شعر نو
- شروع کننده موضوع PostModern
- تاریخ شروع
زندگي را مي توان فرياد كرد
در ميان شهر خالي از نفس
يا صدا زد زندگي را يكسره
در سكوت شام يا كنج قفس
***
مي توان پرواز را معنا نمود
زندگي از آسمان هم ديدني است
خاطرات عشق از كنج خيال
با نداي مهر هم روييدني است
***
مي توان در جان سبز دشت شد
با سر انگشتي گلي را ناز كرد
مي توان با يك نفس از عمق دل
زندگي ديگري آغاز كرد
***
بنگرم مي گويمت از زندگي
گر چه در جانم اميدي نيست نيست
ارغوان جام شرابم را بده
تا بگويم زندگي را چيست چيست
در ميان شهر خالي از نفس
يا صدا زد زندگي را يكسره
در سكوت شام يا كنج قفس
***
مي توان پرواز را معنا نمود
زندگي از آسمان هم ديدني است
خاطرات عشق از كنج خيال
با نداي مهر هم روييدني است
***
مي توان در جان سبز دشت شد
با سر انگشتي گلي را ناز كرد
مي توان با يك نفس از عمق دل
زندگي ديگري آغاز كرد
***
بنگرم مي گويمت از زندگي
گر چه در جانم اميدي نيست نيست
ارغوان جام شرابم را بده
تا بگويم زندگي را چيست چيست
لحظه هاي کاغذي
لحظه هاي کاغذي
خسته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاري
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري
لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري
آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري
با نگاهي سر شکسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري
صندلي هاي خميده،ميزهاي صف کشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري
عصر جدول هاي خالي، پارک هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمکت هاي خماري
رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق کردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري
عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري
روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري
لحظه هاي کاغذي
خسته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاري
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري
لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري
آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري
با نگاهي سر شکسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري
صندلي هاي خميده،ميزهاي صف کشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري
عصر جدول هاي خالي، پارک هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمکت هاي خماري
رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق کردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري
عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري
روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري
تو نیستی كه ببینی
چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است
چگونه عكس تو در برق شیشه ها پیداست
چگونه جای تو در جان زندگی سبز است
هنوز پنجره باز است
تو از بلندی ایوان به باغ می نگری
درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها
به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر
به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند
تمام گنجشكان
كه درنبودن تو
مرا به باد ملامت گرفته اند
ترا به نام صدا می كنند
هنوز نقش ترا از فراز گنبد كاج
كنار باغچه
زیر درخت ها لب حوض
درون آینه پاك آب می نگرند
تو نیستی كه ببینی چگونه پیچیده است
طنین شعر نگاه تو درترانه من
تو نیستی كه بیبنی چگونه می گردد
نسیم روح تو در باغ بی جوانه من
چه نیمه شب ها كز پاره های ابر سپید
به روی لوح سپهر
ترا چنانكه دلم خواسته است ساخته ام
چه نیمه شب ها وقتی كه ابر بازیگر
هزار چهره به هر لحظه می كند تصویر
به چشم همزدنی
میان آن همه صورت ترا شناخته ام
به خواب می ماند
تنها به خواب می ماند
چراغ آینه دیوار بی تو غمگینند
تو نیستی كه ببینی
چگونه با دیوار
به مهربانی یك دوست از تو می گویم
تو نیستی كه ببینی چگونه از دیوار
جواب می شنوم
تو نیستی كه ببینی چگونه دور از تو
به روی هرچه دراین خانه ست
غبار سربی اندوه بال گسترده است
تو نیستی كه ببینی دل رمیده من
بجز تو یاد همه چیز را رهاكرده است
غروب های غریب
در این رواق نیاز
پرنده ساكت و غمگین
ستاره بیمار است
دو چشم خسته من
در این امید عبث
دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است
تو نیستی كه ببینی
فریدون مشیری
چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است
چگونه عكس تو در برق شیشه ها پیداست
چگونه جای تو در جان زندگی سبز است
هنوز پنجره باز است
تو از بلندی ایوان به باغ می نگری
درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها
به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر
به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند
تمام گنجشكان
كه درنبودن تو
مرا به باد ملامت گرفته اند
ترا به نام صدا می كنند
هنوز نقش ترا از فراز گنبد كاج
كنار باغچه
زیر درخت ها لب حوض
درون آینه پاك آب می نگرند
تو نیستی كه ببینی چگونه پیچیده است
طنین شعر نگاه تو درترانه من
تو نیستی كه بیبنی چگونه می گردد
نسیم روح تو در باغ بی جوانه من
چه نیمه شب ها كز پاره های ابر سپید
به روی لوح سپهر
ترا چنانكه دلم خواسته است ساخته ام
چه نیمه شب ها وقتی كه ابر بازیگر
هزار چهره به هر لحظه می كند تصویر
به چشم همزدنی
میان آن همه صورت ترا شناخته ام
به خواب می ماند
تنها به خواب می ماند
چراغ آینه دیوار بی تو غمگینند
تو نیستی كه ببینی
چگونه با دیوار
به مهربانی یك دوست از تو می گویم
تو نیستی كه ببینی چگونه از دیوار
جواب می شنوم
تو نیستی كه ببینی چگونه دور از تو
به روی هرچه دراین خانه ست
غبار سربی اندوه بال گسترده است
تو نیستی كه ببینی دل رمیده من
بجز تو یاد همه چیز را رهاكرده است
غروب های غریب
در این رواق نیاز
پرنده ساكت و غمگین
ستاره بیمار است
دو چشم خسته من
در این امید عبث
دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است
تو نیستی كه ببینی
فریدون مشیری
kahrobaa
عضو جدید
حمید مصدق
حمید مصدق
حمید مصدق
[FONT="]من تمنا كردم
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]كه تو با من باشي
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]تو بمن گفتي
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]- هرگز، هرگز
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]پاسخي سخت و درشت
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]و مرا اين غصه اين
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]هرگز
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]كشت[/FONT][FONT="] .
[/FONT]
[/FONT]
[FONT="]15/11/47
[/FONT]
[/FONT]
پرواز ندارم
امّا
دلی دارم و حسرتِ دُرناها.
و به هنگامی که مرغانِ مهاجر
در دریاچه‌ی ماهتاب
پارو می‌کشند،
خوشا رها کردن و رفتن!
خوابی دیگر
به مُردابی دیگر!
خوشا ماندابی دیگر
به مُردابی دیگر!
خوشا ماندابی دیگر
به ساحلی دیگر
به دریایی دیگر!
خوشا پر کشیدن، خوشا رهایی،
خوشا اگر نه رها زیستن، مردن به رهایی!
آه، این پرنده
در این قفسِ تنگ
نمی‌خواند.
امّا
دلی دارم و حسرتِ دُرناها.
و به هنگامی که مرغانِ مهاجر
در دریاچه‌ی ماهتاب
پارو می‌کشند،
خوشا رها کردن و رفتن!
خوابی دیگر
به مُردابی دیگر!
خوشا ماندابی دیگر
به مُردابی دیگر!
خوشا ماندابی دیگر
به ساحلی دیگر
به دریایی دیگر!
خوشا پر کشیدن، خوشا رهایی،
خوشا اگر نه رها زیستن، مردن به رهایی!
آه، این پرنده
در این قفسِ تنگ
نمی‌خواند.
رنج
رنج
من نمی دانم
که چرا انسان ، این دانا
در تکاپوهایش :
ره نبردست به اعجاز محبت ،
چه دلیلی دارد
که هنوز
مهربانی را نشناخته است ؟
و نمی داند در یک لبخند ،
چه شگفتی هایی پنهان است !
من بر آنم که درین دنیا
خوب بودن - به خدا - سهل ترین کار است
و نمی دانم
که چرا انسان ،
تا ابن حد ،
با خوبی
بیگانه است .
و همین درد مرا سخت می آزارد !
رنج
من نمی دانم
و همین درد مرا سخت می آزارد
که چرا انسان ، این دانا
این پیغمبر
در تکاپوهایش :
چیزی از عجزه آن سو تر
ره نبردست به اعجاز محبت ،
چه دلیلی دارد ؟
00000
چه دلیلی دارد
که هنوز
مهربانی را نشناخته است ؟
و نمی داند در یک لبخند ،
چه شگفتی هایی پنهان است !
00000
من بر آنم که درین دنیا
خوب بودن - به خدا - سهل ترین کار است
و نمی دانم
که چرا انسان ،
تا ابن حد ،
با خوبی
بیگانه است .
و همین درد مرا سخت می آزارد !
اگر به خانه من آمدي براي من اي مهربان چراغ
بياور
و يك دريچه كه از آن
به ازدحام كوچه ي خوشبخت بنگرم فروغ فرخزاد
کسي مرا به آفتاب
معرفي نخواهد کرد
کسي مرا به ميهماني گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردني ست فروغ فرخزاد
همه هستی من آیه تاریكیست
كه ترا در خود تكرار كنان
به سحرگاه شكفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد فروغ فرخزاد
هر چه دادم به او حلالش باد
غير از آن دل كه مفت بخشيدم
دل من كودكي سبكسر بود
خود ندانم چگونه رامش كرد
او كه ميگفت دوستت دارم
پس چرا زهر غم به جامش كرد فروغ فرخزاد
هیچ صیادی در جوی حقیری كه به گودالی می ریزد
مرواریدی صید نخواهد كرد فروغ فرخزاد
این چه عشقی است که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم
می گیریزی زمن و در طلبت
بازهم کوشش باطل دارم فروغ فرخزاد
عاقبت خط جاده پایان یافت
من رسیده ز ره غبار آلود
تشنه بر چشمه ره نبرد و دریغ
شهر من گور آرزویم بود
بياور
و يك دريچه كه از آن
به ازدحام كوچه ي خوشبخت بنگرم فروغ فرخزاد
کسي مرا به آفتاب
معرفي نخواهد کرد
کسي مرا به ميهماني گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردني ست فروغ فرخزاد
همه هستی من آیه تاریكیست
كه ترا در خود تكرار كنان
به سحرگاه شكفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد فروغ فرخزاد
هر چه دادم به او حلالش باد
غير از آن دل كه مفت بخشيدم
دل من كودكي سبكسر بود
خود ندانم چگونه رامش كرد
او كه ميگفت دوستت دارم
پس چرا زهر غم به جامش كرد فروغ فرخزاد
هیچ صیادی در جوی حقیری كه به گودالی می ریزد
مرواریدی صید نخواهد كرد فروغ فرخزاد
این چه عشقی است که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم
می گیریزی زمن و در طلبت
بازهم کوشش باطل دارم فروغ فرخزاد
عاقبت خط جاده پایان یافت
من رسیده ز ره غبار آلود
تشنه بر چشمه ره نبرد و دریغ
شهر من گور آرزویم بود
پيش از آن‌که واپسين نفس را برآرم
پيش از آن‌که پرده فرو افتد
پيش از پژمردن آخرين گل،
برآنم که زندگي کنم
برآنم که عشق بورزم
برآنم که "باشم".
در آن جهان ظلماني
در اين روزگار سرشار از فجايع
در اين دنياي پر از کينه
نزد کساني که نيازمند منند
کساني که نيازمند ايشانم
کساني که ستايش‌انگيزند،
تا دريابم
شگفتي کنم
باز شناسم
که‌ام؟
که مي‌توانم باشم
که مي‌خواهم باشم،
تا روزها بي‌ثمر نماند
ساعت‌ها جان يابد
و لحظه‌ها گران‌بار شود
هنگامي که مي‌خندم
هنگامي که مي‌گريم
هنگامي که لب مي‌بندم
در سفرم به سوي تو
به سوي خود
به سوي خدا
که راهي‌ست ناشناخته
پر خاک
ناهموار،
راهي که،باري
در آن گام مي‌گذارم
که در آن گام نهاده‌ام
و سرِ بازگشت ندارم
بي‌آن‌که ديده باشم شکوفايي گل‌ها را
بي‌آن‌که شنيده‌باشم خروش رودها را
بي‌آن‌که به شگفت در آيم از زيبايي حيات.
اکنون مرگ مي‌تواند
فراز آيد!
اکنون مي‌توانم به راه افتم!
اکنون مي‌توانم بگويم
که "زندگي" کرده‌ام!
پيش از آن‌که پرده فرو افتد
پيش از پژمردن آخرين گل،
برآنم که زندگي کنم
برآنم که عشق بورزم
برآنم که "باشم".
در آن جهان ظلماني
در اين روزگار سرشار از فجايع
در اين دنياي پر از کينه
نزد کساني که نيازمند منند
کساني که نيازمند ايشانم
کساني که ستايش‌انگيزند،
تا دريابم
شگفتي کنم
باز شناسم
که‌ام؟
که مي‌توانم باشم
که مي‌خواهم باشم،
تا روزها بي‌ثمر نماند
ساعت‌ها جان يابد
و لحظه‌ها گران‌بار شود
هنگامي که مي‌خندم
هنگامي که مي‌گريم
هنگامي که لب مي‌بندم
در سفرم به سوي تو
به سوي خود
به سوي خدا
که راهي‌ست ناشناخته
پر خاک
ناهموار،
راهي که،باري
در آن گام مي‌گذارم
که در آن گام نهاده‌ام
و سرِ بازگشت ندارم
بي‌آن‌که ديده باشم شکوفايي گل‌ها را
بي‌آن‌که شنيده‌باشم خروش رودها را
بي‌آن‌که به شگفت در آيم از زيبايي حيات.
اکنون مرگ مي‌تواند
فراز آيد!
اکنون مي‌توانم به راه افتم!
اکنون مي‌توانم بگويم
که "زندگي" کرده‌ام!
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
عشاق ناکام در شعر فارسی | ادبیات | 0 | |
|
شعر ویژه محرم | ادبیات | 0 | |
|
علی علیه السلام در شعر فارسی | ادبیات | 20 | |
|
شعر مازندرانی(طبری) با ترجمه | ادبیات | 1 | |
|
|
••๑۩๑۞๑۩๑ اخبار و تازه های شعر و ادبيات ๑۩๑۞๑۩๑ •• | ادبیات | 570 |