فَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا
ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِّنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ
بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿49﴾
و چون انسان را آسيبى رسد ما را فرا مىخواند
سپس چون نعمتى از جانب خود به او عطا كنيم
مىگويد تنها آن را به دانش خود يافتهام
نه چنان استبلكه آن آزمايشى است
ولى بيشترشان نمىدانند
(49)