گاهی آدمها به هر دلیلی یا اصلا"بی دلیلزخم بر روح یكدیگر می زنند
در گذر زمان این زخمها التیام می یابند
و می شود زخم زننده را فراموش كرد
یا حتی به رسم خوبان او را بخشید
اما گاهی كسی روحت را زخمی می كند
می ماند و بر زخمت نیشتر می زند
و اندكی نمك هم چاشنی اش می كند
و تو درد می كشی ،ناله می كنی
اصلا" فریاد می زنی اما بیهوده
تو به جبری كه نمی دانی حكمتش چیست
باید با زخمی كه دم به دم تازه می شود
با كسی كه رسالتش گسترش جراحت توست
و با روحت كه از درد به خود می پیچد
و تو را برای رهایی خویش به یاری می طلبد
باید با این همه درد مدارا كنی و البته زندگی...!