باران
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
لحظه ها را در سکوتِ لبهایت می شمرم
و زندگیم را در برقِ نگاهت می سازم
تو را در باغی پر از اطلسی هایِ روشن
و پر از مریم هایِ سپید می نشانم و
برایت ترانۀ باران می خوانم.
زندگی قافیۀ باران است
من اگر پائیزم
و درختانِ امیدم همه بی برگ شدند
تو بهاری
و به اندازۀ بارانِ خدا زیبائی.
زودتر بيا
من زير باران ايستاده‌ام
و انتظار تو را می‌کشم.
چتری روی سرم نيست
می‌خواهم قدم‌هايت را، با تعداد قطره‌های باران شماره کنم
تو قبل از پايان باران می‌رسی
يا باران قبل از آمدن توبه پايان می‌رسد؟
مرا که ملالی نيست
حتا اگر صدسال هم زير باران بدون چتر بمانم
نه از بوی ياس باران خورده خسته می‌شوم
نه از خاکی که باران غبار را از آن ربوده است.
هروقت چلچله برايت نغمه‌ی دلتنگی خواند
و خواستی ديوار را از ميان ديدارهايمان برداری بيا
من تا آخرين فصل باران منتظرت می‌مانم.
من زير باران ايستاده‌ام
و انتظار تو را می‌کشم.
چتری روی سرم نيست
می‌خواهم قدم‌هايت را، با تعداد قطره‌های باران شماره کنم
تو قبل از پايان باران می‌رسی
يا باران قبل از آمدن توبه پايان می‌رسد؟
مرا که ملالی نيست
حتا اگر صدسال هم زير باران بدون چتر بمانم
نه از بوی ياس باران خورده خسته می‌شوم
نه از خاکی که باران غبار را از آن ربوده است.
هروقت چلچله برايت نغمه‌ی دلتنگی خواند
و خواستی ديوار را از ميان ديدارهايمان برداری بيا
من تا آخرين فصل باران منتظرت می‌مانم.
بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب
که باغ ها همه بیدار و بارور گردند
بخوان ‚ دوباره بخوان ‚ تا کبوتران سپید
به آشیانه خونین دوباره برگردند
بخوان به نام گل سرخ در رواق سکوت
که موج و اوج طنینش ز دشت ها گذرد
پیام روشن باران
ز بام نیلی شب
که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد
ز خشک سال چه ترسی
که سد بسی بستند
نه در برابر آب
که در برابر نور
و در برابر آواز
و در برابر شور
در این زمانه ی عسرت
به شاعران زمان برگ رخصتی دادند
که از معاشقه ی سرو و قمری و لاله
سرودها بسرایند ژرف تر از خواب
زلال تر از آب
تو خامشی که بخواند ؟
تو می روی که بماند ؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند ؟
از این گریوه به دور
در آن کرانه ببین
بهار آمده
از سیم خاردار
گذشته
حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست
هزار اینه جاری ست
هزار اینه
اینک
به همسرایی قلب تو می تپد با شوق
زمین تهی دست ز رندان
همین تویی تنها
که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی
که باغ ها همه بیدار و بارور گردند
بخوان ‚ دوباره بخوان ‚ تا کبوتران سپید
به آشیانه خونین دوباره برگردند
بخوان به نام گل سرخ در رواق سکوت
که موج و اوج طنینش ز دشت ها گذرد
پیام روشن باران
ز بام نیلی شب
که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد
ز خشک سال چه ترسی
که سد بسی بستند
نه در برابر آب
که در برابر نور
و در برابر آواز
و در برابر شور
در این زمانه ی عسرت
به شاعران زمان برگ رخصتی دادند
که از معاشقه ی سرو و قمری و لاله
سرودها بسرایند ژرف تر از خواب
زلال تر از آب
تو خامشی که بخواند ؟
تو می روی که بماند ؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند ؟
از این گریوه به دور
در آن کرانه ببین
بهار آمده
از سیم خاردار
گذشته
حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست
هزار اینه جاری ست
هزار اینه
اینک
به همسرایی قلب تو می تپد با شوق
زمین تهی دست ز رندان
همین تویی تنها
که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی
شفیعی کدکنی
روزهایم خاکستریست ؛
چه کسی صدای باران را با خود به این حوالی خواهد آورد؟
کاش ابرها کمی مهربانتر بودند .
چه کسی صدای باران را با خود به این حوالی خواهد آورد؟
کاش ابرها کمی مهربانتر بودند .
بیا ای چارهٔ غم، دل حزین است
بیا باران نسیان در کمین است
بیا نیلوفرانه غم برانیم
بیا با مرغ شب از عشق خوانیم
بیا نجوا کنیم اندوهمان را
بیا تا بشکنیم بغض نهان را
بیا تا مهربانی ها بکاریم
به پای دانه اش باران بباریم
بیا یکدم در آغوشت بگیرم
برای دیدن رویت بمیرم
بیا درمان کن این تنهاییم را
سکوت خانه و ویرانیم را
بیا کاین ناله‌ها از روی درد است
نفس در سینه‌ام خاموش و سرد است
بیا دل را ببین بی تاب گشته
به کنج خلوتش تنها و خسته
بیا گیسوی ظلمت را بچینیم
به شب چون اختران با هم نشینیم
بیا باران نسیان در کمین است
بیا نیلوفرانه غم برانیم
بیا با مرغ شب از عشق خوانیم
بیا نجوا کنیم اندوهمان را
بیا تا بشکنیم بغض نهان را
بیا تا مهربانی ها بکاریم
به پای دانه اش باران بباریم
بیا یکدم در آغوشت بگیرم
برای دیدن رویت بمیرم
بیا درمان کن این تنهاییم را
سکوت خانه و ویرانیم را
بیا کاین ناله‌ها از روی درد است
نفس در سینه‌ام خاموش و سرد است
بیا دل را ببین بی تاب گشته
به کنج خلوتش تنها و خسته
بیا گیسوی ظلمت را بچینیم
به شب چون اختران با هم نشینیم
قصۀ باران
مي زند بر شيشه، باران
دوباره مرا مي كشد سوي خيابان، باران
مي شوم حيران، مي روم زير باران
به عشق بارِ ديگر ديدن باران
اما باز هم خبري نيست از باران
دوباره زنده مي شود، خاطرات من و باران
دوباره مي بارم، من هم همراه باران
هر چند مدتهاست
كه ديگر خبري نيست از باران
اما چه كنم
مرحمِ اين دلِ كوير شده از بي آبي
فقط باران است و فقط باران است و فقط باران
حامد ميرزا آقايي
باران
**پرتو کرمانشاهی**
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از خویش می گریزم در این دیار، باران
دلتنگ روزگارم بر من ببار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]بغض گلوی ما را باری تو ترجمان باش
ای بی شکیب باران ای بی قرار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]در هق هق شبانه ماند ه به عاشقی مست
نجوای ناودانها در رهگذار باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از همرهان درین باغ با من چه مهربان بود
بیدی که گریه میکرد در جویبار باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]بر فرق کوه بشکن مینای همتت را
خشکید چشم چشمه از انتظار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]با خنجر زلالت بشکاف پرده ها را
اسب و سوار گم شد در این غبار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از آن غزال زخمی برگیر خستگی را
با کاسه های سنگاب در کوهسار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]وه زانکه دل بریدن از خویش و با تو بودن
تا روزهای پیچان تا آبشار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]دلتنگ این دیارم ای غمگسار پرتو
در من ترانه سرکن با این بهار، باران[/FONT]
دلتنگ روزگارم بر من ببار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]بغض گلوی ما را باری تو ترجمان باش
ای بی شکیب باران ای بی قرار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]در هق هق شبانه ماند ه به عاشقی مست
نجوای ناودانها در رهگذار باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از همرهان درین باغ با من چه مهربان بود
بیدی که گریه میکرد در جویبار باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]بر فرق کوه بشکن مینای همتت را
خشکید چشم چشمه از انتظار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]با خنجر زلالت بشکاف پرده ها را
اسب و سوار گم شد در این غبار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]از آن غزال زخمی برگیر خستگی را
با کاسه های سنگاب در کوهسار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]وه زانکه دل بریدن از خویش و با تو بودن
تا روزهای پیچان تا آبشار، باران [/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]دلتنگ این دیارم ای غمگسار پرتو
در من ترانه سرکن با این بهار، باران[/FONT]
**پرتو کرمانشاهی**
دریای من, به ابر سپردم بیاورد
یک آسمان بهانه ی باران برای تو
ناقابل است بیشتر از این نداشتم
رخصت بده نفس بکشم در هوای تو
باران گرفت نیزه و قصد مصاف کرد
آتش نشست و خنجر خود را غلاف کردگویی که آسمان سر نطقی فصیح داشت
با رعد سرفه های گران سینه صاف کرد
تا راز عشق ما به تمامی بیان شود
با آب دیده آتش دل ائتلاف کرد
جایی دگر برای عبادت نیافت عشق
آمد به گرد طایفه ی ما طواف کرد
اشراق هر چه گشت ضریحی دگر نیافت
در گوشه ای ز مسجد دل اعتکاف کرد
تقصیر عشق بود که خون کرد بی شمارتا راز عشق ما به تمامی بیان شود
با آب دیده آتش دل ائتلاف کرد
جایی دگر برای عبادت نیافت عشق
آمد به گرد طایفه ی ما طواف کرد
اشراق هر چه گشت ضریحی دگر نیافت
در گوشه ای ز مسجد دل اعتکاف کرد
باید به بی گناهی دل اعتراف کرد
قيصر امين پور
بگذار تا بگريم چون ابر در بهاران
كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران
هر كو شراب فرقت روزي چشيده باشد
داند كه سخت باشد قطع اميدواران
با ساربان بگویید احوال اب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران
هر كو شراب فرقت روزي چشيده باشد
داند كه سخت باشد قطع اميدواران
با ساربان بگویید احوال اب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
بوسۀ باران
غیر از این داغ که در سینه سوزان دارم
چه گل از گلشن عشق تو به دامان دارم ؟
این همه خاطر آشفته و مجموعه ی رنج
یادگاری ست کزان زلف پریشان دارم
به هواداریت ای پاک نسیم سحری
شور و آشفتگی گرد بیابان دارم
مگذر ای خاطره ی او ز کنارم مگذر
موج بی ساحل اشکم سر طوفان دارم
خار خشکم مزن ای برق به جانم آتش
که هنوز آرزوی بوسه ی باران دارم
غنچه آسا نشوم خیره به خورشید سحر
من که با عطر غمت سر به گریبان دارم
شمع سوزانم و روشن بود از آغازم
که من سوخته سامان چه به پایان دارم
شفیعی کدکنی
غیر از این داغ که در سینه سوزان دارم
چه گل از گلشن عشق تو به دامان دارم ؟
این همه خاطر آشفته و مجموعه ی رنج
یادگاری ست کزان زلف پریشان دارم
به هواداریت ای پاک نسیم سحری
شور و آشفتگی گرد بیابان دارم
مگذر ای خاطره ی او ز کنارم مگذر
موج بی ساحل اشکم سر طوفان دارم
خار خشکم مزن ای برق به جانم آتش
که هنوز آرزوی بوسه ی باران دارم
غنچه آسا نشوم خیره به خورشید سحر
من که با عطر غمت سر به گریبان دارم
شمع سوزانم و روشن بود از آغازم
که من سوخته سامان چه به پایان دارم
شفیعی کدکنی
دل گرفته ی من همچو ابر بارانی
گشایشی مگر از گریه ی شبانه گرفت
آره بارون میومد
آره بارون میومد خوب یادمه
مث آخرای قصه، که آدم می ره به رویا
آره بارون میومد خوب یادمه
آره بارون میومد خوب یادمه
زیر لب زمزمه کردم
کی می تونه این دل دیوونه رو از من بگیره؟
اون قَدَر باشه که من این دل و دستش بدم و چیزی نپرسه
دیگه حرفی نمونه بعد نگاهش
آره بارون میومد خوب یادمه
آره بارون میومد خوب یادمه
یه غروب بود روی گونه هات
دو تا قطره که آخرش نگفتی بارونه یا اشک چشمات
اما فرقی هم نداره
کار از این حرفا گذشته
دیگه قلبم سر جاش نیست
آره بارون میومد خوب یادمه
آره بارون میومد خوب یادمه
خیلی سال پیش
توی خوابم دیده بودم تو رو با گونه ی خیست
اونجا هم نشد بپرسم بارونه یا اشک چشمات
اونجا هم نشد بپرسم
اونجا هم نشد بپرسم بارونه یا اشک چشمات
اونجا هم نشد بپرسم
آره بارون میومد خوب یادمه
آره بارون میومد خوب یادمه
آسفالت،
باران خورده،
مثل فلس ماهی‌ها،
از روشنی، گاهی،
بر هستی اشیا گواهی‌ها.
تنهایی‌ای
آن‌سان که حتی سایه‌ات با تو
گاه آید و گاهی نمی‌آید
در بی‌پناهی‌ها.
* از کتاب «آواز باد و باران». سرودهٔ محمدرضا شفیعی‌کدکن
باران خورده،
مثل فلس ماهی‌ها،
از روشنی، گاهی،
بر هستی اشیا گواهی‌ها.
تنهایی‌ای
آن‌سان که حتی سایه‌ات با تو
گاه آید و گاهی نمی‌آید
در بی‌پناهی‌ها.
* از کتاب «آواز باد و باران». سرودهٔ محمدرضا شفیعی‌کدکن
تن تو ظهر تابستون رو به یادم می یاره
رنگ چشمای تو بارون رو به یادم می یاره
وقتی نیستی زندگی فرقی با زندون نداره
قهر تو تلخی زندون رو به یادم می یاره
من نیازم تو رو هر روز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه
تو بزرگی مثل اون لحظه که بارون می زنه
تو همون خونی که هر لحظه تو رگهای منه
تو مثل خواب گل سرخی، لطیفی مثل خواب
من همونم که اگه بی تو باشه جون می کنه
من نیازم تو رو هر روز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه
تو مثل وسوسه ی شکار یک شاپرکی
تو مثل شوق رها کردن یک بادبادکی
تو همیشه مثل یک قصه پراز حادثه ای
من نیازم تو رو هرروز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه
تو قشنگی مثل شکل هایی که ابرها می سازن
گل های اطلسی از دیدنه تو رنگ می بازن
اگه مردای تو قصه بدونن که اینجایی
برای بردنِ تو با اسب بالدار می تاز ن
من نیازم تو رو هرروز دیدنه
از لبت دوست دارم شنیدنه
شبی از پشت یک تنهایی نمناک وبارانی ,
تورا با لهجه گل های نیلوفر صدا کردم.
تمام شب را برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم.
من روح پاك آسمان را دوست دارم
آرامش اين بيكران را دوست دارم
وقتي هوا پر مي شود از عطر گلها
پرواز سوي آسمان را دوست دارم
اي كاش طبع شاعر باران ببارد
من آن غزلهاي روان را دوست دارم
هم نقش گل را در بهاران مي پسندم
هم برگريزان خزان را دوست دارم
پروانه خاموش گلزار وجودم
پروانه ام، پروانه ها را دوست دارم
يا رب توئي فرمانرواي ملك هستي
هر چه تو مي خواهي همان را دوست دارم
آرامش اين بيكران را دوست دارم
وقتي هوا پر مي شود از عطر گلها
پرواز سوي آسمان را دوست دارم
اي كاش طبع شاعر باران ببارد
من آن غزلهاي روان را دوست دارم
هم نقش گل را در بهاران مي پسندم
هم برگريزان خزان را دوست دارم
پروانه خاموش گلزار وجودم
پروانه ام، پروانه ها را دوست دارم
يا رب توئي فرمانرواي ملك هستي
هر چه تو مي خواهي همان را دوست دارم