عشق اينجاست

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]کلاس ساکت است. تنها صدای امواج دریا که آهنگ قشنگ این روزهای مدرسه‌ی کوچک ماست، به گوش می‌رسد. کتاب «اجتماعی» پریسا تمام شده و به قول حسین بالاخره این آقای هاشمی و اهل‌بیتش به نیشابور رسیدند ![/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]مهدی نیم‌نگاهی به رنگ‌هایش می کند و به پریسا می گوید: "ما دیشب کولر زدیم." پریسا می‌گوید: "عجب کیفی دارد زیر کولر خوابیدن!"[/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]حسین می‌گوید: "اجازه پنج شنبه که اینجا نبودید و رفته بودید تهران، از آموزش و پرورش نامه‌ای آوردند که گفتند خیلی هم مهّم است." می‌گویم: "مگر خبر نداشتن که من رفته بودم تهران؟" پریسا می‌گوید: "حتما یادشان رفته!"[/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]کلید دفتر که به «تسبیح لاجوردی» زیبایی گره خورده و حاج عباس - بزرگ روستا - به مدرسه هدیه داده، روی میز است. می‌گویم: "حالا بعدا می‌روم می‌بینم." حسین می‌گوید: "نه! اجازه! همین حالا برو ببین، شاید خیلی مهم باشه! شاید جلسه باشد! فردا زنگ می‌زنند دعوایتان می کنند ها! اجازه! گذاشتیمش داخل همین کمدی که آموزش و پرورش برای مدرسه جدید فرستاده." [/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]می‌گویم: "مهدی برو نامه رو بیار." پریسا می‌گوید: "اجازه! دست مهدی کوتاه است و به نامه نمی‌رسه! دست من هم نمی‌رسه، دست حسین هم شاید نرسه." [/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]در دفتر را که باز می‌‌کنم به سراغ کُمدی می‌روم که می‌گویند نامه‌ی مهّم آنجاست![/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]من می‌فهمیدم این پچ‌پچ‌های اول صبحی بی‌معنا نیست. این که حسین اول صبحی دارد چیزی روی دفترش می‌نویسد و هی حواسش به این است که من متوجه نشوم... اینها بی‌معنی نیست.[/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]در کُمد را که باز می کنم کادوهای رنگارنگ جلوی چشمم رژه می‌روند، کادوهایی که رویشان نوشته: "از طرف پریسا و... به معلم مهربانمان"[/FONT]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
[/FONT] متن بالا مربوط به نوشته هاي يك سرباز معلم براي روز معلم است .عبدالمحمد شعراني نويسنده وبلاگ تش باد سرباز معلم و بنيان گذار مدرسه چهار نفري روستاي جمال آباد کالو از توابع شهرستان دير در جنوب استان بوشهر است.
------------------------------
وبلاگ مدرسه کالو مقام دوم وبلاگ نويسي جهان را به خود اختصاص داد
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نامه [/FONT][FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]خانم «الیزابت کرایسی» که در ایالات «ویسکانسین» کشور آمریکا زندگی می‌کند برای مدرسه[/FONT]

آهان پس عشق این جا بود ............یادش بخیر بار اولمه که این تاپیکو دیدم .......

خیلی زیبا بود
قشنگ ترین و پاک ترین عشق همینه
شرمنده که تشکراتم ته کشیده

خیلی قشنگ بود .عشق فقط بچه های پاک روستایی.

من رو یاد روزهای دوست داشتنی مدرسه انداختی یادش بخیر یادمه برای تک تک شون می مردم
خیلی دلم می خواد یکبار دیگه ببینمشون و مثل قدیما امیدوارم که هرجا هستن سلامت باشن

خیلی قشنگ بود