پروردگارا:
من در اثبات خلیفه الهی خویش
گذشتم ازتمام کسانی که بر آنها صاحب حقم...
من در اثبات خلیفه الهی خویش
گذشتم ازتمام کسانی که بر آنها صاحب حقم...
-
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﺎﻫﻮ
ﺩﻟﻢ ﮐﻮﯾﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ
ﺁﻏﻮﺵ ِ ﺳﺮﺩ ِ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺁﺗﺸﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﺪ.
ﻧﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ،
ﻧﻪ ﺩﺭ،
ﻧﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻧﻢ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ،
ﻧﻪ ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺩﺩ ﻣﺮﺯﻫﺎﯾﻢ،
ﻧﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺳﮑﻮﺗﻢ،
ﻧﻪ ﺫﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﻢ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ،
ﻧﻪ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﺁﻭﯾﺰﺍﻧﻢ ﺷﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ِ ﮊﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !
ده نکته زندگی برای تو که دوستت دارم
ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺑﺎﻍ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺑﻬﺎﺭ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻭ ﺁﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺶ ﺑﮕﯿﺮﺩ
ﺩﺭﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﮕﻮﯾﺪ
ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﭘﯿﺶ ﻫﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﻧﺸﻮﺩ ؟
ﮔﻠﯽ ﺳﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻡ ،
ﮔﻞ ﺯﺭﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ
ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ،
ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﺗﭙﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ : ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮﯼ؟
ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ، ﻧﻪ !
ﻭﻟﯽ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ،
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ،
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﻞ ﺯﺭﺩ ،
ﺯﺣﻤﺘﯽ
ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮐﻨﯽ
سلام خواهش می کنم دوست خوبم
ﭼﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﻠﻮﮐﺴﯿﺘﯿﻦ 20 ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﻡ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ
ﺭﺅﯾﺎ؟
ﭼﻨﺪ ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎﺭ
ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺩ ﺷﺪﻧﺪ؟
ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻭﺵ ﺳﺮﺩ
ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﺪﻥ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻢ؟
خجسته میلاد مولود کعبه حضرت علی (ع) رو بهتون تبریک میگم
انشاالله روزی در نجف , کنار صحن طلایی مولا
ﺻﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺣﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺩﺭﺩ ﻋﻈﯿﻢ ﺧﺠﻞ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﺮﻫﻢ ﮔﻠﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﺩﮔﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺯﺧﻢ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮﻡ
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﯾﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺑﺎﻥ ﺟﻬﺎﻧﻢ
ﺑﺮ ﺳﻘﻒ ﻓﺮﻭﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺗﺮﯾﻨﻢ
.ﻫﺮ ﺟﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ
از خــــــدا پرسیدم :
وقت داری با من گفت وگو کنی؟
خــــــدا لبخندی زد وپاسخ داد : زمان من بی نهایت است
چه سوالاتی درذهن داری که دوست داری از من بپرسی؟
من سوال کردم : چه چیزی در آدم ها شما رابیشتر متعجب می کند؟
خــــــدا جواب داد : اینکه از دوران کودکی خود خسته می شوند وعجله دارند
که زودتر بزرگ شوند ودوباره آرزوی این را دارند که روزی بچه شوند!
اینکه سلامتی خود را به خاطر بدست آوردن پول از دست می دهند و
سپس پول خود را خرج می کنند تا سلامتی از دست رفته رادوباره باز یابند!
اینکه با نگرانی به آینده فکر می کنند وزمان حال خود را فراموش می کنند
به گونه ای که نه در حال ونه در آینده زندگی می کنند.
اینکه به گونه ای زندگی می کنند
که گویی هرگز نخواهند مرد
وبه گونهای می میرند که گویی هرگز نزیسته اند!
ادمه------>
دست خــــــــدا دست مرا در بر گرفت ومدتی به سکوت گذشت.
سپس من سوال کردم : به عنوان پــــروردگار،
دوست داری که بندگانت چه درسهایی در زندگی بیا موزند؟
خـــدا پاسخ داد :
اینـــــــکه یاد بگیرند ،
نمی توانند کسی را وادار کنند تا به آنها عشق بورزد.
بــــــــــــــــــــــــ ـلکه
اجازه دهند خود مورد عشق ورزیدن واقع شوند.
اینــــــــکه یاد بگیرند ،
که خوب نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند.
ایـــــــــــــــــــــــ ـــنکه
بخشش را با تمرین بخشیدن یاد بگیرند.
ایـــــــــــــــــــــــ ـــنکه
رنجش خاطرعزیزانشان تنها ، چند لحظه زمان می برد
ولی...
سالیان سال زمان لازم باشد تا این زخم ها التیام یابند.
اینکه یاد بـــــــــگیرند
فرد غنی ، کسی نیست که بیشترین ها را دارد
بــــــــــــــــــــــــ ـــلکه
کسی است که نیازمند کمترین ها است ...!
شب
من
تو
...
تو نیستی
جای خالیت مرا
ب خود خود شب مبدل میکند
ﺻﺪﺍﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﯿﻢ ﻫﻢ
ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻣﯿﺪ ... ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮﮒ ﭼﺎﺭﻩ ﺳﺎﺯ...
ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻪ ﺁﻥ ... ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ!
ﺑﺘﺎﺯ ﺭﺧﺶ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﺘﻤﯽ ﺩﮔﺮ
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﭘﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺧﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﯿﺐ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﮏ ﻧﺰﻥ
ﮐﻪ ﺭﻭﺳﯿﺎﻫﯽ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﮐﻪ
ﺩﮔﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ِ
ﮔﻠﻢ ﺑﻤﺎﻥ ) ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ِ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ
ﻭ ﻧﺎﺟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ... ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ
ﮔﻼﯾﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ،ﻭﻟﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ
ﮐﻼﻍ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ؟
دوباره شب که میرسد ، پر از ستاره میشوم
دوباره واژه های خیس ، پر از ترانه میشوم
دوباره باد میبرد ، مرا
به لانه ی فرشتگان -
میان ابرهای بی کسی و لخته لخته آسمان
دوباره ماه میشوم ، دوباره باغ میشوم
! مهتاب اگر نشد، نشد
... خودم چراغ میشوم
ﺗﺎ ﻧﺴﻮﺯﻡ
ﺗﺎ ﻧﺴﻮﺯﺍﻧﻢ
ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﯽ ﻫﻮﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ...
ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ
ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﻢ ؟
ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ !
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ
ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻪ ﺁﻟﻮﺩ
ﯾﮏ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﺁﻫﻨﮓ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ
ﻣﺜﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻮﺭ
ﻣﺜﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻮﺭﻭﺯ
ﻣﺜﻞ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺧﻤﯿﺪﻩ
ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﺗﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
فریاد بی صدا حرف دل همه کسانی که میگویند ولی شنیده نمی شوند ...هستند ولی دیده نمی شوند ..پس تو نیز بی صدا فریاد کن....
ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﻝ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺩ!
ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ؟
ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺣﮑﻢ ﮐﺮﺩ
ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﺒﺎﺩ ؟
ﻣﻮﺝ ﺭﺍ ﺁﯾﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﯾﺴﺖ!
ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ؟
ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ
ﺑﯽﮔﺰﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩ
ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺖ ﺗﯿﻎ ﺗﯿﺰ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﻒ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺩﺍﺩ ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﯾﺶ
ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽﻛﻨﻢ
ﻛﻪ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺎﺕﻣﺎﻥ
ﺑﺒﯿﻨﺪ.
ﮔﻮﺷﯽ
ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﻪﻫﺎ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽﻣﺎﻥ
ﺑﺸﻨﻮﺩ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﯾﺶ، ﺭﻭﺣﯽ
ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ.
زخمی بر پهلویم است. روزگار نمک می پاشد. من پیچ و تاب میخورم و همه گمان میکنند که میرقصم
دلتنگم
دلتنگي ام را درماني نيست
و تو ميداني !!!
تو همچنان پنهاني از ديدگانم
و نميداني
چشمانم را بي ديدار رويت نميخواهم
تقدیر،تقویم انسانهای عادییست و تغییر،تدبیر انسانهای عالی
sلام ..
ممنون بابت ادتون
حرفایی از سر دلتنگی
دوباره بغض هایم را به ابرها داده ام
وقلبم راازنام تو پر کرده ام
باران که ببارد
صدای قلبم شنیدنیست....
می خواستم زندگی کنم راهم را بستند ستایش کردم گفتند خرافات است عاشق شدم گفتند دروغ است گریستم گفتند بهانه است دنیا را نگه دارید می خواهم پیاده شوم
چ خبر
شیری یا روباه؟
وقتی خدا زن را افرید
وادی عشق یا خیانت؟!
خدا ان حس زیباییس ک در تاریکیه صحرا زمانی ک هراس مرگ میدزدد سکوتت را یکی اهسته میگوید کنارت ههستم ای زیبا و
دل ارام میگیرد
من سخنرانیامو با این شرو میکنم
دود می خیزد ز خلوتگاه من.
کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟
با درون سوخته دارم سخن.
کی به پایان میرسد افسانه ام؟
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر.
خویش را از ساحل افکندم در آب،
لیک از ژرفای دریا بی خبر.
بر تن دیوارها طرح شکست.
کس دگر رنگی در این سامان ندید.
چشم میدوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید.
تا بدین منزل نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام.
گرچه میسوزم از این آتش به جان،
لیک بر این سوختن دل بسته ام.
تیرگی پا میکشد از بامها:
صبح میخندد به راه شهر من.
دود می خیزد هنوز از خلوتم.
به درون سوخته ام دارم سخن. -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...