رد پای احساس ...

[شبگرد23]

آيا شده است هيچ

آيا شده است هيچ
مهتاب را به دست بگيری
بستانی از سپيده تمنای روز را
عکسی بگيری دست به گردن
با حس
هم در لحظه عطر اقاقی را
در واژه ای ببينی

هر روز اينچنينم
هر روز.....

 

[afson jon]

و من کودکی بر باد رفته ام را در چشمان باران زده ات میبینم

چشمانی که روزی تمام آمال من بود

و تو...........

این بی رحم ترین قسمت تقدیر است

و تو........

باید از کلبه ویرانه تو بروم

مات و مبهوت نگاهت هستم

وخیالت حس زیبای لطافت

ومن مرده نیمچه لبخند نگاهت هستم............

 

[DAVOODKHATAR]

اگرگرم واگر سردیم باهم


اگر سبز واگر زردیم با هم

همین اول بیا عهدی ببندیم

اگر سود و ضرر کردیم با هم

چگونه بگذرم از تو؟چگونه

که ما همزاد یکدردیم باهم

من از این راه می ترسم نترسم؟

بیا!از نیمه برگردیم باهم

میان کینه ها از خود بپرسیم

که آیا ما جوان مردیم باهم

چنان با من شبیهی..نیست پیدا

دو تن ..انگار یک فردیم باهم

 

[naghmeirani]

برايت دعا ميكنم.
هر بار كه پرنده اي مي بينم،
هر بار كه مردم بي تفاوت از كنارم مي گذرند و
هر بار كه نفس مي كشم، برايت دعا مي كنم،
تا به آنچه مي خواهي برسي.


​

 

[maryam_22]

من عاشق گریه کردن زیر بارانم​

عاشق دویدن و چرخیدن با تو زیر بارانم​

من عاشق بارانم ولی​

ولی حیف …​

بوی خیسی را دوست دارم​

باران بوی خاطره هایم را میدهد …​

خاطره های شیرین​

شاید هم کمی تلخ​

من عاشق بارانم[FONT=&quot][/FONT]​

 

[naghmeirani]

سیاهی شب را در چشمانت به بند میکشم تا هربار که به تو مینگرم زیبایی نور ماه را تنها در چشمان تو ببینم.
​

 

[afson jon]

در واژه واژه کلماتم تو را حس میکنم
دیر زمانیست یادی ز من نمیکنی......وووواییی بر من
رد پای احساسم را در ناکجا آباد برایت به یادگار گذاشتم....
باشد که روزگاری یادی از ما بکنی...
رویای دور از دسترس من..........................................................

 

[afson jon]

هر گونه تف به این زندگی مجاز می باشد!

 

[Ekram]

هر صبح چشم که می گشایم؛ پروانه های دلم را می بینم که بسوی تو پرواز می کنند! و هر شب پیله های عشقت را نوازش می کنم؛ تا روز بعد دلت بی پروانه نماند

 

[maryam_22]

در گذرگاه زمان
خیمه شب بازی دهر
روزها با همه تلخی و شیرینی خود می گذرند
عشقها می میرند
رنگها رنگ دگر می گیرند
وفقط خاطره ها
چه شیرین و چه تلخ
دست ناخورده بجا می مانند​

 

[DAVOODKHATAR]

مثل مسافرهای تنها مانده در راهم

خرمای مقصد بر نخیل و دست کوتاهم

من می توانم آنچنان باشم که می خواهی

تو می توانی انچنان باشی که می خواهم ؟

من می توانم سایه ای باشم به دنبالت

تو می توانی آسمان باشی به همراهم

یک روز می گویی که از خاطر ببر مارا

یک روز می گویی که از یادت نمی کاهم

تو می توانی تا کنی با دیگران هر جور

باور ندارم نازنین حالا تو باما هم ......

 

[naghmeirani]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اسمتو واسه دلخوشی می خوام...دلتو واسه عاشقی می خوام...صداتو واسه آرامش [/FONT][FONT=arial, helvetica, sans-serif]می خوام...دستت رو واسه نوازش می خوام...پاهاتو واسه همراهی می خوام... [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]عطرت رو واسه مستیش می خوام...خیالت رو واسه پرواز می خوام...خودت رو واسه [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]پرستش می خوام... [/FONT]​

 

[Ekram]

زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد

 

[naghmeirani]

من

همان دستان سرد و

یخ زده ام

.
.
.

و تو همان

های لذت بخش و گرم!

 

[Ekram]

در قله ی انتظار مهمانم کن
شب رفت اگر، نهار مهمانم کن
صد فصل بر این خواهش بیجا بگذشت
یک بوسه ی آبدار مهمانم کن

ویرایش شده است

 

[naghmeirani]

گاهي؛

اگر مال دزديده شده ات را از دزد بخري باز هم سود كردي...

حالا شب هايم را به من چند ميفروشي؟

 

[Ekram]

به کرشمه يی نگاهش دل ساده لوح ما را
چه به ناز ميربايد چه قشنگ ميفروشد

 

[naghmeirani]

هر از گاهی دریا هوس میکنه به ساحل سری بزنه

براش مهم نیست ساحل دستشو میگیره یا نه

مهم اثبات وفاداری دریاست ..​

 

[Ekram]

من آمده ام که با تو راهی بشوم​

آنی که تو از دلم بخواهی بشوم​

دریا بغلم کن! بغلم کن دریا!​

می خواهم از این به بعد ماهی بشوم​

 

[naghmeirani]

هنوز هم دلم تنگ مي شود ؛

براي حرف زدنت

و براي تکيه کلامهايت...

که نمي دانستي فقط کلام تو نبود!

من هم به آنها …

تکيه داده بودم...!

 

[Ekram]

به تو عادت کرده بودم
مثل گلبرگی به شبنم

 

[naghmeirani]

می خواستم هرگز ننویسم

اما

کی توانسته ام خواستهایم را لباسی بپوشانم از عقل

می نویسم

از تو

که در این روزهای سرد و خاکستری

خیالت سینه ام را گرم می کند

نه

می سوزاندم

می نویسم

از تو

که نوشتن از تو

انگار سرنوشت همیشه ی من است​

 

[Ekram]

اي كاش تو رودخانه باشي تا من...​

هر روز تمام قطره هايت را من...​

من نيز سفال كوچكي باشم كه​

يك روز شراب اگر بنوشي با من...​

 

[naghmeirani]

سیاهی شب ..


خلاصه ای از ..


چشم های توست.

​

 

[Ekram]

این چشم های تو
انبوه قهوه زار
بی خوابی مرا
تعبیر می کند

 

[naghmeirani]

قیصر امین پور

ای تو به من از خودِ من
خویش‌تر

 

[Ekram]

چشم ها را بسته ام تا باز هم یادت کنم
گاه ناچارم که در افکارم ایجادت کنم​

جستجویت می کنم در حرف های دیگران
دلخوشم با هر چه باعث می شود یادت کنم​

 

[naghmeirani]

دنيا همان يک لحظه بود

آن دم که چشمانت مرا

از عمق چشمانم ربود

.

.

.
​

 

[Sinai]

دست‌های من پرده‌های هستی تو را از هم می‌گشاید
در برهنه‌گی ِ بیشتری می‌پوشاندت
اندام به اندام عریانت می‌کند
دست‌های من
و از پیکرت
پیکری دیگر می‌آفریند.

اکتاویا پاز

 

[Sinai]

بچه‌ی زیبای جگنی نرم
فراخ شانه، باریک اندام،
رنگ و رویش از سیب ِ شبانه
درشت چشم و گس دهان
و اعصابش از نقره‌ی سوزان ــ
از خلوت ِ کوچه می‌گذرد.
کفش ِ سیاه ِ برقی‌اش
به آهنگ مضاعفی که
دردهای موجز ِ بهشتی را می‌سراید
کوکبی‌های یکدست را می‌شکند.
بر سرتاسر ِ دریا کنار
یکی نخل نیست که بدو ماند،
نه شهریاری بر اورنگ
نه ستاره‌یی تابان در گذر.
چندان که سر
بر سینه‌ی یَشم ِ خویش فروافکند
شب به جست‌وجوی دشت‌ها برمی‌خیزد
تا در برابرش به زانو درآید.
تنها گیتارها به طنین درمی‌آیند
از برای جبریل، ملک مقرب،
خصم سوگند خورده‌ی بیدبُنان و
رام کننده‌ی قُمریکان.
هان، جبریل قدیس!
کودک در بطن ِ مادر می‌گرید.
از یاد مبر که جامه‌ات را
کولیان به تو بخشیده‌اند.
۲
سروش پادشاهان مجوس
ماه رخسار و مسکین جامه
بر ستاره‌یی که از کوچه‌ی تنگ فرا می‌رسد
در فراز می‌کند.
جبریل قدیس، مَلِک مقرب،
که آمیزه‌ی لبخنده و سوسن است
به دیدارش می‌آید.
بر جلیقه‌ی گلبوته دوزی‌اش
زنجره‌های پنهان می‌تپند
و ستاره‌گان شب
به خلخال‌ها مبدل می‌شوند.
ــ جبریل قدیس
اینک، منم
زنی به سه میخ شادی
مجروح!
بر رخساره‌ی حیرت زده‌ام
یاسمن‌ها را به تابش درمی‌آوری.
ــ خدایت نگهدارد ای سروش
ای زاده‌ی اعجاز!
تو را پسری خواهم داد
از ترکه‌های نسیم زیباتر.
ــ جبریلک ِ عمرم، ای
جبریل ِ نی‌نی ِ چشم‌های من!
تا تو را بَرنشانم
تختی از میخک‌های نو شکفته
به خواب خواهم دید.
ــ خدایت نگه‌دارد ای سروش
ای ماه رخساره و مسکین جامه!
پسرت را خالی خواهد بود و
سه زخم بر سینه.
ــ تو چه تابانی، جبریل!
جبریلک ِ عمر من!
در عمق پستان‌هایم
شیر گرمی را که فواره می‌زند احساس می‌کنم.
ــ خدات نگهدارد ای سروش
ای مادر ِ صد سلاله‌ی شاهی!
در چشم‌های عقیم‌ات
منظره‌ی سواری
رنگ می‌گیرد.
□
بر سینه‌ی هاتف ِ حیرت‌زده
آواز می‌خواند کودک
و در صدای ظریف‌اش
سه مغز بادام سبز می‌لرزد.
جبریل قدّیس از نردبانی
بر آسمان بالا می‌رود
و ستاره‌گان شب
به جاودانه‌گان مبدل می‌شوند.


گارسیا لورکا