باز شب و من و قدم تو کوچه و همدم دردم نم نم بارون
باز میکشم روی هر ورق هرچی که منو آروم میکشه و داغون
میکنه و یادم میاره
غم دوری و حسرت و نمیدونی چه دردی داره
هرچی میجنگی بازم نی چاره
اینجا مد شده آدم از آدم بیزاره
با اینکه دلت پره لبخند میزنی و
حرفات تخمه عشق و بازم میکاره
دلت به این خوشه که زمستون سر شده
بهاره و تازگی رو شاید بیاره
حتی دیگه چشمه اشکت خشک شده
جاش تا صبح خوده آسمون واست میباره...