سالمونلوز

[scorpion_tur]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]سالمونلا
ایتولوژی یا سبب شناسی:
سروارهای مختلف سالمونلا در خانواده انتروباکتریا قرار دارند. آنها گرم-میله ای بی هوازی اختیاری هستند. سروارهای سالموندا طبقه بندی می شوند به سروارهایی بر اساس آنتی ژن (O) lip. تاژک دار (H) و گاهی اوقات کپسولی (Vi). بیش از 25000 سرواراز آن شناخته شده است. در بین این سروارها سویه های وجود دارند که شدت بیماری زایشان متفاوت است.[/FONT][FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif][/FONT]


[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]واژه های معرف سالمونلا:
اسم این باکتری کاملاً استاندارد نیست. این امکان وجود دارد که اسامی مشابه برای نمونه های مشابه زیر سروارها بکار رود. با توجه به دسته بندی که توسط CDC یا مرکز کنترل و جلوگیری بیماری آمریکا، WHO یا سازمان بهداشت جهانی و برخی مراکز صورت پذیرفته است تنها دو سروارسالمونلا وجود دارد. S انتریکا (S.enterica) و S بونگوریا (S.bongori).
S انتریکا 6 زیرسرواردارد:
1.S.entrica Subsp.enterica 2.S.enterica Subsp.Salamae,
3.S.enterica Subsp.arizonae 4.Senterica Subsp diariznae,
5.S.enterica Subsp.houtenae 6.S.enterica Subsp.indica.
این اسامی گاهاً توسط شماره و اعداد و ارقام متمایز می شوند:
S.enterica Subsp.enterica برابر با Subspecies I
S.enterica Subsp.Salamae برابر با Subspecies II
arizona برابر با IIIa، diarizonae برابر با IIIb، houtenae برابر با IV، indica برابر با VI.
هر سروارنام هایی دارند و این اسامی قابل مخفف شدن هستند به
عنوان مثال: باکتری S.enterica Subsp.enterica.Ser.Entridis به نام Salmonellaser.Enteridis و یا Salmonella Enteritidis خوانده می شود.
بیشتر زیرسروارهای S انتریکا و S بونگوریا به اسمی فرمول آنتی ژن خود هم نامیده می شود این فرمول ها شامل:
1-IV, IIIb, IIIa, II, I یا VI برای S انتریکا
2-آنتی ژن O (سوماتیک): (یعنی O=)
3-آنتی ژن آ (تاژک دار): دو نقطه
4-آنتی ژن H (فاز 2 اگر موجود باشد)
اهمیت سروارو زیرسروارها در بیماریهای مربوط به انسان:
بیشتر عواملی که در انسان و پستانداران ایجاد بیماری می کند به خانواده S انتریکا و زیرسروارهایش تعلق دارد. سروارهای کمی-Typhi، Paratyphi، Hirschfeldii-عامل بیماری انسانی اند. انتقال بیماری عمدتاً از فرد به فرد دیگر است و مورد حیوان به انسان گزارش نشده است. سروارهای دیگر سالمونلا که تحت عنوان غیرتی فودی خوانده می شود زی نوتیک یا بالقوه زی نوتیک اند.
S.bongori، Salamae، Arizonae، Diarizonae، Houtenae و Indica غالباً در خونسردان (شامل: خزندگان، ماهی ها و بی مهرگان) و در محیط یافت می شود. برخی از این ارگانیسم ها گاهاً در انسان نیز بیماری ایجاد می کنند.
توزیع جغرافیایی:
این بیماری جهانی است اما به نظر می رسد در مناطقی که پرورش دام صورت می پذیرد شایع تر است. ریشه کنی این باکتری از زندگی انسان و حیوانات خانگی در برخی از کشورها به عنوان مثال سوئد صورت پذیرفته است، اما منبع اصلی این باکتری حیوانات وحشی هستند. توزیع این سروارها متفاوت است به عنوان مثال Enteritidis و Typhimurium در هر جای دنیا یافت می شود و بقیه در مناطق جغرافیایی خاصی یافت می شوند.
در سال 2002 در آمریکا ترتیب سروارهای باکتری یافت شده در انسان به شرح زیر است:
Typhimurium – Enteritidis – Newport – Heidelberg – Javiana – Montevideo – Muenchen – Oranienburg - Saintpaul.
در سال 2002 سروارهای باکتری گزارش شده حیوانات مریض به CDC و آزمایشگاه ملی دامپزشکی NSVI به ترتیب زیر می باشد:
Typhimurium – Newport – Agona – Heidelburg – Derby – Anatum – Choleraesuis – Montevideo – Kentucky - Senftenberg -Dublin
انتقال:
انتقال این باکتری غالباً مدفوعی-دهانی است. این باکتری بدون علائم و نشانه در روده یا کیسه صفرای بسیاری از حیوانات یافت می شود و متناوباً بوسیله مدفوع دفع می شود، و ندرتاً در لوزه ها و غدد لنفاوی مزنتریک یافت می شود. این باکتری بعد از جراحت و یا با کاهش سیستم ایمنی بدن ضحال می شود.
ناقل های مکانیکی (حشرات) و فوسیت ها نیز در پخش و گسترش این بیماری مؤثرند. انتقال در پرندگان از طریق زرده، آلبومین و غشاء زرده صورت می گیرد و در پستانداران از طریق زایش.
آلودگی حیوانات از طریق تغذیه (چراگاه ها)، آب و یا ارتباط نزدیک با حیوان آلوده (یا انسان) امکانپذیر است. پرندگان و جوندگان می توانند عامل پخش و گسترش بیماری در احشام شوند.
گوشتخواران نیز از طریق خوردن گوشت، تخم مرغ و دیگر محصولات حیوانی که خوب پخته نشده است آلوده می شوند. گربه ها نیز از طریق خوردن گوشت آلوده پرندگان یا همجواری با دیگر حیوانات پرنده خوار آلوده می شوند.
انسانها نیز از طریق خوردن گوشت حیوانات و یا تخم پرندگان آلوده می شوند. افراد ممکن است مستقیماً یا از طریق آب و غذا ناخواسته از طریق خوردن مدفوع حیوانات بیمار می شوند.
انسانها مستقیماً از طریق مدفوع خزندگان، مرغابی ها و مرغ و جوجه آلوده می شوند. احشام، سگ ها، گربه ها و ماکیان و پرندگان خانگی هم می توانند عامل آلوده کننده باشند. این باکتری مقاوم است و خصوصاً در مکان های مرطوب و گرم بهتر زنده می مانند. آنها در فاضلاب، آب و فضولات یافت می شوند. سروارای از سالمونلا (Choleraesuisuis) در بدن خوک تا 450 روز و در مدفوع برای چندین ماه زنده می ماند.
ضدعفونی:
سالمونلا در برابر بیشتر داروهای ضدعفونی کننده مانند سدیم هیپوکلراید 1%، اتانول 70%، گلوترالدی هاید، فنولیکس و فورم آل دهاید حساس اند و از بین می روند. آنها همچنین توسط حرارت مرطوب 121 درجه سانتیگراد برای حداقل 15 دقیقه یا حرارت خشک بین 160 تا 170 درجه سانتیگراد برای حداقل یکساعت کشته می شوند.
استیک و گوشت سرخ شده باید با حرارت حداقل 145 درجه فارنهایت (63 درجه سانتی گراد)، گوشت چرخ شده با حرارت 160 درجه فارنهایت و تکه تکه های ماکیان با حرارت 170 درجه فارنهایت (77 درجه سانتی گراد) و ماکیان به طور کلی با حرارت 180 درجه فارنهایت (82 درجه سانتی گراد) پخته شوند.
پاستوریزه کردن شیر در حرارت 1/71 درجه سانتی گراد برای 15 ثانیه نیز این باکتری را می کشد.
[/FONT]

 

[scorpion_tur]

آلودگی در حیوانات:
نمونه های آلوده شده:
سروارهای سالمونلا در تمام پستانداران، پرندگان و خزندگان یافت شده و داروی از بین برنده آن نیز مورد بررسی قرار گرفته است. ماهیان و بی مهرگان نیز مستعد کسب این باکتری اند. آلودگی در خوک، ماکیان و خزندگان شایع تر است. در بین خزندگان آلودگی در لاک پشت های دریایی و خشکی، مار و مارمولک (شامل آفتاب پرست و سوسمار درختی) دیده شده است.
برخی از سروارها دامنه واگیر محدودی دارند به عنوان مثال Choleraesuis عامل بیماری در خوک ها است، Abortusouis عامل بیماری در گوسفندانو Pullorum عامل بیماری ماکیان است. برخی از سروارها در محدوده وسیع تری ایجاد بیماری می کند.
به نظر می رسد تمام جانداران در شرایط مناسب مستعد آلودگی اند اما آلودگی بالینی در برخی از حیوانات شایع تر است تا دیگران. علائم بالینی بیشتر در گله های گاو، خوک و اسب دیده می شود در حالی که در گربه ها و سگ ها نادرتر است.
دوره نهفتگی:
دوره نهفتگی در جانوران متفاوت است. در بسیاری موارد آلودگی زمانی ظاهر می شود که آسیبی بوجود آید. در اسب ها آلودگی حاد متناوباً با اسهال بعد از 6 تا 24 ساعت شدیدتر می شود.
علائم بالینی:
این باکتری غالباً بدون نشانه و علامت موجود می باشد. بروز این بیماری در مواردی چون آسیب دیدگی، ازدحام، فقر غذایی، شیر خوردن (شیرخوار از طریق شیر خوردن) زایمان، سرما، ویروس و انگل، تغییر ناگهانی تغذیه و یا پرخوری و پشت آن کمبود غذا است. این آلودگی در اسب ها پس از آسیب دیدگی پدیدار می شود. در برخی مواقع استفاده از آنتی بیوتیک بیماری را تسریع می بخشد. علائم بالینی بسته به شدت بیماری، میزان سلامتی فرد بیمار، نوع باکتری و سویه آن و عوامل دیگر متفاوت است. برخی از سروارها نمونه های خاصی از بیماری را ایجاد می کنند: به عنوان مثال در خوک ها این باکتری ایجاد عفونت خونی می کند و نوع دیگر این باکتری به نام Typhimurium امراض روده ای را ایجاد می کند. حیوانات اهلی و خانگی نیز این آلودگی را کسب می کنند و پستانداران کوچک و باردار و شیرده پرندگان نیز مستعد این بیماری اند.
خزندگان:
بیماری بالینی (بیماری که علائم کلینیکی دارد) در خزندگان شایع نمی باشد. امراض گزارش شه شامل عفونت خونی (همراه با بی اشتهایی، ضعف و مرگ)، التهاب موضعی استخوان، التهاب مفاصل و دمل های پوستی بوده است. حالت پیشرفته و کشنده آلودگی در مارها مشاهده شده است. در یک گروه از لاک پشت ها، علائم شامل لاغری، پلاسترون، رنگ رفتگی لاک، اسهال، مشکلات تنفسی و کلیوی است. این آلودگی باعث مرگ تک و توکی از لاک پشت های خاکی در باغ وحش شده است.
نشخوارکنندگان-خوک ها و اسب ها:
از عمده علائم بیماری در احشان عفونت خون و آماس روده است. ورم روده حاد شایع ترین نوع در حیوانات بالغ و گوساله ها در هفته اول تولدشان بوده است. این نوع بیماری همراه با اسهال زیاد، کم شدن آب بدن، بی اشتهایی، دردهای شکمی و افسردگی است. مدفوع رقیق و چسبناک می شود و غالباً بد بو و حاوی مخاط، خون و کیست است.
تب همراه با شروع بیماری آشکار می شود اما با شدید شدن اسهال تب از بین می رود. در گاوهای شیرده، میزان شیر بشدت کاهش می یابد. آلودگی روده ای برای 2 تا 7 روز ادامه می یابد. بدلیل کم شدن آب بدن و عفونت خون رگ عارض می شود. اسب ها غالباً آماس روده می گیرند و در طول 24 تا 48 ساعت از بین می روند. از بین رفتن علائم لاغری و بی اشتهایی در احشام برابر با نجات آنها از مرگ است.
دوره بهبودی بسیار کند است. ورم روده ای نیمه حاد در اسب های بالغ، گاوها و گوسفندان دیده می شود. علائم عمده این بیماری اسهال، کاهش وزن و شلی مدفوع است.
تب خفیف و بی اشتهایی و کم شدن آب بدن نیز از دیگر علائم به شمار می رود. ورم روده ای حاد در گوساله های بالغ، گاوها و خوک ها دیده می شود. علائم شامل لاغری مفرط، تب متناوب و خفیف و بی اشتهایی است. مدفوع بسیار کم یا نرمال است و حاوی مخاط و خون می باشد. در خوک های بالغ انقباض مقعدی از نتایج بیماری است.
عفونت خونی از علائم بارز بیماری در بسیاری از گوساله های جوان، بره ها و کره اسب ها و خوک های 6 ماهه است. نشانه ها شامل افسردگی، تب بالا و مرگ در 1 و 2 روز اول بیماری است. اسهال در برخی از حیوانات بروز می کند.
ذات الریه یا علائم سیستم عصبی مرکزی (CNS) در گوساله ها و خوک ها دیده می شود. خوک ها دچار رنگ رفتگی پوست یا قرمز شدن پوست بخصوص در اطراف گوشها و شکم می شوند. سقط جنین در حیوانات باردار بدون علائم بالینی و یا با علائم رخ می دهد. عامل سقط جنین در گاوها باکتری Dublin و در گوسفندان Abortuoiuis و در اسب ها Abortusequi است. در گاوها با ورم روده ای نیمه حاد اولین نشانه بیماری سقط جنین بعد از یک دوره اسهال می باشد.
سقط جنین در میش های باردار همراه با بوی تعفن، ترشحات خونی و ترشحات واژینال و گاهی اوقات همراه با مرگ می باشد. در گوساله ها ابتلا به گانگرین (قانقاریا) در اعضایی چون دم ها و گوش ها و التهاب مفاصل دیده می شود.
سگ ها و گربه ها:
در سگ ها و گربه ها اسهال همراه یا بدون عفونت خون است. اسهال شدید در گربه ها و سگ ها بعد از 3 تا 4 هفته بهبود می یابد. علائمی مانند ذات الریه، دمل های پوستی، مننژیت، التهاب مفاصل، ورم عضلانی، ورم ملتحمه نیز مشاهده می شود. در گربه ها نمونه حاد بیماری همراه با تب با علائمی شامل بی اشتهایی، رخوت است اما اسهال مشاهده نمی شود. سگ ها و گربه های باردار یا سقط جنین می کنند یا بچه گربه ها و توله سگ های ضعیف به دنیا می آورند.
پرندگان:
اکثر علائم بالینی در پرندگان جوان مشاهده شده است. علائم شامل بی اشتهایی، رخوت، اسهال، تشنگی مفرط و CNS (سیستم عصبی مرکزی) است.
ارتباط پذیری:
باکتری در مدفوع چه با بروز علائم و چه بدون بروز علائم وجود دارد. خزندگان از منابع عمده باکتری اند. احشام حامل سروارهایی از باکتری بویژه Dublin برای سالها هستند و ناقل سروارهای دیگر برای هفته ها و ماه ها هستند. حیوانات با کسب مجدد باکتری از محیط ناقل های منفعل بیماری اند. برخی از سگ ها و گربه ها باکتری را به مدت سه ماه تا بیشتر دفع می کنند.
تست تشخیص بیماری:
عفونت سالمونلا بوسیله جدا کردن ارگانیسم از مدفوع یا در موارد بیماری منتشر از خون تائید می شود. بعد از سقط جنین باکتری درجفت ترشحات مهبلی و معبده جنین دیه می شود. در کالبد شکافی، خون قلب، صفرا، جگر، طحال و غدد لنفی مزنتریک مورد بررسی قرار می گیرد. تخم های جنین دار پرندگان قابل کشت دادن هستند. سالمونلا در بسیاری از محیط های کشتی انتخابی و غیرانتخابی شامل خون، Macconckey، بیس موت سولفات (Bismuth)، متیلن آبی (Methylen Blue( و آگار سبز (Green Agars) رشد می یابند. محیط های کشت غنی شده احتمال جدا کردن باکتری سالمونلا را افزایش می هد. این کار از طریق مهار کردن سایر ارگانیسم ها صورت می گیرد. شیوه های متمرکز برای آنالیز هستند اما برخی مواقع کلینیکی بکار گرفته می شوند. این محیط ها می توانند ارگانیسم های آسیب دیده را احیا کنند و احتمال جداسازی ارگانیسم ها را با تعداد کم بالا ببرند. محیط های غنی شده، پیش غنی شده و انتخاب چندین کلنی (مجموعه) ممکن است مشخصاً برای خزندگان مفید واقع شود که در آن واحد محل پرورش چندین سروارسالمونلا باشند. سروارهای سالمونلا بوسیله تست های بیوشیمیایی تشخیص داده می شوند و بوسیله تست های سرولوژی آنتی ژن های آن را که شامل آنتی ژن سوماتیک (O)، تاژک دار (H) و کپسولی (Vi) هستند تشخیص داده می شود. فاز تای پینگ یا پلاسمید برای برخی سروارها استفاده می شود. آزمایشات تشخیص در صورت نیاز توسط آزمایشگاه مرجع صورت می گیرد. تشخیص موارد کلینیکی و تعیین ناقل ها به علل زیر کار دشواری است: چون سروارهای سالمونلا ممکن است در ناقل های سالم یافت شود.
جدا کردن این باکتری ها از مدفوع یک تشخیص قطعی برای سالمونلوز (بیماری) نیست. خزندگان ممکن است بطور متناوب سروارهای سالمونلا را دفع کنند. در حال حاضر تعیین اینکه یک خزنده مشخص بدون سالمونلا باشد مشکل است. پستانداران آلوده و بدون علائم آلودگی ممکن است مقادیر بسیار کمی از باکتری را بطور متناوب دفع کنند. تکرار آزمایشات برای تشخیص حیوانات ناقل مفید است. سرلوژی برای تشخیص در گله یا دسته ای از پرندگان مفید است. همچنین سرلوژی در شناسایی ماکیان ناقل بیماری برای برنامه ریشه کنی مورد استفاده است. تست های سرلوژی شامل تست های آگوتیناسیون هستند.
برخی از تست های (ELISAS) در بررسی شیر یا نمونه بافت ماهیچه خوک (آب بافتی) استفاده می شود. اغلب تست های سرلوژی تعداد معدودی از سروارها را مشخص می نماید. سرلوژی در برخی حیوانات کاربرد محدودی دارد چون آنتی بادی ها تا دو هفته بعد از عفونت ظاهر نمی شوند و همچنین در حیوانات سالم نیز این آنتی بادی ها ممکن است دیده شود. PCR و سایر تکنیک های ژنتیکی ممکن است کاربردی باشند.
درمان:
سالمونلایی که عفونت خونی ایجاد کنند توسط تعدادی دارو شامل آمپلی سیلین، آموکسی سیلین، جنتامایسین، کوتری موکسازول، نسل سوم سفالوسپورین، کلرامفینیکل و فلوروکینولون ها درمان می شود. برخی سروارها به یک یا چند آنتی بیوتیک مقاوم اند و در داروی انتخابی بر اساس تست حساسیت می باشد. آنتی بیوتیک ها ممکن است موجب باقی ماندن سالمونلا در روده ها بعد از بهبود می شوند، فلور روده ای را تحت تأثیر قرار دهند و احتمال سروارهای مقاوم در برابر بیماری را افزایش دهند، به همین دلایل ممکن است در بیماری روده ای از آنتی بیوتیک استفاده نشود. جایگزینی مایعات، تصحیح اختلالات الکترولیتی و سایر اقدامات حمایتی در موارد بیماری روده ای مفیدتر است. NSAI برای کاهش اثرات اندوتوکسین استفاده می شود. آنتی بادی بر علیه لیپو پلی ساکارید سالمونلا ممکن است در برخی موارد استفاده شود.
جلوگیری:
خطر ورود سالمنولوز به یک دسته بوسیله این عوامل کاهش می یابد: خرید حیوانات یا تخم های پرندگان از منابع بدون سالمنونلا، جدا کردن حیوانات تازه خریداری شده و در صورت امکان پرورش دام و طیور در محیط سالم و استفاده از آنها. کنترل جوندگان نیز مهم می باشد. منابع آب و غذایی نیز باید عاری از آلودگی باشد. در یک شیوع بیماری در گله، حیوانات ناقل باید شناسایی شده، قرنطینه و درمان شوند. حیوانات درمان شده باید بارها و بارها آزمایش شوند تا از ناقل نبودن آنها اطمینان حاصل شود. باید از آلودگی مدفوعی منبع آب یا غذا جلوگیری شود، ساختمانها و وسایل آلوده باید تمیز و ضدعفونی شوند و مواد آلوده باید دور ریخته شوند. در بسیاری موارد، صرف عفونت سالمونلا غیرممکن است و کنترل محدود به پیش گیری از بیماری کلینیکی (بیماری که علائم کلینیکی دارند) و یا جلوگیری از انتقال باکتری به انسانها است.
پیش گیری از بیماری در حیوانات جوان حائز اهمیت می باشد. واکسن برای برخی از سروارها مثل Dublin، Typhimurium، Abortusequi و Cholerasuis در برخی از کشورها وجود دارد.

 

[scorpion_tur]

واکسن ها سطح کلونی زاسیون و ریزش سروارهای سالمونلا به محیط و همچنین بیماری کلینیکی را کاهش می دهد. حذف رقابتی بوسیله محیط های کشت عاری از سالمونلا از ارگانیسم های مدفوعی در پرندگان جوان ممکن است بکار رود. همه خزندگان باید به عنوان منابع بالقوه سالمونلا در نظر گرفته شوند در حال حاضر تشخیص اینکه یک خزنده عاری از باکتری باشد غیرممکن است.
(ARAV) انجمن خزندگان و دوزیستان به دامپزشکان توصیه می کنند که این خزندگان را با آنتی بیوتیک درمان نکنند زیرا نه تنها سودی ندارد بلکه می تواند باعث ایجاد سروارهای مقاوم به آنتی بیوتیک شود. تلاش برای پرورش خزندگان عاری از سالمونلا نیز ناموفق بوده است احتیاطاتی برای کاهش خطر انتقال از خزندگان به انسان شامل برگه های آموزش به مشتریان بوسیله ARAV در دسترس می باشد.
مرگ و میر و اثرات بیماری:
در حیوانات عفونت بدون علائم سالمونلا شایع است روی هم رفته تقریباً 1 تا 3 درصد حیوانات اهلی ناقل سروارهای سالمونلا در نظر گرفته می شود ولی شیوع در برخی سروارها ممکن است بسیار بیشتر باشد. تخمین میزان ناقل بودن در بین خزندگان از 26 درصد تا 80-90 درصد متغیر است و بسیاری از سروارها ممکن است در یک حیوان منفرد دیده شود. بعضی صاحبنظران تقریباً همه خزندگان را ناقلین سالمونلا در نظر می گیرند. میزان شیوع بالا در بعضی پرندگان یا پستانداران ممکن است دیده شود. سروارهای سالمونلا از 41 درصد بوقلمون آزمایش شده در کالیفرنیا و 50 درصد مرغ های آزمایش شده در ماساچوست جدا شده اند.
سالمونلا در 1-36 درصد سگ های سالم و 1-18 درصد گربه های سالم و همچنین 6 درصد در گوشت گاو پیدا شده است و گمان می رود بین 2 تا 20 درصد اسب های سالم دارای این باکتری اند.
در بین پستانداران، بیماری با علائم کلینیکی در حیوانات جوان، باردار یا شیرده دیده می شود و غالباً بعد از یک آسیب نمایان می شود. شیوع با علائم بالای بیماری و بعضی اوقات تلفات زیاد در نشخوارکنندگان جوان، خوک ها و ماکیان دیده می شود.
در شیوع با علامت عفونت خونی تلفات تا 100 درصد نیز می رسد. بیماری با این باکتری در پرندگان و پستانداران سالم شایع نمی باشد، اما احتمال انتشار توسط این دسته وجود دارد. ورم حاد در اسب ها شدید است و این مورد تلفات را تا 100 درصد نیز می رساند. این نوع مرگ و میر و بیماری در خزندگان نیز گزارش شده ولی بسیار نادر می باشد.
اثرات پس از مرگ:
کالبدشکافی در جهت تشخیص ناخوشی نمی باشد. آنها عواملی مانند مرگ بافتی، جراحات و عفونت خون یا هر دو را مشخص می نمایند. بیماری های روده ای در انتهای روده کوچک و روده بزرگ شدیدتر است. در ورم حاد، خونریزی با فرسایش غشاء و وجود خون در تمام حفره ها دیده می شود. التهاب گلو نیز در برخی موارد مشاهده شده است. آسیب دیدگی های مشابهی در قسمت معده چهارم حیوانات نیز دیده می شود.
غدد لنفاوی مژنتریک غالباً متورم اند و خونریزی دارند و همچنین ممکن است دیواره کیسه صفرا ملتهب شده باشد. دیگر آسیب ها شامل افزایش میزان چربی در جگر، رد خون در حفره های سرمی و وجود خون در قلب و دیگر اندامها می باشد.
در گاوها با بیماری حاد، دیواره روده ضخیم شده و بافت های مرده غالباً در روده بزرگ، روده کور و دیوار غشایی دیده می شود. سطح ملتهب دانه دانه ای در نواحی بافت ها دیده می شود.
آلودگی در انسانها:
دوره نهفتگی:
دوره نهفتگی برای سالمونلای ایجاد کننده اسهال در انسان غالباً بین 12 ساعت تا 3 روز است. تب خفیف معمولاً بعد از 10 تا 14 روز نمایان می شود.
علائم بالینی:
در انسان سالمنولوز از اسهال تا عفونت خون متفاوت است. باقی ماندن ارگانیسم ها در روده یا دفع آنها هم به میزبان و هم به نوع باکتری بستگی دارد. آلودگی بدون علائم و نشانه نیز امکانپذیر است. تمام سروارها ایجاد بیماری می کنند. اگرچه سروارهای بیماری بسته به سندرم ایجاد کننده آن متفاوت می باشد (مثلاً سالمونلا Choleraesuis ایجاد عفونت خونی می کند). آلودگی کسب شده از خزندگان به دلیل عفونت خونی و مننژیت غالباً شدید و کشنده است. این نوع آلودگی توسط خزندگان در بچه های زیر 10 سال و افراد با سیستم ایمنی پائین شایع تر است. اسهال با حالت تهوع، استفراغ و انقباض و درد ماهیچه های شکمی و مدفوع خونی همراه است. سردرد، تب، درد عضلانی و لرزش نیز مشاهده شده است. کم شدن شدید آب بدن در اطفال و سالمندان شایع تر است. در بیشتر موارد، علائم در 1 تا 7 روز از بین می رود. مرگ و میر بسیار نادر است مگر در خردسالان، سالخوردگان، افراد ناتوان و ضعیف وافراد با سیستم ایمنی پائین.
التهاب همراه با تب نوع حاد بیماری است. اگرچه بیشتر موارد توسط باکتری S تی فی (S.typhi) عامل بیماری در انسان-ایجاد می شود اما دیگر سروار ها نیز این بیماری را ایجاد می کنند. اسهال اولین نشانه است اما معمولاً قبل از پیدا شدن علائم دیگر بیماری از بین می رود. علائم التهاب همراه با تب کاملاً مشخص شده نیستند اما شامل تب، بی اشتهایی، سردرد، رخوت، درد عضلانی و یبوست می شود. این بیماری به دلیل مننزیت یا عفونت خونی اگر معالجه نشود کشنده است.
آلودگی های موضعی مانند آرتروز عفونی، دمل های پوستی، التهاب پرده درونی قلب یا ذات الریه نیز دیده می شود. بافت ها و اندام ها مستعد این بیماری اند. سندرم ری تر نتیجه بیماری اسهال است. این سندرم ایجاد آرتروز خفیف یا شدید، التهاب مجرای ادراری یا ورم قفایی می کند. سندرم ری تر در 12 درصد از بیماریها دخیل است و این آلودگی در 3 تا 4 ماه معالجه می شود اما تقریباً نصف بیماران عود کردن حالتی گذرا از این بیماری را در سالهای متعددی تجربه نموده اند. در برخی مواقع آرتروز حاد اتفاق می افتد.
ارتباط پذیری:
سالمونلوز از طریق مدفوع به انسان یا حیوان منتقل می شود! انسانها باکتری را در حین بیماری دفع می کنند. این دفع برای چندین روز تا چندین هفته امکانپذیر است و افراد موقتاً ناقل این باکتری برای چندین ماه یا بیشتراند. تقریباً 3/0 تا 6/0 درصد بیماران این باکتری را از طریق مدفوع برای یکسال یا بیشتر دفع می کنند. درمان بوسیله آنتی بیوتیک دفع این باکتری را متداوم می سازد.
تست تشخیص:
عفونت بوسیله جدا کردن ارگانیسم ها از مدفوع یا در موارد بیماری منتشر از خون تائید می شود. این بیماری در محیط های کشتی انتخابی و غیرانتخابی شامل خون، Macconkay، متیلن آبی، بی س موت سولفات (Bisuth)، Shigella و آگار سبز (Green Agars) رشد می یابند. محیط های کشت غنی شده احتمال جدا کردن باکتری را افزایش می دهد. شیوه های متمرکز (پیش غنی شده) برای آنالیز هستند اما برخی مواقع کاربرد کلینیکی دارند این محیط ها می توانند ارگانیسم های آسیب دیده را احیا کنند و احتمال جداسازی ارگانیسم ها را با تعداد سم بالا می برد. سروار های باکتری بوسیله تست های بیوشیمیایی مشخص می شوند و بوسیله تست های سرلوژی آنتی ژن های آن را که شامل آنتی ژن سومایتک (O) تاژک دار (H) و کپسولی (Vi) هستند مشخص می سازد. فاژه تای پینگ یا پلاسمید در تشخیص برخی سروار ها استفاده می شود.
تشخیصات بیشتر توسط آزمایشگاه مرجع انجام می شود. PCR و سایر تکنیک های ژنتیکی نیز در تشخیص کاربرد دارند.
درمان:
سالمونلوز بوسیله تعدادی آنتی بیوتیک شامل: آمپلی سیلین، آموکسی سیلین، جنتامایسین، تری متوپریم، سولفامتوکزول و فرولوکوئی لونون درمان می شود. برخی سروار ها به یک یا چند آنتی بیوتیک مقاوم هستند و انتخاب دارو باید بر اساس تست حساسیت باشد. آنتی بیوتیک ها در درمان عفونت های خونی، تب یا عفونت های موضعی رده ای مؤثرند. عفونت های موضعی ممکن است نیاز به جراحی یا درمان طولانی مدت توسط آنتی بیوتیک ها داشته باشد. در کهنسالان، خردسالان یا افراد با ایمنی پائین که مستعد عفونت خونی هستند، آنتی بیوتیک برای درمان اسهال تجویز می شود. افراد تندرست غالباً بین 2 تا 7 روز بهبود می یابند و نیاز به درمان آنتی بیوتیک ندارند. آنتی بیوتیک معمولاً دوره درمان را کوتاه نمی کند. این آنتی بیوتیک ها دفع باکتری را طولانی تر می کند و در مواردی ایجاد سروار های مقاوم به آنتی بیوتیک می کنند. درمان کم شدگی آب بدن، حالت تهوع و استفراغ ضروری می باشد.
جلوگیری:
برای کاهش ریسک بیماری، هم ایمنی غذا و هم جلوگیری از انتقال باکتری از طریق حیوانات بسیار حائز اهمیت است. برای کاهش ریسک بیماری از طریق غذا:
از خوردن تخم مرغ ها، ماکیان و دیگر گوشت های خام و نپخته باید اجتناب کرد. گوشت ها باید کاملاً پخته شوند و گوشت صورتی رنگ نباشد.
از خوردن و نوشیدن شیر و لبنیات پاستوریزه نشده باید اجتناب کرد.
سبزیجات خام باید قبل از مصرف کاملاً شسته شوند.
از قرار دادن غذاهای خام و نپخته شده در کنار هم باید خودداری شود، گوشت های خام باید از غذاهای آماده مصرف و پخته شده جدا باشد. دست ها و دیگر وسایل آشپزخانه که در تماس با غذاهای خام بوده اند باید پس از استفاده به طور کامل شسته شوند. دست ها نیز باید قبل از سرو کردن غذا شسته شوند.
از شیر دادن یا تعویض نوزادان در هنگامی که مادر در حال آشپزی با مواد خام است باید خودداری شود.
برای کاهش ریسک بیماری از طریق حیوانات:
دست ها باید با آب گرم و صابون مایع، پس از تماس با مدفوع حیوانات شسته شود.
افراد با سیستم ایمنی پائین باید از تماس با خزندگان، مرغابی ها و جوجه ها خودداری کنند. آنها همچنین در هنگام دیدن کردن از باغ وحش و مزارع باید کاملاً مراتب مراقب باشند. تمام موارد مراقبت در وب سایت CDC ذکر شده است.
مراقبت های شدید در موارد تماس با خزندگان بسیار حائز اهمیت است چون تقریباً همه خزندگان این باکتری را دفع می کنند. کودکان زیر 10 سال مستعد کسب بیماری در هنگام تماس با خزندگان اند:
دست ها باید کاملاً بعد از در دست گرفتن خزندگان، قفس آنها یا سطوحی که در تماس با آنها بوده شسته شوند. در موارد تماس با خزندگان تعویض لباس قبل از برخورد با کودکان ایده بسیار خوبی است.
نظارت در هنگام تماس کودکان با خزندگا بسیار ضروری است.
نباید اجازه داد که خزندگان آزادانه در محیط خانه و مخصوصاً آشپزخانه، اتاق ناهارخوری یا دیگر فضاهایی که غذا آماده و صرف می شود رفت و آمد داشته باشند.
خزندگان و وسایل مرتبط با آنها باید از محل هایی مانند دست شویی، وان حمام و دیگر فضاهایی که نوزادان و کودکان حمام می کنند و یا غذا شسته و آماده می شود دور نگه داشته شوند. وان پلاستیکی باید به خزندگان اختصاص داد تا شنا کرده و شسته شوند. آبی که خزندگان در آن شنا می کنند و مدفوع می ریزند باید در دست شویی ریخته شود نه در وان یا سینک آشپزخانه.
در هنگام حمل خزندگان باید از خوردن، نوشیدن یا سیگار کشیدن خودداری شود. از بوسیدن خزندگان نیز باید اجتناب کرد.
خزندگان سالم پرورش یافته در محیط های مناسب و با تغذیه مناسب به نظر می رسد که این باکتری را دفع ننمایند.
CDC پیشنهاد می کند که در صورت داشتن نوزاد زیر یکسال از نگهداری خزندگان اجتناب کنید و کودکان زیر 5 سال نباید در تماس با خزندگان باشند. خزندگان نباید در مهدکودک ها نگهداری شوند. هیچ واکسنی برای جلوگیری تا به حال کشف نشده، اما واکسن برای جلوگیری از تب تی فوئیدی وجود دارد تا از انتقال آن به افراد دیگر جلوگیری شود.
مرگ ومیر و اثرات ناشی از بیماری:
این باکتری در انسان تولید بیماری می کند و موارد زیادی از این بیماری در آمریکا گزارش شده است. تقریباً سالانه بین 30000 تا 40000 مورد به CDC گزارش می شود اما چون مواردی هم موجود می باشد که گزارش نمی شود میزان این بیماری هر ساله حدود 104 تا 4 میلیون تخمین زده می شود. شیوع این بیماری گاهاً از بیمارستان ها، مراکز درمانی و آسایشگاه ها گزارش می شود. افزایش میزن مراقبت و نگهداری خزندگان به عنوان حیوانات خانگی میزان این بیماری را افزایش داده است. تقریباً حدود 93000 مورد بیماری سالمونولوز هر ساله توسط خزندگان صورت می گیرد.
افراد متعلق به تمام گروه های سنی مستعد کسب این بیماری اند اما این بیماری در کودکان، خردسالان، افراد با سیستم ایمنی پائین و افراد ناتوان جنسی شایع تر است. کودکان زیر 10 سال و افراد با سیستم ایمنی پائین در معرض خطر بیشتری در کسب مورد حاد این بیماری اند.

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]تقریباً بین 500 تا 600 مورد کشنده این بیماری در آمریکا گزارش شده است. روی هم رفته میزان مرگ و میر توسط این بیماری کمتر از 1% است: اما برخی سروار ها یا سندرم ها به نظر کشنده اند. در طول زمان شیوع حدود 10 درصد از تمام موارد و 18 درصد از موار در کهنسالان حالت کشنده و حاد دارد. میزان مرگ و میر توسط سالمنولای Choleraesuis بیشتر از 20 دصد است. در کهنسالان، عفونت خونی ایجاد شده توسط سالمنولای Dublin میزان مرگ و میر حدود 15 درصد دار. در بیمارستانها یا آسایشگاه ها، میزان مرگ و میر به دلیل سالمنولای Enteritidis تقریباً 6/3 درصد است. اسهال ایجاد شده توسط این باکتری در افراد سالم و تندرست به ندرت کشنده است. [/FONT]