حرف نميزند ..نميشنود..حتي با اشاره...فقط ميبافد...هر مُدل كه بخواهي...رنگ و وارنگ..زندگيش ميان ِ همين ميله هاي بافتني ميگذرد...انديشه هايش لابلاي همين كلاف هاي سردرگُم ..او ميبافد ...ومن ميپوشم...ژاكت ِ قرمزي كه او برايم بافته است...من حرف ميزنم...ميشنوم...بي اشاره...و فكر ميكنم زندگيم چيزي...