ایشان حکمت چیست؟جواب امد که:ای داوود.من گنجی بودم نهان،کس مرا ندانسته و نشناخته،خواستم که مرا بدانند،و دوست داشتم که مرا بشناسند"
قربون گنجم برم
کجا خدا به این خوبی پیدا کنیم؟
ببخشید جو گیر شدم از بحث پرت شدم
بیاید حالا که ما رو افریده تا بفهمیم کیه و بشناسیمش ناراحتش نکنیم.
دعا کنید منم ناراحتش نکنم.
ولی تا حدودی موافقم فکر کنم بد ترجمه شده بهتره بجای بندگی بگیم آزادگی. چرا که هر که با خدا باشه پادشاهی میکنه و یک آزاده است بمعنای واقعی.
