zahra mohammadi
عضو جدید
محققان در MIT و گروه پزشکي هاروارد نانوذرات ويژه‌اي (نانوخارها) ساخته‌اند که مي‌تواند به ديواره‌هاي سرخرگ چسبيده و به آهستگي محموله‌هاي دارويي خود را رها کنند. اين سيستم به صورت بالقوه يک جايگزين مناسب براي استنت‌هاي (Stent) رهاکننده- دارو در بعضي از بيماران داراي بيماري قلبي- عروقي، ارائه مي‌کند.
يکي از روش‌هاي استاندارد کنوني براي درمان سرخرگ‌هاي آسيب‌ديده و مسدود‌شده، کاشت يک استنت مجرادار مي‌باشد که سرخرگ را باز نگه مي‌دارد و داروهايي از قبيل پاکليتاکسل را رها مي کند. اين محققان اميد دارند که براي درمان آسيب قرار گرفته در مکان‌هايي که براي اين استنت مناسب نيستند- مانند نزديک يک انشعاب در سرخرگ-نانوخارهاي جديدشان را بتوان همراه با اين استنت‌ها يا بجاي آنها استفاده کرد.
اين نانوخارها يک ساختار معروف به غشاء سرداب را هدف‌گيري مي‌کنند. اين غشاء روي ديوارهاي سرخرگ قرار دارد، اما فقط هنگامي که اين ديوارها صدمه مي‌بينند، در معرض قرار مي گيرد. اين محققان براي ساخت نانوذرات‌شان مجموعه‌اي از رشته‌هاي پپتيدي کوتاه را بررسي کردند؛ تا آن رشته پپتيدي که مؤثرترين پيوند را با مولکول‌هاي روي سطح غشاء سرداب، ايجاد مي‌کند؛ را پيدا کنند. آنها بهترين رشته (رشته هفت-آمينو-اسيد بنام C11) را براي روکش‌دهي لايه بيروني نانوذرات‌شان، استفاده کردند.
هسته داخلي اين نانوذرات، دارويي را حمل مي‌کند که با زنجيره پليمري بنام PLA پيوند داده است. اين دارو فقط هنگامي که از اين زنجيره پليمري جدا شود، مي‌تواند رها شود. اين جداسازي به تدريج با يک واکنش بنام هيدروليز استر اتفاق مي‌افتد.
http://www.www.www.iran-eng.ir/mhtml:file://E:\flash\SAM\New Folder\ستاد توسعه فناوری نانو اخبار نانوساختارها درمان بيماري‌هاي قلبي با کمک نانوخارها.mht!http://nano.ir/news/attach/3542.JPG
اين نانوخارها مي‌توانند به ديواره‌هاي سرخرگ چسبيده و به آهستگي محموله‌هاي دارويي خود را رها کنند.
اين نانوذرات که نانوخار ناميده شده‌اند با قطعه‌هاي پروتئيني ريزي روکش‌داده مي‌شوند. اين قطعه‌هاي پروتئيني به آنها اجازه مي‌دهند که به ديواره‌هاي سرخرگ آسيب‌ديده بچسبند. آنها به محض چسبيدن مي‌توانند داروهايي از قبيل پاکليتاکسل را رها کنند. اين دارو از تقسيم سلولي جلوگيري مي‌کند و از رشد محل التيام زخم که مي‌تواند سرخرگ‌ها را مسدود کند، ممانعت مي‌کند.اين نانوخارها مي‌توانند به ديواره‌هاي سرخرگ چسبيده و به آهستگي محموله‌هاي دارويي خود را رها کنند.
يکي از روش‌هاي استاندارد کنوني براي درمان سرخرگ‌هاي آسيب‌ديده و مسدود‌شده، کاشت يک استنت مجرادار مي‌باشد که سرخرگ را باز نگه مي‌دارد و داروهايي از قبيل پاکليتاکسل را رها مي کند. اين محققان اميد دارند که براي درمان آسيب قرار گرفته در مکان‌هايي که براي اين استنت مناسب نيستند- مانند نزديک يک انشعاب در سرخرگ-نانوخارهاي جديدشان را بتوان همراه با اين استنت‌ها يا بجاي آنها استفاده کرد.
اين نانوخارها يک ساختار معروف به غشاء سرداب را هدف‌گيري مي‌کنند. اين غشاء روي ديوارهاي سرخرگ قرار دارد، اما فقط هنگامي که اين ديوارها صدمه مي‌بينند، در معرض قرار مي گيرد. اين محققان براي ساخت نانوذرات‌شان مجموعه‌اي از رشته‌هاي پپتيدي کوتاه را بررسي کردند؛ تا آن رشته پپتيدي که مؤثرترين پيوند را با مولکول‌هاي روي سطح غشاء سرداب، ايجاد مي‌کند؛ را پيدا کنند. آنها بهترين رشته (رشته هفت-آمينو-اسيد بنام C11) را براي روکش‌دهي لايه بيروني نانوذرات‌شان، استفاده کردند.
هسته داخلي اين نانوذرات، دارويي را حمل مي‌کند که با زنجيره پليمري بنام PLA پيوند داده است. اين دارو فقط هنگامي که از اين زنجيره پليمري جدا شود، مي‌تواند رها شود. اين جداسازي به تدريج با يک واکنش بنام هيدروليز استر اتفاق مي‌افتد.
