مابه مردها گفتيم: مي خواهيم مثل شما باشيم. مردها گفتند: حالا كه اين قدر اصرارمي كنيد، قبول ! و ما
نفهميديم چه شد كه مردها ناگهان اين قدر مهربان شدند.وقتي به خودآمديم، عين آن ها شده بوديم. كيف
چرمي يا سامسونت داشتيم و اوراقي كه بايد به ان ها رسيدگي مي كرديم و دسته چك و حساب كتاب هايي
كه مهم بودند.. با رئيس دعوايمان مي شدو اخم و تَخم اش را مي آورديم خانه سر بچه ها خالي مي
كرديم. ماشين ما هم خراب مي شد، قسط وام هاي ما هم دير مي شد.. ديگر با هم مو نمي زديم. آن ها
به وعده شان عمل كرده بودند و به ما خوشبختي هاي بي پايان يك مرد را بخشيده بودند.
همةكارهايمان
مثل آن ها شده بود فقط، نه! خداي من! سلاح نفيس اجدادي كه نسل به نسل به ما رسيده بود، در
جيب
هايمان نبود. شمشير دسته طلا؟ تپانچة ماشه نقره اي؟ چاقويغلاف فلزي؟ نه! ما پنبه اي كه با آن سر
مردها را مي بريديم، گم كرده بوديم.. همان ارثيه اي كه هر مادري به دخترش مي داد و خيالش جمع
بود
تا اين هست، سر مردش سواراست. آن گلولة اليافي لطيفي كه قديمي ها به اش مي گفتند عشق، يك
جايي توي راه ازدستمان افتاده بود. يا اگر به تئوري توطئه معتقد باشيم، مردها با سياست درهاي
بازنابودش كرده بودند. حالا ما و مردها روبه روي هم بوديم. در دوئلي ناجوانمردانه. ومهارتي كه با
آن مردهاي تنومند را به زانو درمي آورديم، در عضله هاي روحمان جاري نبود. سال ها بود حسودي
شان مي شد. چشم نداشتند ببينند فقط ما مي توانيم با ذوقي كودكانه به چيزهاي كوچك عشق بورزيم.
فقط و فقط ما بوديم كه بلد بوديم در معامله اي كه پاياپاي نبود، شركت كنيم. مي توانستيم بدهيم و
نگيريم. ببخشيم و از خودِ بخشيدن كيف كنيم. بي حساب و كتاب دوست بداريم. در هستي، عناصر
ريزي بودند كه مردها با چشم مسلح هم نمي ديدند و ما مي ديديم. زنانگي فقط مهارت آراستن و
فريفتن
نبود و آن قديم ها بعضي از ما اين را مي دانستيم. مادربزرگ من زيبايي زن بودن را مي دانست.
وقتي زني از شوهرش از بي ملاحظگي ها و درشتي هاي شوهرش شكايت داشت و هق هق گريه مي
كرد، مادر بزرگ خيلي آرام مي گفت: مرد است ديگر، از مرد بودن مثل عيبي حرف مي زد كه قابل
برطرف شدن نيست. مادربزرگ مي دانست مردها از بخشي از حقايق هستي محروم اند. لمس لطافت
در جهان، در انحصار جنس دوم است و ذات جهان لطيف است.
مادربزرگ مي گفت كار زن ها با خدا آسونه. مردها از راه سخت بايد بروند. راه ميان بري بود كه زن
ها آدرسش را داشتند و يك راست مي رفت نزديك خدا. شايد اين آدرس را هم همراه سلاح قديمي مان
گم كرديم.
به هر حال، ما الان اينجاييم و داريم از خوشبختي خفه مي شويم. رئيس شركت به مان بن فروشگاه
سپه داده و ما خيلي احساس شخصيت مي كنيم. ده تا نايلون پر از روغن و شامپو و وايتكس و شيشه
شور و كنسرو و رب و ماكاروني خريده ايم و داريم به زحمت نايلون ها را مي بريم و با بقية
همكارهاي شركت كه آن ها هم بن داشته اند و خوشبختي، داريم غيبت رئيس كارگزيني را مي كنيم و
اداي منشي قسمت بايگاني را درمي آوريم و بلندبلند مي خنديم و بارهايمان را مي كشيم سمت خانه.
چقدر مادربزرگ بدبخت بود كه در آن خانه مي شست و مي پخت. حيف كه زنده نماند ببيند ما به چه
آزادي شيريني دست يافتيم. ما چقدر رشد كرديم.
افتخارآميز است كه ما الان، هم راننده اتوبوس هستيم هم ترشي مي اندازيم. مهندس معدن هستيم و
مرباي انجيرمان هم حرف ندارد. هورا ما هر روز تواناتر مي شويم. مردها مهارت جمع بستن ما را
خيلي تجليل مي كنند. ما مي توانيم همه كار را با همه كار انجام دهيم. وقتي مردها به زحمت بلدند تعادل
خودشان را ايستاده توي اتوبوس حفظ كنند، ما با يك دست دست بچه را مي گيريم با دست ديگر
خريدها را، گوشي موبايل بين گردن و شانه، كارهاي اداره را راست و ريس مي كنيم. افتخارآميز
است
دستاورد بزرگي است اين كه مثل هم شده ايم. فقط معلوم نيست به چه دليل
گنگي، يكي مان شب توي رختخواب مثل كنده اي چوب راحت مي خوابد و آن
يكي
مدام غلت مي زند، چون دست و پاهايش درد مي كنند. چون صورت اشك آلود
بچه اي مي آيد پيش چشمش. بچه تا ساعت پنج مانده توي مهد كودك... همه
رفته اند، سرايدار مجبور شده بعد از رفتن مربي ها او را ببرد پيش بچه هاي
خودش. نيمة گمشده شب ها خواب ندارد. مي افتد به جان زن. مرد اما راحت
است، خودش است. نيمة ديگري ندارد. زن گيج و خسته تا صبح بين كسي كه
شده و كسي كه بود، دست و پا مي زند.
مادربزرگ سنت زده و عقب افتادة من كجا مي توانست شكوه اين پيروزي مدرن را درك كند؟ ما به
همة حق و حقوقمان رسيده ايم!!!!!
زنده باد تساوي.....
نفهميديم چه شد كه مردها ناگهان اين قدر مهربان شدند.وقتي به خودآمديم، عين آن ها شده بوديم. كيف
چرمي يا سامسونت داشتيم و اوراقي كه بايد به ان ها رسيدگي مي كرديم و دسته چك و حساب كتاب هايي
كه مهم بودند.. با رئيس دعوايمان مي شدو اخم و تَخم اش را مي آورديم خانه سر بچه ها خالي مي
كرديم. ماشين ما هم خراب مي شد، قسط وام هاي ما هم دير مي شد.. ديگر با هم مو نمي زديم. آن ها
به وعده شان عمل كرده بودند و به ما خوشبختي هاي بي پايان يك مرد را بخشيده بودند.
همةكارهايمان
مثل آن ها شده بود فقط، نه! خداي من! سلاح نفيس اجدادي كه نسل به نسل به ما رسيده بود، در
جيب
هايمان نبود. شمشير دسته طلا؟ تپانچة ماشه نقره اي؟ چاقويغلاف فلزي؟ نه! ما پنبه اي كه با آن سر
مردها را مي بريديم، گم كرده بوديم.. همان ارثيه اي كه هر مادري به دخترش مي داد و خيالش جمع
بود
تا اين هست، سر مردش سواراست. آن گلولة اليافي لطيفي كه قديمي ها به اش مي گفتند عشق، يك
جايي توي راه ازدستمان افتاده بود. يا اگر به تئوري توطئه معتقد باشيم، مردها با سياست درهاي
بازنابودش كرده بودند. حالا ما و مردها روبه روي هم بوديم. در دوئلي ناجوانمردانه. ومهارتي كه با
آن مردهاي تنومند را به زانو درمي آورديم، در عضله هاي روحمان جاري نبود. سال ها بود حسودي
شان مي شد. چشم نداشتند ببينند فقط ما مي توانيم با ذوقي كودكانه به چيزهاي كوچك عشق بورزيم.
فقط و فقط ما بوديم كه بلد بوديم در معامله اي كه پاياپاي نبود، شركت كنيم. مي توانستيم بدهيم و
نگيريم. ببخشيم و از خودِ بخشيدن كيف كنيم. بي حساب و كتاب دوست بداريم. در هستي، عناصر
ريزي بودند كه مردها با چشم مسلح هم نمي ديدند و ما مي ديديم. زنانگي فقط مهارت آراستن و
فريفتن
نبود و آن قديم ها بعضي از ما اين را مي دانستيم. مادربزرگ من زيبايي زن بودن را مي دانست.
وقتي زني از شوهرش از بي ملاحظگي ها و درشتي هاي شوهرش شكايت داشت و هق هق گريه مي
كرد، مادر بزرگ خيلي آرام مي گفت: مرد است ديگر، از مرد بودن مثل عيبي حرف مي زد كه قابل
برطرف شدن نيست. مادربزرگ مي دانست مردها از بخشي از حقايق هستي محروم اند. لمس لطافت
در جهان، در انحصار جنس دوم است و ذات جهان لطيف است.
مادربزرگ مي گفت كار زن ها با خدا آسونه. مردها از راه سخت بايد بروند. راه ميان بري بود كه زن
ها آدرسش را داشتند و يك راست مي رفت نزديك خدا. شايد اين آدرس را هم همراه سلاح قديمي مان
گم كرديم.
به هر حال، ما الان اينجاييم و داريم از خوشبختي خفه مي شويم. رئيس شركت به مان بن فروشگاه
سپه داده و ما خيلي احساس شخصيت مي كنيم. ده تا نايلون پر از روغن و شامپو و وايتكس و شيشه
شور و كنسرو و رب و ماكاروني خريده ايم و داريم به زحمت نايلون ها را مي بريم و با بقية
همكارهاي شركت كه آن ها هم بن داشته اند و خوشبختي، داريم غيبت رئيس كارگزيني را مي كنيم و
اداي منشي قسمت بايگاني را درمي آوريم و بلندبلند مي خنديم و بارهايمان را مي كشيم سمت خانه.
چقدر مادربزرگ بدبخت بود كه در آن خانه مي شست و مي پخت. حيف كه زنده نماند ببيند ما به چه
آزادي شيريني دست يافتيم. ما چقدر رشد كرديم.
افتخارآميز است كه ما الان، هم راننده اتوبوس هستيم هم ترشي مي اندازيم. مهندس معدن هستيم و
مرباي انجيرمان هم حرف ندارد. هورا ما هر روز تواناتر مي شويم. مردها مهارت جمع بستن ما را
خيلي تجليل مي كنند. ما مي توانيم همه كار را با همه كار انجام دهيم. وقتي مردها به زحمت بلدند تعادل
خودشان را ايستاده توي اتوبوس حفظ كنند، ما با يك دست دست بچه را مي گيريم با دست ديگر
خريدها را، گوشي موبايل بين گردن و شانه، كارهاي اداره را راست و ريس مي كنيم. افتخارآميز
است
دستاورد بزرگي است اين كه مثل هم شده ايم. فقط معلوم نيست به چه دليل
گنگي، يكي مان شب توي رختخواب مثل كنده اي چوب راحت مي خوابد و آن
يكي
مدام غلت مي زند، چون دست و پاهايش درد مي كنند. چون صورت اشك آلود
بچه اي مي آيد پيش چشمش. بچه تا ساعت پنج مانده توي مهد كودك... همه
رفته اند، سرايدار مجبور شده بعد از رفتن مربي ها او را ببرد پيش بچه هاي
خودش. نيمة گمشده شب ها خواب ندارد. مي افتد به جان زن. مرد اما راحت
است، خودش است. نيمة ديگري ندارد. زن گيج و خسته تا صبح بين كسي كه
شده و كسي كه بود، دست و پا مي زند.
مادربزرگ سنت زده و عقب افتادة من كجا مي توانست شكوه اين پيروزي مدرن را درك كند؟ ما به
همة حق و حقوقمان رسيده ايم!!!!!
زنده باد تساوي.....
آخرین ویرایش:
