lما از بدو تولد تنبل بودیم تا ابدم خواهیم ماند
نگران نیستم اگر بود خوشحال میشدم
نگران نیستم اگر بود خوشحال میشدم
*** s.mahdi ***
ارسال های پروفایل آخرین فعالیت ارسال ها درباره
-
حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !
می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...
ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !
می نویسم ، خط می زنم ...
خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !
فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...
ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !
خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...
در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...
.
.
.
از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!
ستاره
سلام،دوست عزيز.ممنون از همراهيتون
خواهش ميکنم.اين شماره حساب چون مشترک هست امکان پرداخت با کارت را نداره.
اگر هم تمايل داشته باشيد ميتونيد در مهر نامه هم عضو بشيد که در جريان فعاليتها باشيد
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
.
.
.
خدايا اما به ما برگردان، آن معجون تلخ، آن اكسير مقدس، آن صبر قشنگ را ...
طعمش تلخ بود. تلخي‌اش را دوست نداشتيم...نمي‌دانستيم كه دواست. دواي تلخ‌ترين دردها...نمي‌دانستيم معجون است! معجونِ انسان شدن...گمش كرديم. شيطان از دستمان دزديد! بي‌طاقت شديم و ناآرام. دهانمان بوي شكايت گرفت و گلايه...
و تازه فهميديم نام آن اكسير مقدس، نام آنچه از دستش داديم، «صبر» بود...
ديگر عزم آهني و طاقت فولادي نداريم، ديگر پاي ماندن و شانه سنگي نداريم. انگار ما را از شيشه و مه ساخته‌اند. براي شكستن‌مان توفان لازم نيست. ما با هر نسيمي هزار تكه مي‌شويم. ترك مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم و شيطان همين را مي‌خواست!
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
از اينجا تا تو هزار راه فاصله است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش از آنكه راه بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست و بلند مي‌هراسيم، از هر چه ناموافق مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان درد مي‌كند، اندوه‌هاي كوچكمان را نمي‌توانيم بر دوش كشيم،ما زير هر غصه‌اي آوار مي‌شويم، توي سينه ما جا براي هيچ غمي نيست...
سلام داداش مهدی. مرسی
شما عضو سایت دانشجو هم هستید؟
خیلی ممنون
ببخشید من دیربه دیرتشکرمیکنم
میدونید که خیلی تنبلم
راستی این درمورد این افتاب خانم کنجکاوشدم
نکنه همون افتاب هم ...... هستش
هر وقت توي آب يه آدمي رو مي بينم
كه سروته وايساده
نگاش مي كنم و هرهر مي خندم
گو اينكه نبايست اينكارو بكنم
چون شايد توي دنياي ديگه اي
در زمان ديگه اي
در جاي ديگه اي
چه بسا درست وايساده همون آدم
و اين منم كه سروته وايسادم !
سلاااااااااااااااااااااااااااام
ممنون عکس قشنگی بود
دستت درد نکنه آجی
یه دنیا ممنون
خیلی خیلی شعرتون قشنگ بود ممنونم.
قلبهای کوچک چشم انتظار قلبهای بزرگ هستند
مؤسسه خيريه
چه جالب!!شما این جا هم هستین!!!!این سومین سایتی هست که با شما هستم.
خوشبختم منم مشهدي هستم ...
سلام گلم مرسي از عكس قشنگت...
سلام دوست عزیز
ممنون
در ضمیر ما نمی گنجد بغیر از دوست کس
هر دوعالم را به دشمن ده که ما را دوست بس
درهم؟من زیاد کارم با دلار عزیز
گر زدست زلف مشکینت خطایی رفت رفت-----ور زهندوی شما بر ما جفایی رفت رفت
برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت---جور شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت
در طریق عشق رنجش نباید می بیار----گر خطایی بود بودوگر نوایی رفت رفت
سر آن ندارد امشب که براید آفتابی***چه خیالها گذر کردو گذر نکرد خوابی
به چه دیر متندی ای صبح که جان من برامد***بزه کردی و نکردند مو ذنان ثوابی
نفحات صبح دانی زچه روی دوست دارم؟***که به روی دوست ماند که برافکند
نقابی
سرم از خدای خواهد که به پایش اندر افتد***که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی
دل سنگت ای دوست به آب چشم سعدی***عجب است اگر نگردد که بگردد آفتابی
گاه همچون صبح خندانم نمیدانم کی ام---گاه همچون ابر گریانم نمیدانم کی ام
گاه همچون قطره هستم محو دریای وجود---گاه چون دریای عمانم نمیدانم کی ام
گاه خاک تیره ام در زیر پای این و آن----گاه چون خورشید رخشانم نمیدانم کی ام
گاه در عرشم گهی فرشم نمدانم چرا----گاه جسم محض و گه جانم نمیدانم کی ام
گاه از شادی غمینم گاه از غم شادمان----من به کار خویش حیرانم نمیدانم کی ام
گاه در بند قیودم گاه در بزم شهود---گه گدایم گاه سلطانم نمیدانم کی ام
گاه فرعونم به نیل و گاه موسی ام به تور---گاه کافز گه مسلمانم نمیدانم کی ام
چند میپرسی ز کاشانی کجایی کیستی-----من که محو روی جانانم نمیدانم کی ام
ممنونم یاقوت جان به به خوش امدی؟ -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
