صائب تبریزی
صائب تبریزی
صائب تبریزی
از قاصدان شنیدن پیغام دوستان
گل را به دست دیگری از باغ چیدن است
گل را به دست دیگری از باغ چیدن است
وصف گل
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
گل سرخ
گل سرخ
گل سرخ
او مرا برد به باغ گل سرخ
و به گیسو های مضطربم در تاریکی گل سرخی زد
و سر انجام برگ گل سرخی با من خوابید
ای کبوترهای مغلوج
ای درختان بی تجربه یائسه ای پنجره های کور
زیر قلبم و در اعماق کمرگاهم کنون
گل سرخی دارد می روید
گل سرخ
سرخ
مثل یک پرچم در رستاخیز
آه من آبستن هستم آبستن آبستن
فروغ فرخزاد
گل سرخ
گل سرخ
او مرا برد به باغ گل سرخ
و به گیسو های مضطربم در تاریکی گل سرخی زد
و سر انجام برگ گل سرخی با من خوابید
ای کبوترهای مغلوج
ای درختان بی تجربه یائسه ای پنجره های کور
زیر قلبم و در اعماق کمرگاهم کنون
گل سرخی دارد می روید
گل سرخ
سرخ
مثل یک پرچم در رستاخیز
آه من آبستن هستم آبستن آبستن
فروغ فرخزاد
عبید زاکانی
عبید زاکانی
از شکوفه شاهدان باغ معجز بسته‌اند
نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند
نقشبندان طبیعت گوئیا بر شاخ گل
نقشهای تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند
بسکه در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند
در چمنها راه بر خورشید خاور بسته‌اند
لاف ضحاکی زند گل لاجرم از عدل شاه
بر سر بازارهایش دستها بر بسته‌اند
طایران گلشن قدس از برای افتخار
حرز مدح شاه بر اطراف شهپر بسته‌اند
گل نگر بر تخت بستان بر سر افسر بافته
آب حیوان خورده و ملک سکندر یافته
عبید زاکانی
از شکوفه شاهدان باغ معجز بسته‌اند
نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند
نقشبندان طبیعت گوئیا بر شاخ گل
نقشهای تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند
بسکه در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند
در چمنها راه بر خورشید خاور بسته‌اند
لاف ضحاکی زند گل لاجرم از عدل شاه
بر سر بازارهایش دستها بر بسته‌اند
طایران گلشن قدس از برای افتخار
حرز مدح شاه بر اطراف شهپر بسته‌اند
گل نگر بر تخت بستان بر سر افسر بافته
آب حیوان خورده و ملک سکندر یافته
گل گلدون من شکسته در باد
تو بیا تا دلم نکرده فریاد
گل شب بو دیگه شب بو نمی ده
کی گل شب بو رو از شاخه چیده
گوشه ی آسمون پر رنگین کمون
من مث تاریکی تو مثل مهتاب
اگه باد از سر زلف تو نگذره
من میرم گم میشم تو جنگل خواب
گل گلدون من ماه ایوون من
از تو تنها شدم چون ماهی از آب
گل هر آرزو رفته از رنگ و بو
من شدم رودخونه دلم یه مرداب
آسمون آبی میشه اما گل خورشید
رو شاخه های بید دلش می گیره
دره مهتابی میشه اما گل مهتاب
از برکه های خواب بالا نمیره
تو که دست تکون میدی
به ستاره جون میدی
میشکفه گل از گل باغ
وقتی چشمات هم میاد
دو ستاره کم میاد
می سوزه شقایق از داغ
سيمين غانم
تو بیا تا دلم نکرده فریاد
گل شب بو دیگه شب بو نمی ده
کی گل شب بو رو از شاخه چیده
گوشه ی آسمون پر رنگین کمون
من مث تاریکی تو مثل مهتاب
اگه باد از سر زلف تو نگذره
من میرم گم میشم تو جنگل خواب
گل گلدون من ماه ایوون من
از تو تنها شدم چون ماهی از آب
گل هر آرزو رفته از رنگ و بو
من شدم رودخونه دلم یه مرداب
آسمون آبی میشه اما گل خورشید
رو شاخه های بید دلش می گیره
دره مهتابی میشه اما گل مهتاب
از برکه های خواب بالا نمیره
تو که دست تکون میدی
به ستاره جون میدی
میشکفه گل از گل باغ
وقتی چشمات هم میاد
دو ستاره کم میاد
می سوزه شقایق از داغ
سيمين غانم
فصل گل و طرف جویبار و لب کشت
با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت
پیش آر قدح که باده نوشان صبوح
آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت
با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت
پیش آر قدح که باده نوشان صبوح
آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت
ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست
می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست...
دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست
می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست...
((مسعود آصفي))
((مسعود آصفي))
((مسعود آصفي))
چو بلبل از وصال روي گل مست و غزلخوان شد
سرود عشق او سر لوحه مرغان بستان شد
بگوشم بلبل دلداده گفتا حال را درياب
كه ناگه اين خبر آمد كه جان در كوي جانان شد
مراد از زندگي در راه عشق از خود گذشتنها ست
كجا ديدي مريد عشق پايش سست و لرزان شد
اگر تيرم زني جانم فداي ناز شستت باد
چو پامال تو شد خونم دلم از شوق شادان شد
خدايا كي توانم ديد؟كان سرمست شهر آشوب
شده صياد جان من ولي صيد حريفان شد
ميان سجده ديدم نرگس مخمور جانانه
هزاران رخنه زان نرگس به طاق كاخ ايمان شد
شد از ناليدن من ناله درني صور در محشر
زسوز و ساز من صد نغمه در صوت هزاران شد
لبت همچون صدف چون واشود گوهر برون ريزد
خزان خاطرم از فيض لعلت چون بهاران شد
دلا چون دست گيري خسته جاني را ز صدق جان
يقين در روز آخر دستگيرت دست سبحان شد
كنون با كلك خوش بنويس بر سر لوحه زرين
كه شعر آصفي چون در تاج شهر ياران شد
*****************************************
سرود عشق او سر لوحه مرغان بستان شد
بگوشم بلبل دلداده گفتا حال را درياب
كه ناگه اين خبر آمد كه جان در كوي جانان شد
مراد از زندگي در راه عشق از خود گذشتنها ست
كجا ديدي مريد عشق پايش سست و لرزان شد
اگر تيرم زني جانم فداي ناز شستت باد
چو پامال تو شد خونم دلم از شوق شادان شد
خدايا كي توانم ديد؟كان سرمست شهر آشوب
شده صياد جان من ولي صيد حريفان شد
ميان سجده ديدم نرگس مخمور جانانه
هزاران رخنه زان نرگس به طاق كاخ ايمان شد
شد از ناليدن من ناله درني صور در محشر
زسوز و ساز من صد نغمه در صوت هزاران شد
لبت همچون صدف چون واشود گوهر برون ريزد
خزان خاطرم از فيض لعلت چون بهاران شد
دلا چون دست گيري خسته جاني را ز صدق جان
يقين در روز آخر دستگيرت دست سبحان شد
كنون با كلك خوش بنويس بر سر لوحه زرين
كه شعر آصفي چون در تاج شهر ياران شد
*****************************************
*مسعود آصفی*
*مسعود آصفی*
*مسعود آصفی*
*خواب شبنم*
خوشا عشق و خوشا لرزیدن دل
غلام نرگست گردیدن دل
خوشا نقش رخت در جام دیدن
جهان بین گشتن و جان دیدن دل
خوشا چون سایه ی گیسوی دلدار
کف پای تو را بوسیدن دل
خوشا فصل بهار و موسم گل
ز باغ عارضت گل چیدن دل
خوشا در لحظه های شور و مستی
بجز حرف تو را نشنیدن دل
خوشا قیس و تف صحرای سوزان
قفای کاروان زاریدن دل
خوشا چون خواب شبنم بر رخ گل
به روی دامنت خوابیدن دل
خوشا در لحظه های بیقراری
اناالحق گفتن و شوریدن دل
خوشا از لعل نوشین تو ای دوست
کلام عشق را بشنیدن دل
خوشا چون بلبل سرمست و شیدا
به یاد روی گل نالیدن دل
خوشا چون غنچه های نو رسیده
قبا از برگ گل پوشیدن دل
خوشا چون آصفی با شعر شیرین
به افکار سیه تازیدن دل
خوشا عشق و خوشا لرزیدن دل
غلام نرگست گردیدن دل
خوشا نقش رخت در جام دیدن
جهان بین گشتن و جان دیدن دل
خوشا چون سایه ی گیسوی دلدار
کف پای تو را بوسیدن دل
خوشا فصل بهار و موسم گل
ز باغ عارضت گل چیدن دل
خوشا در لحظه های شور و مستی
بجز حرف تو را نشنیدن دل
خوشا قیس و تف صحرای سوزان
قفای کاروان زاریدن دل
خوشا چون خواب شبنم بر رخ گل
به روی دامنت خوابیدن دل
خوشا در لحظه های بیقراری
اناالحق گفتن و شوریدن دل
خوشا از لعل نوشین تو ای دوست
کلام عشق را بشنیدن دل
خوشا چون بلبل سرمست و شیدا
به یاد روی گل نالیدن دل
خوشا چون غنچه های نو رسیده
قبا از برگ گل پوشیدن دل
خوشا چون آصفی با شعر شیرین
به افکار سیه تازیدن دل
EVER GREEN
عضو جدید
میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
که بو کنید دهان مرا چه بو دارد
که هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد
خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد
کسی که ساقی باقی ماه رو دارد
در آن میانه کسی نیست کو گلو دارد
چو مریمی که نه معشوقه و نه شو دارد
چه عشق دارد با ما چه جست و جو دارد
زهی وجود لطیف و ظریف کو دارد
ز رشک آن که گل سرخ صد عدو دارد
ز من رمیده که او خوی گفت و گو دارد
که بو کنید دهان مرا چه بو دارد
به باغ خود همه مستند لیک نی چون گلکه هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد
چو سال سال نشاطست و روز روز طربخنک مرا و کسی را که عیش خو دارد
چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گلکسی که ساقی باقی ماه رو دارد
به باغ جمله شراب خدای مینوشنددر آن میانه کسی نیست کو گلو دارد
عجایبند درختانش بکر و آبستنچو مریمی که نه معشوقه و نه شو دارد
هزار بار چمن را بسوخت و بازآراستچه عشق دارد با ما چه جست و جو دارد
وجود ما و وجود چمن بدو زندهستزهی وجود لطیف و ظریف کو دارد
چراست خار سلحدار و ابر روی ترشز رشک آن که گل سرخ صد عدو دارد
چو آینه‌ست و ترازو خموش و گویا یارز من رمیده که او خوی گفت و گو دارد
من به هنگام شکوفایی گلها در دشت باز بر می‌گردم
و صدا می‌زنم
«آی..
باز کن پنجره را - در بگشا-
که بهاران آمد
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد!
باز کن پنجره را
که پرستو پر می‌شوید در چشمه نور
که قناری می‌خواند
می‌خواند آواز سرور
که:
بهاران آمد
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد!»
«آی..
باز کن پنجره را - در بگشا-
که بهاران آمد
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد!
باز کن پنجره را
که پرستو پر می‌شوید در چشمه نور
که قناری می‌خواند
می‌خواند آواز سرور
که:
بهاران آمد
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد!»
«حمید مصدق»
فریدون مشیری
فریدون مشیری
مرسی عزیزم!
فریدون مشیری
مرسی عزیزم!
ديدمت، آهسته پرسيدمت
خواندمت، بر ره گل افشاندمت
آمدي، بر بام جان پر زدي
همچو نور، بر ديده بنشاندمت
بردمت، تا کهکشان‌هاي عشق
پر کشان، تا بي نشان‌هاي عشق
گفتمت، افتاده در پاي عشق
زندگيست، روياي زيباي عشق
مي روي، چون بوي گل از برم
رفتنت، کي مي شود باورم
بوده‌اي، چون تاج گل بر سرم
تا ابد، ياد تو را مي‌برم
خواندمت، بر ره گل افشاندمت
آمدي، بر بام جان پر زدي
همچو نور، بر ديده بنشاندمت
بردمت، تا کهکشان‌هاي عشق
پر کشان، تا بي نشان‌هاي عشق
گفتمت، افتاده در پاي عشق
زندگيست، روياي زيباي عشق
مي روي، چون بوي گل از برم
رفتنت، کي مي شود باورم
بوده‌اي، چون تاج گل بر سرم
تا ابد، ياد تو را مي‌برم
فرید احمدی
فرید احمدی
عابرای بی‌احساس، پا گذاشتن روی یاس
ساقه‌هاشو شكستن، آدمای ناسپاس
یه باغبون دیگه، شبونه یاس‌و برداشت
پنهون زنامحرما، تو باغ دیگه‌ای كاشت
فرید احمدی
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]یه روز یه باغبونی، یه مرد آسمونی
نهالی كاشت میون، باغچه مهربونی[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]
می گفت سفر كه رفتم، یه روز و روزگاری
این بوته‌ی یاس من، می‌مونه یادگاری[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هر روز غروب عطر یاس، تو كوچه‌ها می‌پیچید
میون كوچه باغا، بوی خدا می پیچید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اونایی كه نداشتن، از خوبیا نشونه
دیدن كه خوبی یاس، باعث زشتیشونه[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]نهالی كاشت میون، باغچه مهربونی[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]
می گفت سفر كه رفتم، یه روز و روزگاری
این بوته‌ی یاس من، می‌مونه یادگاری[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هر روز غروب عطر یاس، تو كوچه‌ها می‌پیچید
میون كوچه باغا، بوی خدا می پیچید[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اونایی كه نداشتن، از خوبیا نشونه
دیدن كه خوبی یاس، باعث زشتیشونه[/FONT]
عابرای بی‌احساس، پا گذاشتن روی یاس
ساقه‌هاشو شكستن، آدمای ناسپاس
[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]یاس جوون برگمون، تكیه زدش به دیوار
خواست بزنه جوونه، اما سر اومد بهار[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif][FONT=arial, helvetica, sans-serif]یاس جوون برگمون، تكیه زدش به دیوار
خواست بزنه جوونه، اما سر اومد بهار[/FONT]
یه باغبون دیگه، شبونه یاس‌و برداشت
پنهون زنامحرما، تو باغ دیگه‌ای كاشت
[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هزار ساله كوچه‌ها، پر میشه از عطر یاس
اما مكان اون گل، مونده هنوز ناشناس [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هزار ساله كوچه‌ها، پر میشه از عطر یاس
اما مكان اون گل، مونده هنوز ناشناس [/FONT]
علی معلم دامغانی
علی معلم دامغانی
علی معلم دامغانی
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گلشن ای نازنین، بشکفد بعد از این
دل نماند حزین، مژدگانی بهار است
ای گلستان گل، جان تو جان گل
گل به قربان گل، مژدگانی بهار است[/FONT]
دل نماند حزین، مژدگانی بهار است
ای گلستان گل، جان تو جان گل
گل به قربان گل، مژدگانی بهار است[/FONT]
کار ما نیست شناسایی “راز” گل سرخ ،
کار ما شاید این است
که در “افسون” گل سرخ شناور باشیم.
پشت دانایی اردو بزنیم.
دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم.
صبح ها وقتی خورشید ، در می آید متولد بشویم.
هیجان ها را پرواز دهیم.
روی ادراک فضا ، رنگ ، صدا ، پنجره گل نم بزنیم.
آسمان را بنشانیم میان دو هجای “هستی”.
ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم.
بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.
نام را باز ستانیم از ابر،
از چنار، از پشه، از تابستان.
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم.
کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم.
سهراب سپهري
کار ما شاید این است
که در “افسون” گل سرخ شناور باشیم.
پشت دانایی اردو بزنیم.
دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم.
صبح ها وقتی خورشید ، در می آید متولد بشویم.
هیجان ها را پرواز دهیم.
روی ادراک فضا ، رنگ ، صدا ، پنجره گل نم بزنیم.
آسمان را بنشانیم میان دو هجای “هستی”.
ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم.
بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.
نام را باز ستانیم از ابر،
از چنار، از پشه، از تابستان.
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم.
کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم.
سهراب سپهري
هما مير افشار
هما مير افشار
هما مير افشار
...سبز گشتم ، زنو جوانه زدم
با تو گل كردم و بهار شدم
هر رگم جوي خون هستي شد
پر شدم ، پر ز اتنظار شدم...
با تو گل كردم و بهار شدم
هر رگم جوي خون هستي شد
پر شدم ، پر ز اتنظار شدم...
ملک الشعرای بهار
ملک الشعرای بهار
ملک الشعرای بهار
به گلگشت جنان گل می‌فرستم
به رضوان شاخ سنبل می‌فرستم
به رضوان شاخ سنبل می‌فرستم
حدیث خوش به قمری می‌سرایم
سرود خوش به بلبل می‌فرستم
سرود خوش به بلبل می‌فرستم
بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب
که باغ ها همه بیدار و بارور گردند
بخوان ‚ دوباره بخوان ‚ تا کبوتران سپید
به آشیانه خونین دوباره برگردند
بخوان به نام گل سرخ در رواق سکوت
که موج و اوج طنینش ز دشت ها گذرد
پیام روشن باران
ز بام نیلی شب
که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد
ز خشک سال چه ترسی
که سد بسی بستند
نه در برابر آب
که در برابر نور
و در برابر آواز
و در برابر شور
در این زمانه ی عسرت
به شاعران زمان برگ رخصتی دادند
که از معاشقه ی سرو و قمری و لاله
سرودها بسرایند ژرف تر از خواب
زلال تر از آب
تو خامشی که بخواند ؟
تو می روی که بماند ؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند ؟
از این گریوه به دور
در آن کرانه ببین
بهار آمده
از سیم خاردار
گذشته
حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست
هزار اینه جاری ست
هزار اینه
اینک
به همسرایی قلب تو می تپد با شوق
زمین تهی دست ز رندان
همین تویی تنها
که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی
شفيعي كدكني
که باغ ها همه بیدار و بارور گردند
بخوان ‚ دوباره بخوان ‚ تا کبوتران سپید
به آشیانه خونین دوباره برگردند
بخوان به نام گل سرخ در رواق سکوت
که موج و اوج طنینش ز دشت ها گذرد
پیام روشن باران
ز بام نیلی شب
که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد
ز خشک سال چه ترسی
که سد بسی بستند
نه در برابر آب
که در برابر نور
و در برابر آواز
و در برابر شور
در این زمانه ی عسرت
به شاعران زمان برگ رخصتی دادند
که از معاشقه ی سرو و قمری و لاله
سرودها بسرایند ژرف تر از خواب
زلال تر از آب
تو خامشی که بخواند ؟
تو می روی که بماند ؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند ؟
از این گریوه به دور
در آن کرانه ببین
بهار آمده
از سیم خاردار
گذشته
حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست
هزار اینه جاری ست
هزار اینه
اینک
به همسرایی قلب تو می تپد با شوق
زمین تهی دست ز رندان
همین تویی تنها
که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی
شفيعي كدكني
اوحدی
اوحدی
اوحدی
ز بلبل بوستان پر ناله و فریاد خواهد شد
که صحرا سبز و گلها سرخ و دلها شاد خواهد شد
عروس گل ز اطراف چمن در جلوه می‌آید
بیا، گو: بلبل مشتاق اگر داماد خواهد شد
چنان می‌نالم از سودای آن گل‌چهره هر صبحی
که از نالیدن من عندلیب استاد خواهد شد
ز عشق روی آن لیلی من ار مجنون شوم شاید
که گر شیرین ببیند روی او فرهاد خواهد شد
که صحرا سبز و گلها سرخ و دلها شاد خواهد شد
عروس گل ز اطراف چمن در جلوه می‌آید
بیا، گو: بلبل مشتاق اگر داماد خواهد شد
چنان می‌نالم از سودای آن گل‌چهره هر صبحی
که از نالیدن من عندلیب استاد خواهد شد
ز عشق روی آن لیلی من ار مجنون شوم شاید
که گر شیرین ببیند روی او فرهاد خواهد شد
خیز، که در میرسد موکب سلطان گل
چارهٔ بزمی بساز، تا بنهی خوان گل
گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ
این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل
طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر
بلبل شوریده دل شد به شبستان گل
زود ببینی چو من فاخته را در چمن
ساخته آوازها بر لب خندان گل
در بن بیدار فکند مسند جمشید می
بر سر باد آورند تخت سلیمان گل
ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار
زود، که ما داده‌ایم دست به پیمان گل
خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت
تیغ میفکن، که شد قلعه به فرمان گل
غنچه گریبان خود تا بن دندان درید
نالهٔ بلبل مگر نیست به دندان گل؟
دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر
تا بنماید به خلق قصهٔ پنهان گل
از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن
هر ورقی آیتیست آمده در شان گل
چارهٔ بزمی بساز، تا بنهی خوان گل
گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ
این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل
طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر
بلبل شوریده دل شد به شبستان گل
زود ببینی چو من فاخته را در چمن
ساخته آوازها بر لب خندان گل
در بن بیدار فکند مسند جمشید می
بر سر باد آورند تخت سلیمان گل
ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار
زود، که ما داده‌ایم دست به پیمان گل
خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت
تیغ میفکن، که شد قلعه به فرمان گل
غنچه گریبان خود تا بن دندان درید
نالهٔ بلبل مگر نیست به دندان گل؟
دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر
تا بنماید به خلق قصهٔ پنهان گل
از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن
هر ورقی آیتیست آمده در شان گل
غفار
عضو جدید
خوشا با دوستان در بوستان گل
که خوش باشد بروی دوستان گل
شکوفه مو بدست و ابر دایه
صبا رامین و ویس دلستان گل
سمن را شد نفس باد و روان آب
چمن را گشت تن شمشاد و جان گل
ترنم می‌کند بر شاخ بلبل
تبسم می‌کند در بوستان گل
لبش با هم نمی‌آید از آنروی
که دارد خرده‌ئی زر در دهان گل
کشد در برقبای فستقی سرو
نهد بر سر کلاه سایبان گل
چو باد از روی گل برقع برانداخت
برآمد سرخ همچون ارغوان گل
بگو با بلبل ای باد بهاری
که باز آمد علی رغم زمان گل
دلش سستی کند چون از نهالی
بصحن گلستان آید خزان گل
بیا خواجو که با مرغان شب خیز
نهادست از هوا جان در میان گل
می نوشین روان در ده که بگرفت
چو خسرو ملکت نوشیروان گل
که خوش باشد بروی دوستان گل
شکوفه مو بدست و ابر دایه
صبا رامین و ویس دلستان گل
سمن را شد نفس باد و روان آب
چمن را گشت تن شمشاد و جان گل
ترنم می‌کند بر شاخ بلبل
تبسم می‌کند در بوستان گل
لبش با هم نمی‌آید از آنروی
که دارد خرده‌ئی زر در دهان گل
کشد در برقبای فستقی سرو
نهد بر سر کلاه سایبان گل
چو باد از روی گل برقع برانداخت
برآمد سرخ همچون ارغوان گل
بگو با بلبل ای باد بهاری
که باز آمد علی رغم زمان گل
دلش سستی کند چون از نهالی
بصحن گلستان آید خزان گل
بیا خواجو که با مرغان شب خیز
نهادست از هوا جان در میان گل
می نوشین روان در ده که بگرفت
چو خسرو ملکت نوشیروان گل
جامِ بهار
جامِ بهار
جامِ بهار
تا نسیم آورد پیغامِ بهار
شد شکوفا باغ از نامِ بهار
مهربان شد باز خورشید و نشست
با لبی پر خنده بر بامِ بهار
چشم وا کرد خاک از خوابی گران
با صدایِ نرم و آرامِ بهار
صبحگاهان بر تنِ گلبرگ ریخت
قطره هایِ شبنم از جامِ بهار
دید قمری در کنارِ چشمه ها
رقصِ گلها را به هنگامِ بهار
چشم ها روشن شد از دیدارِدوست
شاد شد دلها ز الهامِ بهار
**مریم فرجادی**
شد شکوفا باغ از نامِ بهار
مهربان شد باز خورشید و نشست
با لبی پر خنده بر بامِ بهار
چشم وا کرد خاک از خوابی گران
با صدایِ نرم و آرامِ بهار
صبحگاهان بر تنِ گلبرگ ریخت
قطره هایِ شبنم از جامِ بهار
دید قمری در کنارِ چشمه ها
رقصِ گلها را به هنگامِ بهار
چشم ها روشن شد از دیدارِدوست
شاد شد دلها ز الهامِ بهار
**مریم فرجادی**
غفار
عضو جدید
سلام
خیز، که در میرسد موکب سلطان گل
چاره‌ی بزمی بساز، تا بنهی خوان گل
گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ
این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل
طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر
بلبل شوریده دل شد به شبستان گل
زود ببینی چو من فاخته را در چمن
ساخته آوازها بر لب خندان گل
در بن بیدار فگند مسند جمشید می
بر سر باد آورند تخت سلیمان گل
ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار
زود، که ما داده‌ایم دست به پیمان گل
خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت
تیغ میفگن، که شد قلعه به فرمان گل
غنچه گریبان خود تا بن دندان درید
ناله‌ی بلبل مگر نیست به دندان گل؟
دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر
تا بنماید به خلق قصه‌ی پنهان گل
از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن
هر ورقی آیتیست آمده در شان گل
خیز، که در میرسد موکب سلطان گل
چاره‌ی بزمی بساز، تا بنهی خوان گل
گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ
این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل
طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر
بلبل شوریده دل شد به شبستان گل
زود ببینی چو من فاخته را در چمن
ساخته آوازها بر لب خندان گل
در بن بیدار فگند مسند جمشید می
بر سر باد آورند تخت سلیمان گل
ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار
زود، که ما داده‌ایم دست به پیمان گل
خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت
تیغ میفگن، که شد قلعه به فرمان گل
غنچه گریبان خود تا بن دندان درید
ناله‌ی بلبل مگر نیست به دندان گل؟
دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر
تا بنماید به خلق قصه‌ی پنهان گل
از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن
هر ورقی آیتیست آمده در شان گل
عبید زاکانی
عبید زاکانی
عبید زاکانی
از شکوفه شاهدان باغ معجز بسته‌اند
نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند
نقشبندان طبیعت گوئیا بر شاخ گل
نقشهای تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند
بسکه در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند
در چمنها راه بر خورشید خاور بسته‌اند
لاف ضحاکی زند گل لاجرم از عدل شاه
بر سر بازارهایش دستها بر بسته‌اند
طایران گلشن قدس از برای افتخار
حرز مدح شاه بر اطراف شهپر بسته‌اند
گل نگر بر تخت بستان بر سر افسر بافته
آب حیوان خورده و ملک سکندر یافته
نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند
نقشبندان طبیعت گوئیا بر شاخ گل
نقشهای تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند
بسکه در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند
در چمنها راه بر خورشید خاور بسته‌اند
لاف ضحاکی زند گل لاجرم از عدل شاه
بر سر بازارهایش دستها بر بسته‌اند
طایران گلشن قدس از برای افتخار
حرز مدح شاه بر اطراف شهپر بسته‌اند
گل نگر بر تخت بستان بر سر افسر بافته
آب حیوان خورده و ملک سکندر یافته
"ملک الشعرای بهار"
"ملک الشعرای بهار"
"ملک الشعرای بهار"
پروانه و شمع و گل شبی آشفتند ،
در طرفِ چمن
وز جور و جفایِ دهربا هم گفتند ،
بسیار سخن
شد صبح نه پروانه به جا بود و نه شمع،
ناگاه صبا
بر گل بوزید و هر دو با هم رفتند،
من ماندم و من
در طرفِ چمن
وز جور و جفایِ دهربا هم گفتند ،
بسیار سخن
شد صبح نه پروانه به جا بود و نه شمع،
ناگاه صبا
بر گل بوزید و هر دو با هم رفتند،
من ماندم و من
با همين ديدگان اشك آلود ،
از همين روزن گشوده به دود ،
به پرستو ، به گل ، به سبزه درود !
به شكوفه ، به صبحدم ، به نسيم ،
به بهاري كه مي رسد از راه ،
چند روز دگر به ساز و سرود .
ما كه دل هاي مان زمستان است ،
ما كه خورشيدمان نمي خندد،
ما كه باغ و بهارمان پژمرد ،
ما كه پاي اميدمان فرسود ،
ما كه در پيش چشم مان رقصيد ،
اين همه دود زير چرخ كبود ،
سر راه شكوفه هاي بهار
گريه سر مي دهيم با دل شاد
گريه شوق ، با تمام وجود !
سال ها مي رود كه از اين دشت
بوي گل يا پرنده اي نگذشت
ماه، ديگر دريچه اي نگشود
مهر ، ديگر تبسمي ننمود .
اهرمن مي گذشت و هر قدمش ،
ضربه هول و مرگ و وحشت بود !
بانگ مهميزهاي آتش ريز
رقص شمشيرهاي خون آلود !
اژدها مي گذشت و نعره زنان
خشم و قهر و عتاب مي فرمود .
وز نفس هاي تند زهرآگين ،
باد ، همرنگ شعله بر مي خاست،
دود بر روي دود مي افزود .
هرگز از ياد دشت بان نرود
آنچه را اژدها فكند و ربود
اشك در چشم برگ ها نگذاشت
مرگ نيلوفران ساحل رود .
دشمني ، كرد با جهان پيوند
دوستي ، گفت با زمين بدرود ...
شايد اي خستگان وحشت دشت !
شايد اي ماندگان ظلمت شب !
در بهاري كه مي رسد از راه ،
گل خورشيد آرزوهامان ،
سر زد از لاي ابرهاي حسود .
شايد اكنون كبوتران اميد ،
بال در بال آمدند فرود ...
پيش پاي سحر بيفشان گل
سر راه صبا بسوزان عود
به پرستو ، به گل ، به سبزه درود !
فريدون مشيري
از همين روزن گشوده به دود ،
به پرستو ، به گل ، به سبزه درود !
به شكوفه ، به صبحدم ، به نسيم ،
به بهاري كه مي رسد از راه ،
چند روز دگر به ساز و سرود .
ما كه دل هاي مان زمستان است ،
ما كه خورشيدمان نمي خندد،
ما كه باغ و بهارمان پژمرد ،
ما كه پاي اميدمان فرسود ،
ما كه در پيش چشم مان رقصيد ،
اين همه دود زير چرخ كبود ،
سر راه شكوفه هاي بهار
گريه سر مي دهيم با دل شاد
گريه شوق ، با تمام وجود !
سال ها مي رود كه از اين دشت
بوي گل يا پرنده اي نگذشت
ماه، ديگر دريچه اي نگشود
مهر ، ديگر تبسمي ننمود .
اهرمن مي گذشت و هر قدمش ،
ضربه هول و مرگ و وحشت بود !
بانگ مهميزهاي آتش ريز
رقص شمشيرهاي خون آلود !
اژدها مي گذشت و نعره زنان
خشم و قهر و عتاب مي فرمود .
وز نفس هاي تند زهرآگين ،
باد ، همرنگ شعله بر مي خاست،
دود بر روي دود مي افزود .
هرگز از ياد دشت بان نرود
آنچه را اژدها فكند و ربود
اشك در چشم برگ ها نگذاشت
مرگ نيلوفران ساحل رود .
دشمني ، كرد با جهان پيوند
دوستي ، گفت با زمين بدرود ...
شايد اي خستگان وحشت دشت !
شايد اي ماندگان ظلمت شب !
در بهاري كه مي رسد از راه ،
گل خورشيد آرزوهامان ،
سر زد از لاي ابرهاي حسود .
شايد اكنون كبوتران اميد ،
بال در بال آمدند فرود ...
پيش پاي سحر بيفشان گل
سر راه صبا بسوزان عود
به پرستو ، به گل ، به سبزه درود !
فريدون مشيري
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]سالها تو سنگ بودی دلخراش[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]آزمون را یک زمانی خاک باش[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]آزمون را یک زمانی خاک باش[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]در بهاران کی شود سرسبز سنگ[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]خاک شو تا گل برآید رنگ رنگ[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]مولوی[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]
[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]خاک شو تا گل برآید رنگ رنگ[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]مولوی[/FONT]
[FONT=georgia,times new roman,times,serif]
تا در این دهر دیده کردم باز
گل غم در دلم شکفت به ناز
بر لبم تا که خنده پیدا شد
گل او هم به خنده ای وا شد
هر چه بر من زمانه می ازود
گل غم را از آن نصیبی بود
همچو جان در میان سینه نشست
رشته عمر ما به هم پیوست
چون بهار جوانیم پژمرد
گفتم این گل ز غصه خواهد مرد
یا دلم را چو روزگار شکستی هست
می کنم چون درون سینه نگاه
آه از این بخت بد چه بینم آه
گل غم مست جلوه خویش است
هر نفس تازه روتر از پیش است
زندگی تنگنای ماتم بود
گل گلزار او همین غم بود
او گلی را به سینه من کاشت
که بهارش خزان نخواهد داشت
مشيري
گل غم در دلم شکفت به ناز
بر لبم تا که خنده پیدا شد
گل او هم به خنده ای وا شد
هر چه بر من زمانه می ازود
گل غم را از آن نصیبی بود
همچو جان در میان سینه نشست
رشته عمر ما به هم پیوست
چون بهار جوانیم پژمرد
گفتم این گل ز غصه خواهد مرد
یا دلم را چو روزگار شکستی هست
می کنم چون درون سینه نگاه
آه از این بخت بد چه بینم آه
گل غم مست جلوه خویش است
هر نفس تازه روتر از پیش است
زندگی تنگنای ماتم بود
گل گلزار او همین غم بود
او گلی را به سینه من کاشت
که بهارش خزان نخواهد داشت
مشيري
هاتف اصفهانی
هاتف اصفهانی
هاتف اصفهانی
چه شود اگر که بری ز دل همه دردهای نهانیم
به کرشمه‌های نهانی و به تفقدات زبانیم
نه به ناز تکیه کند گلی نه به ناله دلشده بلبلی
تو اگر به طرف چمن دمی بنشینی و بنشانیم
ز غم تو خون دل ناتوان، ز جفات رفته ز تن توان
به لب است جان و تو هر زمان، ستمی ز نو برسانیم
ز سحاب لطف تو گر نمی، برسد به نخل امید من
نه طمع ز ابر بهاری و نه زیان ز باد خزانیم
به کرشمه‌های نهانی و به تفقدات زبانیم
نه به ناز تکیه کند گلی نه به ناله دلشده بلبلی
تو اگر به طرف چمن دمی بنشینی و بنشانیم
ز غم تو خون دل ناتوان، ز جفات رفته ز تن توان
به لب است جان و تو هر زمان، ستمی ز نو برسانیم
ز سحاب لطف تو گر نمی، برسد به نخل امید من
نه طمع ز ابر بهاری و نه زیان ز باد خزانیم
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
قوانين تالار وصف نامه | وصف نامه | 0 |