tu vase chi avatarhat hamash bad amozi dareh 
:-?
:-?
-
سلام دختر .چطوری تو ؟ خوبی؟
میگم چه پروانه های خوشگلی واسه تنهایی گذاشتی ..
منم میخواااااااااااو /به من هم یدی لفطن!
ما رو از دعای خیرتون محروم نکنین .
دل داده ام بر باد، بر هر چه بادا باد
مجنون‌تر از ليلي، شيرين‌تر از فرهاد
اي عشق از آتش، اصل و نسب داري
از تيره‌ي دودي، از دودمان باد
آب از تو طوفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوي تو آتش، در جان باد افتاد
هر قصر بي شيرين، چون بيستون ويران
هر کوه بي فرهاد، کاهي بدست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را، اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد، بوي تو مي‌آيد
تنها تو مي‌ماني، ما مي‌رويم از ياد
salam khanom ham daneshgahi khobi aziz sharmandeh kamtar khabaretono migiram in chan vaghteh kheyli gereftaram dost jo0onz
لبریز گشته ام از حس نایاب رهایی ...
و توان آن دارم بالا روم تا اوج !
تا بدانجا که نگاه هیچ ستاره ای بر سرم نباشد ...
نگاه خیس از نیازم را از آبی ترین آسمانش نمی گیرم ...
مبادا که حضور طلایی اش را گم کنم !
و این بار می دانم که تنها نیستم ...
و می شنوم نوای بی مثالش را
در بی صداترین واژگان ...
و برای نخستین بار
دلم اندکی آرام می گیرد ...
به کدامین گناه من را به برزخ بی نشان ابدیت فرستادی!
من را باکدامین انسان اشتباه گرفتی که به دنبال بهشتی گم شده فرستادی...
به من نشانی دادی که بویی ازنشان نمی داد
من را با بالهای فرشتگانت بفرست به آسمان...
شاید ببینی بی گناهی من از گناهم کمتر است!
این را من نمی گویم چشمانم فریاد بی صدایی می زند که گوش فلک را کر کرده است
من را به خیالهای نارس درخت عمل کشاندی
دیدی؟ آیا دیدی؟! چیزی جز مظلومیتم ندیدی!
دیدی چیزی جز بازی یک کودک سر به هوا با خاکهای زمینی نبود...
این بار من نمی گویم همان درخت بلند شاهد من است
ولی... نمیدانم!
شاید جنایتی حوا گونه مرتکب شده ام بی آنکه دستی درآن دخول باشد...
من رابکشان به جنون بندگی شاید بندگی شاهدی باشد برای جنایتهای حوا گونه ام...!
فهیمه عطارحسینی
این سمت یا آن سو فرقی نمی کند!
انسان به سایه ی درخت عادت می کند به آتش نه !
اما...
آن قدرها هم که گمان می کنی بد نیست...
بد نیست گاهی هم جیب هایت پاره باشد!
پله های آسمان خراش هارا فراموش کنی...
بنشینی کنار خیابان
و از پله های خودت پایین بروی!
پله
پله
پله
آن قدر که می بینی
کسانی نشسته اند...
بعضی ها گریه می کنند...
بعضی ها آواز می خوانند و...
ناگهان کسی را می بینی
که می شناسیش
شاید هم نمی شناسیش
اما...
این لبخند آمده بر لبانت را...
تنها دو سطر دیگر بر ندار:
در بهشت گاهی
در جهنم همیشه
به خدا می رسی...!
" گروس عبدالملکیان"
اي جاااااااااااااااااان خوش اومدي گلكم..فداي قدمت.
آن روز فراموش کردیم
به چشم ها نیز نگاهی بیندازیم ...
به نزدیک ترین پیاده رو
چشم می دوختیم
و از آسمان های دور
سخن می بافتیم ...
و نام های جهان را
با هم تعویض می کردیم !
در هزار و یک راه
قدم می زدیم
تا به آن قلب افتاده در راه
سلام نکنیم ...
امروز به افق های سخت خیابان
نگاه می کنیم ...
و آسمانی نیست
و بال کبوتری
درفاصله ی در و پنجره ...
در این هزاره ی خداحافظی
سقفی خاکستری سایه بسته است
پشت به وصله های کاغذی
روی شیشه های بی بخار و خشک
که از آن حرف نمی زنیم ...
انگار که ندیده ایم !
انگار فراموش کرده ایم
به چشمها نیز نگاهی بیندازیم ...!
سید مهرداد ضیایی
سلام عزيزم. خواهش ميكنم
خيلي خيلي شعر زيبايي بود. مرسي...
به به سلام علیکم و رحمت الله و برکاته
حال شما ترگل خانوم
چه عجب یادی ازفقیر فقرا کردید
salamtargol jan khubi?bebaksh farsim kar nemikone che khabara?dar nabude ma?
سلام جیگر خودم . خوبی؟
خوشگل من عزیزم . به جون خودم چند بار به جفت شماره هات زنگ زدم . یا خاموش بود یا نمی گرفت .
باشگاه هم یه مدتی اصلا حوصله اومدن ندارم .از دست یه سریا خیلی ناراحتم . جون من به کسی حرفی نزنیا ..به همه گفتم مشکلات شتخصی دارم .
خییییییییییییلیییییییییییییی دوست دارم ....خیییییییییلییییییییی [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG] [IMG]
...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید !
من اینجا بودم در زمین ...
باز آزاد بودم ...
باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...
و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...
و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...
و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !
من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...
اندوه سیاهی زمین
اندوه تیرگی آسمان
و اندوه قلبهای غمگین
بر دلم فشرده می شد ...
چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !
من اینجا بودم ...
در زمین ...!
چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...
من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...
آزاد بودم ...
اینجا زمین نبود !
اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...
اینجا بی کران بی کرانها بود ...
اینجا حقیقت موج می زد ...
اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...
اینجا آسمان بود !
و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...
من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...
من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...
با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...
آخر اندوه قلبم جارو شده بود !
من آزاد بودم ...
من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...
اینجا دیگر زمین نبود ...
اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...
اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...
و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...
اما حیف ...
اي جااااان ترگلي من تو كجايي عزيز...يعني قدم من اينقدر سنگين بود كه تا من اومدم تو رفتي گلم.
سلام حالته خوبه؟؟...کم پبدایی ...کجایی؟؟
در آستانه تو
روسپيان مادران فردايند ...
و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !
در شهريوری ترين نگاهت
دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...
در درگاه تو
من از کدام اهريمن سخن مي گويم
هنگامي که کلامت همه عشق است ...
تا پايان سرودی نمانده است ...
خدا مي آيد ...
همين ...!
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105715
ممنون میشم نظر بدید
لطفی به ما نمایید ما را به خاطر آرید
جا مانده از صف عشق اینک در این صف آرید
پاپوشتان به چشمم ، پا بر سرم گذارید
ترسم به ناوک عشق ، از سوز غم بنالید
لطفی به ما نمایید پاپوشش خود در آرید
سلام دوست من خوبی
مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد
وبلاگ چرا آدم به روز شده
منتظر حضور و پاسخ سوالات شما عزیزان هستیم
یا علی
این سناریوی زندگی ام بود
که همیشه
در گیر واژه هایی باشم
که سر و تهی ندارد !
در دوره سنگینی
ذهنم از روی فاصله ها پرید
و
دنیای من
از کوچکترین شهرها هم
کم جمعیت تر شد ...
نمی دانستم
به سوی چه تنهایی
بزرگی می روم
و این ندانستن
روزهایم را
از خوشی های کوچکی
لبریز کرده بود ...
اما عادت کرده بودم
به همین روز مر گی ها
به حس هایی
که
در لحظه ها
جاری
می شوند
و می میرند ...!
باد می وزد ...
هراسان به این سو و آن سو می روم
به دنبال هویتم ...
در میان آسمان و زمین
معلق مانده ام و نمی دانم
میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !
می خواهم خودم باشم ...
و امروز حتی
باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!
می دانم می خواهی رها شوی ...
این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !
من هم می خواستم رها شوم ...
دوبال هم داشتم ...
پرواز را هم آموخته بودم !
برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...
اما هنوز پايبند زمینم ...
من اهل خاکم !
.
.
.
و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!میدونم.....
ایشالله که توپپ توپ میخونی برا امتحانا....
نمره هات هم از اون توپ تر میشه.....
ممنون...شما هم مراقب خودت باش...
منتظر خبرای خوبما.....
ببینم چه میکنی...
زود بیا.....
دوست دارم....فعلا..
...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...
دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !
شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...
جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!
زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !
چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...
ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !
به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !
آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...
روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...
روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...
قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...
و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !
نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!
صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...
بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...
دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...
اکنون چشمانم را گشوده ام ...
فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...
پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !
گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...
بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...
گفت و ... پر کشید !
با خود اندیشیدم : پس من هم ...
مهتاب -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
