سلام به همه دوستان ...
شاید عده ای بگن این تاپیک نباید تو این تالار باشه اما گفتم چون این تالار مخاطبای بیشتری داره پس بهتره که همین جا قرارش بدم!
موضوع تاپیک در مورد حکومت داری و نحوه برخورد با مردمه که:
برگرفته از آیه 159 سوره آل عمران
و نامه 53 نهج البلاغه (نامه امام علی(ع) به مالک اشتر) هست که بصورت خیلی خلاصه تنظیم کردم.
موضوع تاپیک در مورد حکومت داری و نحوه برخورد با مردمه که:
برگرفته از آیه 159 سوره آل عمران
و نامه 53 نهج البلاغه (نامه امام علی(ع) به مالک اشتر) هست که بصورت خیلی خلاصه تنظیم کردم.
خداوند در قرآن کریم خطاب به حضرت محمد(ص) میفرمایند:
فبما رحمة من الله ... ان الله یحب المتوکلین.
بر اثر بخشایش خدا، تو با مردم مهربان گشتی و اگر تندخو و سخت دل بودی از گردت پراکنده می شدند(مردم) پس اگر به تو بدی کنند از آنان درگذر و برایشان آمرزش خواه ودر کار با ایشان مشورت نما و اگر تصمیم گرفتی بخدا اعتماد کن که خدا اعتماد کنندگان را دوست دارد.
فبما رحمة من الله ... ان الله یحب المتوکلین.
بر اثر بخشایش خدا، تو با مردم مهربان گشتی و اگر تندخو و سخت دل بودی از گردت پراکنده می شدند(مردم) پس اگر به تو بدی کنند از آنان درگذر و برایشان آمرزش خواه ودر کار با ایشان مشورت نما و اگر تصمیم گرفتی بخدا اعتماد کن که خدا اعتماد کنندگان را دوست دارد.
متن نامه امام علی (ع) طولانیه اما من فقط نکات کلیدی این نامه رو که جای تامل داره اینجا میارم!
امام علی (ع) خطاب به مالک اشترمی فرمایند:
و مردم به کارهای تو همان نظر میکنند که تو به کارهای حکم رانان پیش از خود مینگری و درباره تو همان را گویند که تو درباره آنان می گویی ...
مبادا نسبت به ایشان (مردم) جانور درنده بوده خوردنشان را غنیمت دانی که این مردم دو دسته اند: یا با تو برادر دینی اند یا در آفرینش مانند تو هستند که از پیش گرفتار لغزش بوده و سببهای بدکاری به آنان رو آورده عمدا و سهوا (دانسته یا ندانسته)
پس مواظب اعمالت باش ...
با خدا به انصاف رفتار کن و از جانب خود و خویشان نزدیک و هر رعیتی که دوستش می داری درباره مردم انصاف را از دست مده ( نه خود به آنها ستم نما و نه بگذار خویشان و دوستان و دوستدارانت بنام تو ستم نمایند) که اگر نکنی ستمکار باشی و کسی که با بندگان خدا (مردم) ستم کند خدا بجای بندگانش با او دشمن است ...
و کاری که باید بیش از هر کار دوست داشته باشی میانه روی در حق است، و همگانی کردن آن در برابری و دادگری که بیشتر سبب خشنودی رعیت (مردم) می گردد ...
پس تا می توانی زشتی مردم را بپوشان که خدا بپوشاند زشتی تو را که دوست می داری از رعیت (مردم) پنهان داری، از مردم گره هر کینه ای را بگشا و از خود رشته هر انتقام و بازخواستی را جدا کن ...
بدترین وزیران تو وزیری است که پیش از تو وزیر اشرار و بدکرداران بوده و شریک آنان است ... درحالیکه تو بجای آنان در کسانی که دارای اندیشه ها و کاربری های نیکو مانند آنها (در امور مملکت) هستند میتوانی بهترین وزیر را بیابی ...
از سپاهیانت کسی را برگمار که پاکدلتر، خردمند تر و بردبارترین باشد و از کسانی که دیر به خشم آیند و زود عذر پذیرند و به زیردستان مهربان بوده و به زورمندان سختگیری و گردن فرازی نماید برگمار ...
پس برای قضاوت و داوری بین مردم بهترین را اختیار کن کسی که کارها به او سخت نیاید (از عهده هر حکمی براید نه آنکه ناتوان باشد) و نزاع کنندگان در ستیزه و لجاج رای خود را بر او تحمیل ننماید ...
بترس از خون ها (آدم کشی) و به ناحق ریختن آنها زیرا چیزی بیشتر موجب عذاب و کیفر و بزرگتر برای بازخواست و سزاوارتر برای از دست دادن نعمت و بسر رسیدن عمر از ریختن خونهای به ناحق نیست ...
و بپرهیز از خودپسندی و تکیه به چیزی که تو را به خودپسندی وا دارد و از اینکه دوست بداری مردم تو را بسیار بستایند
و بپرهیز از اینکه بر رعیتت (مردم) به نیکی ای که میکنی منت گزاری یا کاری که انجام میدهی بیش از آنچه هست در نظر آری یا به وعده ای که به آنان می دهی وفا نکنی ...
...
و بزودی پرده ها از روی کارها برداشته شود (پنهانیها آشکار گردد) و داد مظلوم و ستم کشیده از تو بستانند .
و مردم به کارهای تو همان نظر میکنند که تو به کارهای حکم رانان پیش از خود مینگری و درباره تو همان را گویند که تو درباره آنان می گویی ...
مبادا نسبت به ایشان (مردم) جانور درنده بوده خوردنشان را غنیمت دانی که این مردم دو دسته اند: یا با تو برادر دینی اند یا در آفرینش مانند تو هستند که از پیش گرفتار لغزش بوده و سببهای بدکاری به آنان رو آورده عمدا و سهوا (دانسته یا ندانسته)
پس مواظب اعمالت باش ...
با خدا به انصاف رفتار کن و از جانب خود و خویشان نزدیک و هر رعیتی که دوستش می داری درباره مردم انصاف را از دست مده ( نه خود به آنها ستم نما و نه بگذار خویشان و دوستان و دوستدارانت بنام تو ستم نمایند) که اگر نکنی ستمکار باشی و کسی که با بندگان خدا (مردم) ستم کند خدا بجای بندگانش با او دشمن است ...
و کاری که باید بیش از هر کار دوست داشته باشی میانه روی در حق است، و همگانی کردن آن در برابری و دادگری که بیشتر سبب خشنودی رعیت (مردم) می گردد ...
پس تا می توانی زشتی مردم را بپوشان که خدا بپوشاند زشتی تو را که دوست می داری از رعیت (مردم) پنهان داری، از مردم گره هر کینه ای را بگشا و از خود رشته هر انتقام و بازخواستی را جدا کن ...
بدترین وزیران تو وزیری است که پیش از تو وزیر اشرار و بدکرداران بوده و شریک آنان است ... درحالیکه تو بجای آنان در کسانی که دارای اندیشه ها و کاربری های نیکو مانند آنها (در امور مملکت) هستند میتوانی بهترین وزیر را بیابی ...
از سپاهیانت کسی را برگمار که پاکدلتر، خردمند تر و بردبارترین باشد و از کسانی که دیر به خشم آیند و زود عذر پذیرند و به زیردستان مهربان بوده و به زورمندان سختگیری و گردن فرازی نماید برگمار ...
پس برای قضاوت و داوری بین مردم بهترین را اختیار کن کسی که کارها به او سخت نیاید (از عهده هر حکمی براید نه آنکه ناتوان باشد) و نزاع کنندگان در ستیزه و لجاج رای خود را بر او تحمیل ننماید ...
بترس از خون ها (آدم کشی) و به ناحق ریختن آنها زیرا چیزی بیشتر موجب عذاب و کیفر و بزرگتر برای بازخواست و سزاوارتر برای از دست دادن نعمت و بسر رسیدن عمر از ریختن خونهای به ناحق نیست ...
و بپرهیز از خودپسندی و تکیه به چیزی که تو را به خودپسندی وا دارد و از اینکه دوست بداری مردم تو را بسیار بستایند
و بپرهیز از اینکه بر رعیتت (مردم) به نیکی ای که میکنی منت گزاری یا کاری که انجام میدهی بیش از آنچه هست در نظر آری یا به وعده ای که به آنان می دهی وفا نکنی ...
...
و بزودی پرده ها از روی کارها برداشته شود (پنهانیها آشکار گردد) و داد مظلوم و ستم کشیده از تو بستانند .
خاصیت فتنه به گونه ایست که وقتی می آید قابل شناسایی نیست و وقتی که از جامعه رخت بر می بندد شناخته می شود
امام علی (ع)
باشد برای آنان که می اندیشند ...
منتظر نظرات شما عزیزان هستیم!
آخرین ویرایش:
