استان بوشهر
استان بوشهر با وسعت 25360 كيلومتر مربع در جنوب ايران و حاشيه خليج فارس و در موقعيت جغرافيايي 27 درجه و 14 دقيقه تا 30 درجه و 16 دقيقه عرض شمالي و 50 درجه و 6 دقيقه تا 25 درجه و 58 دقيقه طول شرقي قرار دارد . اين استان از شمال به استان خوزستان و استان كهكيلويه و بوير احمد از مشرق به استان فارس ، از جنوب شرقي به استان هرمزگان و از جنوب و مغرب اب طولي در حدود 625 كيلومتر به خليج فارس محدود است.
آب و هواي استان بوشهر بطور كلي گرم (بيابان كناري) كه در نواحي ساحلي گرم و نمناك و در قسمت هاي داخلي گرم و خشك است . متوسط دماي ساليانه 24 درجه سانتيگراد است كه بيشترين مقدار آن در تابستان به حدود 50 درجه و كمترين مقدار آن به 6 درجه مي رسد. ميزان بارندگي در استان بوشهر كم و متغير است و ممكن است مقدار آن خيلي بيشتر يا كمتر از متوسط بارش ساليانه (217 ميليمتر) باشد.
رودخانه ها : از جمله رودخانه هاي استان بوشهر رودخانه مند ،دالكي ، شاپور ، حله ، اهرم و شور است كه فصلي و يا اتفاقي هستند. اكثر آنها شور و برخي نيز شيرين هستند. رودخانه هاي دالكي ، مند و شاهپور دائمي مي باشند.
استان بوشهر داراي 8 شهرستان به نامهاي : بوشهر ، دشتستان ، دشتي ، تنگستان ، كنگان ، دير ، گناوه ، ديلم و 17 بخش ، 18 شهر و 36 دهستان است و طبق آخرين سرشماري جمعيت آن به 743675 نفر مي رسد.
برخي از ويژگيهاي اجتماعي و فرهنگي استان بوشهر
نژاد :
استان بوشهر پيش ا ز ورود آريائيها به ايران محل سكونت اقوام و گروه هاي نژادي گوناگوني بوده است. علاوه بر نژاد بومي و مديترانه اي اقوام و نژادهاي ديگري همچون سياهپوست هاي دراويدي ، سامي ها ،ايلاميها ،سومريها ، نورديك ها و عربها در اين خطه زندگي مي كردند . بعدها و به هنگام شكل گيري شهرهاي استان بوشهر بويژه بندر بوشهر گروه هاي ديگري از اقوام داخلي ايران از جمله بهبهاني ها ،دهدشتي ها و ديگران به اين سرزمين مهاجرت كرده اند كه در اثر اختلاط با اقوام قبلي يك نوع نژاد و قوميت خاص بوشهري را شكل داده اند.
گويش :
تقريباً تمامي مردم اين استان به زبان فارسي لهجه دار صحبت مي كنند كه اين لهجه ها در روستا بيشتر از شهر متنوع و مشهودند. برخي از اهالي جزيره شيف و كنگان به زبان عربي نيز تكلم مي كنند.
اخلاق و عادات :
مردم بوشهر مردمي مهربان و خونگرم ، زود جوش ، حساس ، زود رنج و در عين حال مهمان نواز ، بي ريا و صادق ، متدين و در فرايض ديني جدي و در مواقع غم و شادي شريك و غمخوار يكديگرند . اين خصوصيات و طبع بلند ، الهام گرفته از يك فرهنگ غني و نشأت گرفته از تمدن پر شكوه ايراني و اسلامي است كه يكي از دروازه هاي پر فروغ تمدن ايراني ، منطقه بوشهر است.
غذاهاي محلي :
ماهي در غذاي بيشتر مردم اين استان خاصه سواحل و جزاير آن سهم مهمي دارد.
مانند. قليه – ماهي سرخ كرده – ماهي شكم گرفته – پلو ماهي – چلو ماهي – پلو و چلو ميگو و مردم قسمتهاي داخلي بيشتر از دال عدس – للك و رنگينك استفاده مي نمايند.
انواع ماهيها :
ماهيهاي خوراكي كه در سواحل و جزاير استان بوشهر صيد مي شوند عبارتند از : ماهي حلوا سفيد – شوريده – راشكو – سنگسر – هامور – شير ماهي – قباد – سرخو – شعري – شئوم – سه بيتي – خارو – گواف – ميد – صبور – انگز و دهها نوع ديگر .
صنايع دستي :
با توجه به وضعيت خاص اقتصادي در استان بوشهر ، صنايع دستي و به ويژه صنايع دستي روستايي از گذشته داراي نقش تعيين كننده و مهمي در معيشت روستائيان منطقه بوده و بيشتر ساكنان نواحي روستايي به علت محدود بودن بخش كشاورزي و بيكاريهاي فصلي ناشي از آن كوشيده تا از امكانات موجود و مواد اوليه اي كه طبيعت در اختيار آنان قرار داده است به عنوان وسيله اي براي كسب درآمد بيشتر و امرار معاش استفاده كنند و به توليد محصولاتي مانند قالي ، گبه ، عبا ، گليم ، حصير ، سفال ، گيوه دوزي ، مشك ، دولچه ، زنبيل ، سبد ، توربافي ، سوزن دوزي ، نساجي و مصنوعات رودوزي شده اقدام كنند.
استان بوشهر با وسعت 25360 كيلومتر مربع در جنوب ايران و حاشيه خليج فارس و در موقعيت جغرافيايي 27 درجه و 14 دقيقه تا 30 درجه و 16 دقيقه عرض شمالي و 50 درجه و 6 دقيقه تا 25 درجه و 58 دقيقه طول شرقي قرار دارد . اين استان از شمال به استان خوزستان و استان كهكيلويه و بوير احمد از مشرق به استان فارس ، از جنوب شرقي به استان هرمزگان و از جنوب و مغرب اب طولي در حدود 625 كيلومتر به خليج فارس محدود است.
آب و هواي استان بوشهر بطور كلي گرم (بيابان كناري) كه در نواحي ساحلي گرم و نمناك و در قسمت هاي داخلي گرم و خشك است . متوسط دماي ساليانه 24 درجه سانتيگراد است كه بيشترين مقدار آن در تابستان به حدود 50 درجه و كمترين مقدار آن به 6 درجه مي رسد. ميزان بارندگي در استان بوشهر كم و متغير است و ممكن است مقدار آن خيلي بيشتر يا كمتر از متوسط بارش ساليانه (217 ميليمتر) باشد.
رودخانه ها : از جمله رودخانه هاي استان بوشهر رودخانه مند ،دالكي ، شاپور ، حله ، اهرم و شور است كه فصلي و يا اتفاقي هستند. اكثر آنها شور و برخي نيز شيرين هستند. رودخانه هاي دالكي ، مند و شاهپور دائمي مي باشند.
استان بوشهر داراي 8 شهرستان به نامهاي : بوشهر ، دشتستان ، دشتي ، تنگستان ، كنگان ، دير ، گناوه ، ديلم و 17 بخش ، 18 شهر و 36 دهستان است و طبق آخرين سرشماري جمعيت آن به 743675 نفر مي رسد.
نژاد :
استان بوشهر پيش ا ز ورود آريائيها به ايران محل سكونت اقوام و گروه هاي نژادي گوناگوني بوده است. علاوه بر نژاد بومي و مديترانه اي اقوام و نژادهاي ديگري همچون سياهپوست هاي دراويدي ، سامي ها ،ايلاميها ،سومريها ، نورديك ها و عربها در اين خطه زندگي مي كردند . بعدها و به هنگام شكل گيري شهرهاي استان بوشهر بويژه بندر بوشهر گروه هاي ديگري از اقوام داخلي ايران از جمله بهبهاني ها ،دهدشتي ها و ديگران به اين سرزمين مهاجرت كرده اند كه در اثر اختلاط با اقوام قبلي يك نوع نژاد و قوميت خاص بوشهري را شكل داده اند.
گويش :
تقريباً تمامي مردم اين استان به زبان فارسي لهجه دار صحبت مي كنند كه اين لهجه ها در روستا بيشتر از شهر متنوع و مشهودند. برخي از اهالي جزيره شيف و كنگان به زبان عربي نيز تكلم مي كنند.
مردم بوشهر مردمي مهربان و خونگرم ، زود جوش ، حساس ، زود رنج و در عين حال مهمان نواز ، بي ريا و صادق ، متدين و در فرايض ديني جدي و در مواقع غم و شادي شريك و غمخوار يكديگرند . اين خصوصيات و طبع بلند ، الهام گرفته از يك فرهنگ غني و نشأت گرفته از تمدن پر شكوه ايراني و اسلامي است كه يكي از دروازه هاي پر فروغ تمدن ايراني ، منطقه بوشهر است.
غذاهاي محلي :
ماهي در غذاي بيشتر مردم اين استان خاصه سواحل و جزاير آن سهم مهمي دارد.
مانند. قليه – ماهي سرخ كرده – ماهي شكم گرفته – پلو ماهي – چلو ماهي – پلو و چلو ميگو و مردم قسمتهاي داخلي بيشتر از دال عدس – للك و رنگينك استفاده مي نمايند.
انواع ماهيها :
ماهيهاي خوراكي كه در سواحل و جزاير استان بوشهر صيد مي شوند عبارتند از : ماهي حلوا سفيد – شوريده – راشكو – سنگسر – هامور – شير ماهي – قباد – سرخو – شعري – شئوم – سه بيتي – خارو – گواف – ميد – صبور – انگز و دهها نوع ديگر .
با توجه به وضعيت خاص اقتصادي در استان بوشهر ، صنايع دستي و به ويژه صنايع دستي روستايي از گذشته داراي نقش تعيين كننده و مهمي در معيشت روستائيان منطقه بوده و بيشتر ساكنان نواحي روستايي به علت محدود بودن بخش كشاورزي و بيكاريهاي فصلي ناشي از آن كوشيده تا از امكانات موجود و مواد اوليه اي كه طبيعت در اختيار آنان قرار داده است به عنوان وسيله اي براي كسب درآمد بيشتر و امرار معاش استفاده كنند و به توليد محصولاتي مانند قالي ، گبه ، عبا ، گليم ، حصير ، سفال ، گيوه دوزي ، مشك ، دولچه ، زنبيل ، سبد ، توربافي ، سوزن دوزي ، نساجي و مصنوعات رودوزي شده اقدام كنند.
UOTE=ملیسا;2530239]
